Z centrum widać najwięcej
Zbiór esejów Rebeki Solnit to kłopotliwa książka. Z jednej strony, dobrze pokazuje, jak ciasne kategorie społeczno-kulturowe męskości i kobiecości redukują kobiety do roli milczących matek i gospodyń. Z drugiej – przyjęty przez autorkę genderyzm queer paradoksalnie umacnia i utrwala owe kategorie.
W czasach, kiedy deklaracja „jestem feministką” wywołuje serię negatywnej reakcji, a samo pojęcie kojarzone jest z siłami szatana, książka Mony Chollet jest szczególnie potrzebna i ważna. Najwyższy czas odczarować fantazmaty.
„Sądzę, że katolicy traktujący katolicyzm nie tylko «formalnie», ale jako formę swojego życia, mieli raczej skłonność do zachowania nonkonformistycznego i odpłynięcia od PiS-u lub, owszem, poparli tę partię, ale w ramach jakiejś bardziej skomplikowanej strategii wyborczej”, pisze redaktor kwartalnika „Christianitas”.
Książka Metelskiej to wartka opowieść o losach „złotej damy polskiego sportu” i jej męża. A przy tym esej o pasji, trudnej wierności politycznym ideałom i samotności, której taka wierność może być przyczyną.
Lektura tej książki to męka. Zaleca się więc jej czytanie albo osobom naprawdę pasjonującym się życiem artystycznym przedwojennego Paryża, albo literackim hipsterom. Ci ostatni po niełatwej lekturze będą mogli ją postawić obok innych legendarnych książek, do których pewnie nigdy nie wrócą.
Mówimy: listopad 1918 – myślimy: Piłsudski, I wojna światowa, rozbrajanie Niemców. Jednak, jak wynika z badań zrealizowanych przez TNS Polska dla Narodowego Centrum Kultury, właściwie tak nie do końca wiemy, dlaczego świętujemy.
Marta Madejska z pytań o przeszłość tka historię łódzkich włókniarek, ich emancypacji i zapomnienia, oferując czytelnikowi znacznie więcej niż tylko kolejny reportaż z „polskiego Manchesteru”.
Życie osobiste Marty Kaczyńskiej jest żywym dowodem na to, że losy i związki obrońców wartości rodzinnych są zaskakująco współczesne. Im głośniej krzyczą o powrocie do tradycyjnych wartości, tym bardziej widać, że tego powrotu już nie ma.
Lewicowa emancypacja jest często antagonistyczna, zbudowana na przeciwstawianiu sobie mężczyzn i kobiet. Wymownym przykładem jest hasło „mój brzuch – moja sprawa”. Zgodnie z takim sposobem myślenia aborcja to sprawa wyłącznie kobiet, a mężczyźni mogą albo nas poprzeć albo siedzieć cicho.
Moje przekonanie, że liberalna i konserwatywna lewica mogłyby porozumieć się „na trupie kobiety”, czyli pod warunkiem porzucenia walki o prawa reprodukcyjne kobiet, nie było bynajmniej radą, ani też postulowaną strategią działania. Coś takiego moim zdaniem absolutnie nie powinno mieć miejsca.
Pokolenie obecnych chińskich czterdziesto-, trzydziesto- i dwudziestolatków to w zdecydowanej większości jedynacy. Przyzwyczajeni do bycia w centrum, egoistyczni i nie nawykli do kompromisu szybko rezygnują z prób ułożenia sobie relacji z partnerem o podobnym nastawieniu. Stąd szybkie śluby, stąd też szybkie rozwody – o chińskiej fali rozwodów pisze Katarzyna Sarek.
W swoim najnowszym filmie francuska reżyserka Marie Noelle postanowiła przedstawić nie tylko wybitną naukowczynię, ale też pionierkę w sferze obyczajowej. Czy jednak zaproponowaną wizję Marii Skłodowskiej-Curie można rzeczywiście uznać za prawdziwie feministyczną?
Czy kultura alternatywna przyczyniła się do wybuchu jaśminowej rewolucji? W jaki sposób arabska wiosna zmieniła społeczną rolę kobiet? Na festiwalu AfryKamera rozmawialiśmy na te tematy z religioznawczynią Katarzyną Górak-Sosnowską i egipską reżyserką Nadine Salib.
Liberalizm jest w Polsce tworem naskórkowym. Nie okrzepł, nie zapuścił głębokich korzeni, nie wszedł w społeczny krwiobieg. Przypomina coś w rodzaju lukrowej posypki – to raczej ozdoba niż autentycznie przyswojony zespół poglądów.
„Zdrowa, oszczędna i smaczna djeta”. To z jej potrzeby zrodził się wielki poradnik gotowania i prowadzenia domu adresowany do młodych kobiet sprzed stu lat. Do naszych prababek i ich matek.