„Rohtko” Łukasza Twarkowskiego, spektakle Katarzyny Minkowskiej czy ustanowienie Nagrody Dramaturgicznej im. Tadeusza Różewicza? Karolina Felberg podsumowuje najważniejsze teatralne wydarzenia 2022 roku – a także największe rozczarowania.
Piętnaście lat po dramatycznie złej „Cyganerii” w reżyserii Mariusza Trelińskiego mamy wreszcie w warszawskim TW–ON sensowną „La Bohème” – dającą się oglądać dzięki nienachalnej reżyserii, a przede wszystkim słuchać – dzięki dobremu poziomowi muzycznemu.
W poprzednim wydaniu „Kultury Liberalnej ” pisaliśmy o premierze „Toski” pod dyrekcją Tadeusza Kozłowskiego i w reżyserii Barbary Wysockiej. W Teatrze Wielkim–Operze Narodowej w mniej eksponowanych spektaklach często można usłyszeć wykonawców lepiej pasujących do ról i w lepszej kondycji niż na premierach. W dużej mierze było tak i w tym wypadku.
Poprzednią inscenizację „Toski” na deskach TW–ON w sezonie 2004/2005 w reżyserii Gianmarii Romagnolego zagrano tylko siedem razy i już nie wróciła. Nie ma pewności, czy tegoroczna produkcja w reżyserii Barbary Wysockiej będzie miała dłuższy żywot.
Pomysł wystawienia wartościowego, choć zapomnianego przykładu polskiego modernizmu w muzyce zasługuje na pochwałę; ponadto strona muzyczna spektaklu miała swoje mocniejsze strony. Reżyseria spektaklu okazała się jednak pasmem rozczarowań z nielicznymi wzlotami, które zdarzały się tu i ówdzie, jak smyrneńskie rodzynki w mocno zakalcowatym cieście.
Barbara Wysocka przygotowała sprawnie przeprowadzoną, skromną realizacyjnie i niedosłowną adaptację jednego z najsłynniejszych dramatów Szekspira. Nie dokonuje znaczącego wyłomu w pierwowzorze, przypomina za to uniwersalne prawdy o ciemnej stronie władzy.
Jaką rolę w polskim teatrze odgrywają kobiety? Czy jest w nim w ogóle miejsce na perspektywę kobiecą i co właściwie miałoby wyróżniać takie spojrzenie? Co twórczość polskich artystek mówi o 25-leciu polskiej demokracji?
„Moby Dick” Hermana Melville’a to pękająca od detali, alegorii i ukrytych znaczeń powieść. Przeniesiona na scenę Opery Narodowej, stała się misterium, które pretenduje do przedstawienia całościowej refleksji o Bogu, przeznaczeniu oraz ludzkiej naturze – refleksji nieprzekładającej się na przekonujący audiowizualny przekaz.