W ostatnich dniach media obiegła szokująca informacja o zwolnieniu z „Gazety Wyborczej” działu korekty. Czym będą się różnić tanie media profesjonalne od mediów amatorskich i społecznościowych?
Skala nadużyć obozu Zjednoczonej Prawicy już dawno przekroczyła błędy poprzedników. I chociaż wszyscy to przyznali, obóz liberalny nie przestał się dzielić i wciąż nie odzyskał inicjatywy. O przyszłości opozycji dyskutują Karolina Wigura, Grzegorz Sroczyński i Rafał Woś.
„Nie czuję się dziś częścią żadnego środowiska. Jestem raczej skazany na stanie z boku i recenzowanie. Nie widzę szansy na entuzjazm i na wskazanie swojego obozu politycznego. Ja się generalnie w najbliższych latach niewiele po polityce spodziewam”.
Nikt nie odbiera dziennikarzom prawa do własnych poglądów oraz ich prezentowania w działach opinii. Jest jednak granica między poglądami politycznymi a bezkrytyczną apologią.
Na świecie w ubiegłym roku zginęło 65 dziennikarzy z czego 39 zabito celowo w zamachach, 26 zginęło między innymi podczas raportowania sytuacji z terenów ogarniętych wojną.
„Publicyści przestali prezentować swoje poglądy, a zaczęli brać każdy wiraż ze swoim przywódcą. Kiedy przewodniczący PO rzuca konserwatywną kotwicę, to mówimy, że dobrze, bo bez tego się nie wygra wyborów. A kiedy ją odcumowuje i zaczyna mówić, że związki partnerskie są w porządku, to mówimy, że jeszcze lepiej. Z PiS-em jest identycznie. Publicystyka zdycha”, mówi znany dziennikarz i zadeklarowany „symetrysta”.
„Miałem w sobie ciąg na bramkę, żeby dowiedzieć się, co się wydarzyło. I żeby uzbierać jak najwięcej szczegółów i szczególików. Ale z dłuższej perspektywy te teksty przecież niczego nie zmieniły. Ani PiS-owi od tego nie wzrosło, ani nie zmalało”, mówi Michał Krzymowski, były dziennikarz polityczny „Newsweeka”.
Jeśli gazety nie mają miejsca na różnorodne opinie, to nie ma tam miejsca na dyskusję. Pozostaje tylko bicie w bębny.
„Dział Opinii na stronie Gazeta.pl zamknięto z przyczyn politycznych. To nie jest moja, wynikająca z rozgoryczenia, interpretacja faktów, tylko rzeczywistość”.
Dla mnie wartością samą w sobie jest niezaangażowany i zdystansowany sposób uprawiania dziennikarstwa. Ale oczywiście każdy może to definiować inaczej. Dla jednych, niechże ich symbolem będzie Tomasz Lis, wartościowe może być dziennikarstwo silnie zaangażowane. Każdy może, na własne konto i ryzyko, dowolnie uprawiać ten zawód – ale nie w mediach publicznych.
Przeprowadzanie wywiadów z osobami dalekimi od naszej agendy za każdym razem budzi emocje. W zasadzie za każdym razem pojawiają się pytania, po co w ogóle liberałowie mieliby rozmawiać – to akurat przykłady z naszych łamów – z Małgorzatą Terlikowską, Bronisławem Wildsteinem czy Markiem Jurkiem?
Chińskie konferencje prasowe, podczas których starannie wyselekcjonowani dziennikarze zadają kilka jeszcze bardziej starannie wyselekcjonowanych pytań, to koncentrat nudy i pustosłowia. Jednak nieprzewidywalny element ludzki potrafi wnieść odrobinę spontaniczności i życia nawet do tak niesprzyjającego środowiska.
Publikacja w „Codzienniku Feministycznym” może przynieść więcej szkód niż pożytku nie tylko portalowi, lecz także akcji #MeToo.
Trudno sobie wyobrazić, by po odsunięciu PiS-u od władzy media publiczne udało się odbudować poprzez proste – nawet daleko idące – zmiany personalne. Protest lekarzy rezydentów pokazał, że telewizja publiczna nieodwołalnie się skończyła.
„Spodziewam się, że docelowo będziemy mieli około 8 miliardów bezrobotnych. To realistyczna wizja, choć oczywiście diabeł tkwi w horyzoncie czasowym. Nie widzę w tej chwili trendów, które mogłyby tę zmianę znacząco zahamować” – mówi Dariusz Jemielniak, profesor Akademii Leona Kozmińskiego.