Na początku XIX wieku Baden zaczęło być nazywane „letnią stolicą Europy”. Artyści, arystokraci i bogacze wypoczywali w gorących źródłach i górskim powietrzu, a czasem tracili majątki w miejscowym kasynie, o czym Dostojewski pisze w „Graczu”. Baden przyciągało muzyków potencjalnymi wysokimi zarobkami i prestiżem. Zjawił się tu również Ryszard Wagner, który właśnie w Baden, chciał zbudować swój wymarzony teatr.
Opowieść o radykalnym samotniku, esej o absurdzie wojennego zniszczenia czy wędrówka po wirtualnej krainie postapokalipsy – to tylko niektóre z dokumentów tegorocznego festiwalu dostępnych obecnie online.
Określenie „sezon ogórkowy” staje się coraz mniej aktualne w odniesieniu do życia kulturalnego w lecie, a to między innymi za sprawą wydarzeń muzycznych, takich jak festiwale czy tournée orkiestr, czasem mniej oczywistych i niepłynących z najbardziej rwącym nurtem.
Rok 2022 z pewnością zapisze się w annałach muzyki elektronicznej jako rok globalnego powrotu festiwali muzycznych. Czy postpandemiczne imprezy spełniły oczekiwania wygłodniałej publiki?
To na takich imprezach wykuwa się przyszłe oblicze sceny z szeregu możliwych, a gusta uczestników, eksponowane na coraz to nowe stylistyczne mutacje i hybrydy, mają prawdziwy rytuał przejścia.
Na jubileuszowej edycji festiwalu krytyków sztuki filmowej zaprezentowano kilka najgłośniejszych i pobudzających do debaty tytułów tego roku – jak chociażby „Portret kobiety w ogniu” Céline Sciammy oraz „Najlepsze lata” Jonaha Hilla.
Lato, choć kojarzone w kulturze z sezonem ogórkowym, co roku przynosi wysyp cyklicznych imprez muzycznych od Open’era i Przystanku Woodstock przez festiwale w Sopocie, Opolu i Ciechocinku po Mozartowski w Warszawie, Chopinowski w Dusznikach oraz Chopin i Jego Europa w Warszawie. Na tle takich wydarzeń szczególnie prezentuje Festiwal Krzyżowa-Music.
Tak jest co roku – wypełnione po brzegi teatralne sale, potem długo w noc rozmowy w klubie festiwalowym, przez który przewijają się prawie wszyscy. Krakowska Boska Komedia przez jedenaście lat zdobyła wśród polskich festiwali teatralnych pozycję jedyną w swoim rodzaju.
Ciężko jest wyjść poza ramy tego, co stanowi nasze najbliższe otoczenie. Czasem warto jednak choć na chwilę oderwać się od telewizji, radia czy komputera, które bombardują nas informacjami o tym, co dzieje się na Wiejskiej, i poobserwować kawałek przysłowiowej „reszty świata”. Zakończony właśnie Brave Festival we Wrocławiu to najlepszy tego przykład.
Po takich wydarzeniach, jak festiwal Warsaw Summer Jazz Days, zwykle odczuwam lekki przesyt koncertowych wrażeń. Trudno by było inaczej, skoro w warszawskim klubie Stodoła każdego wieczoru, przez cztery dni grały co najmniej trzy składy, mające swój własny pomysł na muzykę.
Program recitalu Freirego przypominał bombonierkę złożoną z utworów od Bacha począwszy, przez Schumanna i Villę-Lobosa do Chopina.
Jubileuszowa, 20. edycja niemieckiego festiwalu nie przyniosła niespodzianek. Wypracowany format sprawdził się po raz kolejny i to dzięki jego przewidywalności tegoroczną edycję można zaliczyć do udanych.
Filmy o bohaterskich Białych Hełmach, charyzmatycznej tancerce flamenco oraz wypalonych lekarzach paryskiego szpitala zdaje się łączyć ten sam wątek: rozpaczliwa walka z presją okoliczności, od których nie można uciec. Czy bezsilny gniew jest dominującą emocją naszych czasów?
W tym roku po raz pierwszy w kilkunastoletniej historii polskiej edycji festiwalu w Spodku zaprezentowali się artyści jedynie ze światka techno. Czy wyszło to imprezie na dobre?
Dość długo zwlekaliśmy z napisaniem tej recenzji. Z jednej strony, kusiło nas, by pominąć milczeniem finałowy koncert Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans – „Pasję Mateuszową” Jana Sebastiana Bacha pod dyrekcją Johna Eliota Gardinera i w wykonaniu zespołów założonych przez niego kilkadziesiąt lat temu. Z drugiej strony, czy można lub należy przemilczeć to, że się było świadkiem czegoś, co może oznaczać upadek żywej legendy?