Mówimy: listopad 1918 – myślimy: Piłsudski, I wojna światowa, rozbrajanie Niemców. Jednak, jak wynika z badań zrealizowanych przez TNS Polska dla Narodowego Centrum Kultury, właściwie tak nie do końca wiemy, dlaczego świętujemy.
Partia Jarosława Kaczyńskiego podstępem stanęła nie tylko na czele największego wydarzenia, jakie odbyło się w Polsce 11 listopada, ale na czele wydarzenia tak dużego, jakiego w innych okolicznościach nie potrafiłaby zorganizować.
Pierwsze feministki narażały życie i zdrowie, abyśmy my mogły głosować i kandydować w wyborach, pracować, studiować. Jednym z wyrazów naszej wdzięczności i pamięci o nich powinny być żeńskie końcówki nazw zawodów”, mówi zastępczyni Rzecznika Praw Obywatelskich.
Na ogół wszędzie pojawiała się idea, że niepodległość rozwiąże mnóstwo problemów. Miało być pięknie – a rzadko tak było.
„Jeśli coś ludzi zniechęca do prasy prawicowej, to raczej przesyt niż radykalizacja”, twierdzi dziennikarka tygodnika „Sieci”.
Kiedy w 2014 roku w całych Chinach przeprowadzono badania wzroku dzieci i nastolatków wyniki nie były chyba dla nikogo zaskoczeniem. Okazało się, że na krótkowzroczność cierpi odpowiednio 45 procent uczniów podstawówek, 74 procent uczniów gimnazjów, 83 procent licealistów i 86 procent studentów. Co prawda wciąż istnieją kraje, w których procent krótkowidzów wśród młodych ludzi jest jeszcze wyższy – prym wiedzie Korea Południowa (96 procent) i Hongkong (87 procent), ale tempo, w jakim młodzi Chińczycy niszczą sobie oczy, pozwala domniemywać, że w niedługiej przyszłości palma pierwszeństwa przejdzie w ich posiadanie.
To nie „kultura podległości”, ale ewidentna słabość ustrojowa państwa sprawiła, że partia posiadająca zwykłą większość sejmową mogła zdemolować ten rzekomo sprawnie działający „mechanizm”.
Niechęć i dystans wielu Polaków do państwa wynikają z doświadczeń osobistych z instytucjami typu szkoła, urząd pracy, sąd rejonowy czy lokalna przychodnia. Nie trzeba do tego wspominać siedmiu okupacji i jedenastu zaborów, przeżycie ostatniego trzydziestolecia zupełnie wystarczy.
Brak zbiorowo przyjętego kanonu wartości sprawia, że moment odzyskania niepodległości za każdym razem staje się początkiem zażartej walki o to, jaka Polska ma być. Było tak w II, jest i w III RP. Co gorsza, poszczególne wizje państwa wykluczają ze wspólnoty politycznej znaczną część obywateli.
Oto znaleźliśmy się na obszarze nieznanym – odpowiedniku białych plam na dawnych mapach. Po raz pierwszy od XVIII wieku dorosło pokolenie, które urodziło się i ukształtowało we własnym, suwerennym państwie. Jest to fakt nie tylko godny odnotowania czy celebracji, ale przede wszystkim gruntownego przemyślenia na przyszłość.
Odpowiedzią na „kulturę podległości” może być w wymiarze politycznym republikańskie minimum. Polega ono na odrzucaniu tych zachowań polityków, które prowadzą do destrukcji zaufania jako fundamentu wspólnoty politycznej.
Śmierć Kateryny Handziuk – oblanej żrącą substancją 31 lipca i zmarłej 4 listopada – w całej swojej złowrogiej sile ujawnia wewnętrzny problem państwa ukraińskiego, którego tym razem nie da się wytłumaczyć agresją Rosji. Problem ten może mieć swoje konsekwencje jeszcze długo po tym, kiedy działania wojenne na wschodzie – z tego lub innego powodu – ustaną.
Całkiem przyjemne lato mieliśmy w tym roku w ostatnim tygodniu października w Radomiu. Śmiejemy się z koleżanką, że jak rok parzysty, jak październik, to czas do Radomia. I jest nam z tym zupełnie nieźle. Pisał Gombrowicz co prawda, że Radom nie jest poematem nawet o poranku. Nigdy nie był i wciąż nie jest – nie da się ukryć. Ale ma Międzynarodowy Festiwal Gombrowiczowski, który mnie do Radomia co dwa lata nieodmiennie przyciąga.
Szanowni Państwo! Obśmiewa się polityków Prawa i Sprawiedliwości za to, że nie umieli przygotować niczego sensownego na rocznicę 100 lat odzyskania niepodległości. Chociaż było wiadomo, że rok 2018 to kumulacja rocznic, odpowiednio wcześnie nie zaproszono zagranicznych gości. Duże budżety rozproszono, na przykład na kupno jachtu przez Polską Fundację Narodową, chociaż można było zebrać dostatecznie poważne […]
Polacy boją się upadku państwa. To wstydliwy temat, o którym nie rozmawia się otwarcie. Obawy o los państwa mają różny stopień natężenia, niemniej jednak „płyną” spodem naszego życia zbiorowego. Zza rozmów z osobami różnych zawodów, które należą do pokolenia matek i ojców założycieli III RP, wyłaniała się realny brak wiary w przyszłość.