PiS ma w Sejmie tylko kilka głosów przewagi. Żaden z posłów obozu rządzącego nie miał odwagi, by zaprotestować przeciwko ustawie kagańcowej i zatrzymać szaleństwo PiS-owskiego ataku na sądy.
Żaden republikański kongresmen – choćby i prywatnie uważał Trumpa za niebezpiecznego szaleńca – nie odważył się zagłosować przeciwko niemu i zaryzykować utraty stanowiska w przyszłorocznych wyborach. W Senacie – dokąd teraz przeniesie się cała procedura i odbędzie się sąd nad postawionym w stan oskarżenia prezydentem – czeka nas, niestety, to samo.
W momencie, gdy wiele krajów zachodnich reformuje swoje systemy socjalne, by móc unieść ich rosnący ciężar, w Polsce rozmawia się o państwie dobrobytu, jakby wybór jego formy nie wiązał się z żadnymi konsekwencjami.
Państwo „dobrobytu” nie może być silne słabością zatrudnianych przez siebie pracowników. Od silnych instytucji publicznych i godnie wynagradzanych urzędników powinniśmy rozpocząć budowanie dobrobytu dla wszystkich.
Musimy przyjąć – i przekonać do tego Polaków – że państwo dobrobytu to nie tylko instrument dzielenia dochodu, ale także warunek jego wytwarzania. Instrument kreowania wartości, a nie wór bez dna, który zużywa to, co wypracowali inni.
Czemu ma służyć państwo dobrobytu i czy dotychczasowe rozwiązania wprowadzone przez Prawo i Sprawiedliwość realizują te cele? A jeśli nie, to co należałoby zmienić? Tekst Klubu Jagiellońskiego nie przybliża nas do odpowiedzi na te pytania.
Polityczny spór o polski model państwa dobrobytu może okazać się jednym z najważniejszych w nadchodzących latach. Dyskutując o kształcie nadwiślańskiego welfare state rozmawiamy tak naprawdę o wielkiej etycznej umowie społecznej, która ma łączyć obywateli polskiej wspólnoty politycznej. Proponujemy kierunkowe rozwiązania jak ta umowa mogłaby wyglądać z perspektywy konserwatywnej.
Ugrupowanie zdecydowało się na organizację demokratycznych prawyborów kandydata na prezydenta, w których udział może wziąć niemal każdy. Konfederacji to ryzyko się opłaciło.
Szanowni Państwo! PiS, mimo wygranych wyborów, ma kłopoty. Nieudane próby odwołania prezesa NIK Mariana Banasia to bodaj pierwszy tak otwarty konflikt w ramach obozu władzy. Powołany na stanowisko pod koniec sierpnia Banaś był fetowany w Sejmie przez najważniejszych polityków PiS-u, na czele z szefem rządu Mateuszem Morawieckim, ministrem sprawiedliwości Zbigniewem Ziobrą i koordynatorem służb specjalnych […]
„Platforma to partia, która czasami broni zasad liberalnych, nie wiedząc nawet, że ich broni. […] Broni się trójpodziału władzy, dlatego że jest atakowany przez PiS. Ale nie sądzę, żeby liderzy tej partii – począwszy od Grzegorza Schetyny – specjalnie rozumieli o co chodzi w liberalizmie”, mówi słynny socjolog.
„Wiele propozycji lewicy jest populistycznych albo nierealnych. Szkoda, że większość władz Razem zapewne nigdy nie zajmowała się gospodarką”, mówi Katarzyna Lubnauer.
Jak będą wyglądać najbliższe cztery lata po stronie opozycji? Dyskutują Magdalena Biejat oraz Maciej Gdula z Lewicy, a także Joanna Mucha oraz Franciszek Sterczewski z Koalicji Obywatelskiej. Debatę prowadzą Łukasz Pawłowski oraz Tomasz Sawczuk z „Kultury Liberalnej”.
Najnowszy film Martina Scorsesego nie jest powtórką ze sprawdzonych chwytów kina gangsterskiego. To opowieść o tym, jak niepostrzeżenie zło przenika do naszej codzienności.
Małgorzata Kidawa-Błońska zdecydowanie wygrała prawybory prezydenckie w Platformie Obywatelskiej. Jednak były to prawybory, w których wszystko było na opak.
„Lista. Dziennik 2005” to pisana na gorąco relacja z wydarzeń związanych z ogłoszeniem tak zwanej „listy Wildsteina”. Jest na niej również nazwisko autorki. Rottenberg nie poddaje się jednak ani histerii, ani niemocy. Składa wniosek do IPN-u. Wraca do dawnych czasów. Nie buduje analogii, nie karmi się resentymentem. Próbuje spokojnie naświetlić mechanizm dzikiej lustracji.