W przyszłym roku przypada 150. rocznica urodzin Boya-Żeleńskiego. Z przyczyn, których nietrudno się domyślić, Sejm Rzeczypospolitej nie ujrzał w nim godnego kandydata do grona patronów tego roku. Nawet pomimo tego, że to jedna z najwpływowszych i najbłyskotliwszych postaci w dziejach kultury polskiej XX wieku. O tym, że rok 2024 będzie stu i pięćdziesięcioleciem Boya, pamiętajmy więc na własny rachunek.
Maria Rodziewicz, albo szerzej znana jako: Rodziewiczówna, to postać niejednoznaczna. Patriotka, katoliczka, ziemianka zbliżona do kręgów sanacyjnych, a jednocześnie wyemancypowana działaczka na rzecz kobiet, powszechnie uważana za lesbijkę. Padoł pokazuje złożoność charakteru tej niezwykle płodnej pisarki i stara się nie pomijać niewygodnych faktów tylko dlatego, że nie wpisują się one w jakąś z góry określoną wizję.
Czy nasz sentyment do II RP ma uzasadnione podstawy? O skrajnej biedzie i mafijnym państwie Józefa Piłsudskiego Jarosław Kuisz rozmawia z Jarosławem Górskim, autorem biografii Tadeusza Dołęgi-Mostowicza – pisarza, scenarzysty, dziennikarza, twórcy postaci Nikodema Dyzmy.
W świecie dzisiejszej polaryzacji debaty i sporów o tożsamość to książka niezwykła. Szczera, ale wolna od nienawiści opowieść o świecie polsko-żydowskiej inteligencji II Rzeczypospolitej. Pytamy, czy dla następnych pokoleń z resztek „świata wczorajszego” wynikają konkretne, pozytywne zobowiązania na przyszłość. Rozmowa o wspomnieniach Tamary Kołakowskiej.
„Piłsudski zawładnął krajem, lecz nie chciał ani uznać, ani obalić konstytucji. Co z nią zrobił? Zwinął ją starannie i usiadł na niej, pilnując, by jej nie zgnieść” – pisał o zamachu majowym francuski reporter Albert Londres. Brzmi znajomo? Wówczas dla dziennikarza były to narodziny nowego politycznego zjawiska – zamaskowanej dyktatury.
Zginęła tragicznie zanim jej talent rozkwitł na dobre. Dziś jej postać i poezja są odkrywane na nowo. O Zuzannie Ginczance nadal jednak wiemy zaskakująco niewiele. Izolda Kiec zbiera fakty, ale też stara się wyjaśnić to, co w przypadku tej poetki niewyjaśnialne – znaleźć przyczyny jej nieszczęśliwych miłości i domniemanej samotności.
Rzewuski wytrąca nas z stanu tego błogiego zadowolenia. Przedstawia nie tylko ciemniejszą stronę życia Warszawy, ale także udowadnia, że była ona w o wiele większym stopniu codziennością, niż nam się wydaje. Szkoda tylko, że jego książka ma tyleż wad, co zalet.
Grzegorz Piątek kreśli portret Stefana Starzyńskiego jako człowieka z krwi i kości, niepozbawionego wad, którego niczym Nikodema Dyzmę wyniósł na stanowisko przypadek. Szybko jednak ujawnił się jego talent do realizowania wizji, o których inni tylko mówili.
Wojciech Kacperski Republika stolikowa Książkę „Warszawskie kawiarnie literackie” Andrzeja Z. Makowieckiego zaczynałem czytać z pewną rezerwą. Miałem wątpliwości, czy po klasycznych już pozycjach na temat starych warszawskich kawiarni (jak choćby bardzo popularna monografia Wojciecha Herbaczyńskiego „W dawnych cukierniach i kawiarniach warszawskich”), a także po wielu innych pomniejszych publikacjach, można jeszcze coś ciekawego na ich temat […]
Piotr Pomianowski Siedem mitów, których nie było Tytuł ostatniej książki Andrzeja Garlickiego brzmi bardzo obiecująco. Wynika z niego, że Autor postanowił zająć się mitami międzywojnia, a zważywszy na jego dotychczasową twórczość i stosunek do Drugiej RP, czytelnik mógł się spodziewać również ich dekonstrukcji. Nadzieje rozbudza też fantastyczne zdjęcie umieszczone na okładce. Widnieje na nim „Pomnik Lotnika” […]