Z centrum widać najwięcej
Wśród filmów zakończonego właśnie w kinach – a otwartego w przestrzeni wirtualnej – festiwalu znajdziemy przegląd środków, jakimi dysponuje współczesny dokument, by uchwycić pamięć o tych, którzy na co dzień pozbawieni są głosu.
W czwartkowym zamachu obok lotniska w Kabulu zginęło co najmniej 90 osób, w tym 13 amerykańskich żołnierzy. Prezydent Joe Biden już zapowiedział odwet. Jak w świetle tych wydarzeń przebiega koniec ewakuacji państw zachodnich z Afganistanu? Jak wyglądają rządy talibów? Czy jest szansa na powrót do „normalności” – czy Afgańczyków czekają rządy terroru?
„Donbas” Siergieja Łoźnicy to być może najważniejszy i najbardziej kunsztowny obraz w dorobku reżysera. Mierzy się w nim nie tylko z wyzwaniami ogarniętego konfliktem kraju, ale i z etycznym pytaniem o sposób tworzenia obrazu oddającego prawdę o wojnie.
Niektóre prognozy sytuacji demograficznej w Turcji pokazują, że do 2050 r. na terenie tego kraju może być więcej Kurdów niż Turków. Czy przy takich uwarunkowaniach da się budować jednolite państwo oparte na nacjonalizmie?
Zaskakująca decyzja Donalda Trumpa o zwiększeniu liczebności amerykańskiego kontyngentu w Afganistanie została dobrze przyjęta nawet przez jego zagorzałych krytyków. Czy dodatkowe 4 tys. żołnierzy znacząco zmienią kierunek trwającego od 16 lat konfliktu? Nie, ale strategia zaprezentowana przez Trumpa i tak może okazać się najlepszym z możliwych posunięć.
Pisząc o „radykalnym imperium irańskim”, Kissinger odwołuje się do mitu, który byłby zupełnie niedorzeczny, gdyby nie był tak groźny: mitu konfrontacji islamu z Zachodem – utrwalanej przez Huntingtona i Kaplana wizji wojny cywilizacji.
Na początku lipca wojska irackie po dziewięciu miesiącach walk odbiły Mosul z rąk ISIS. Coraz słabiej radzący sobie w Syrii i Iraku islamscy ekstremiści zmuszeni są szukać nowych przyczółków na mapie świata. Takim miejscem jest Azja Południowo-Wschodnia, o czym świadczy rosnąca aktywność islamskich radykałów na filipińskiej wyspie Mindanao.
Choć życie codzienne w Belgii zdaje się funkcjonować całkiem nieźle, to są obszary, w których państwo zawodzi na całej linii. Najlepszym przykładem jest dopuszczanie do rozwoju siatek islamistów w dwóch centralnie położonych dzielnicach Brukseli – Molenbeek i Schaarbeek.
„To smutne, że premier Szydło kolaboruje z Państwem Islamskim. Celowo używam tego słowa, rząd polski działa bowiem dokładnie po jego myśli – wzmacnia przekaz o zagrożeniu, choć skala tego zagrożenia jest w rzeczywistości znacznie mniejsza”.
„Dżihadyści występują przeciwko nam, przekonani, że to nie oni są agresorami, ale my. Oni jedynie odpowiadają atakiem na atak”. O motywacjach młodych ekstremistów opowiada Wojciech Jagielski.
Rozmowa z Pierrem Buhlerem, Ambasadorem Republiki Francuskiej w Polsce, o konsekwencjach zamachów terrorystycznych w Paryżu.
„Posługiwanie się pojęciem człowieczeństwa robi się modne i wygodne. Bywa wytrychem do trudnych spraw. Nie jest jednak tak, by niepewność i wątpliwości, jakie dzielą obywatele Europy, miały cokolwiek kwestionować. Etyczne zobowiązanie nie może piętnować za posiadanie wątpliwości”.
Szanowni Państwo, „«Królestwo Polskie jest: rajem dla Żydów, schronieniem dla heretyków, żniwami dla cudzoziemców, ojczyzną dla przybyszów» – taki cytat z XVII w. można znaleźć na wystawie w Muzeum Historii Żydów Polskich. Dzisiaj Polska ponownie może się stać ojczyzną dla przybyszów”, przekonywał ostatnio w „Kulturze Liberalnej” Tomasz Sawczuk. Tekst wywołał kontrowersje, podobnie jak propozycja, by Polska […]
„Polska powinna pomóc chrześcijanom z Syrii nie dlatego, że są chrześcijanami, ale dlatego, że są ludźmi. Ludźmi, których życie jest zagrożone”, mówi reporter.
W ferworze sporu o przyjęcie 60 rodzin chrześcijańskich uchodźców z Syrii zapominamy, że „przedmiotem” dyskusji są ludzie cierpiący prześladowania.