Jak zwykle bywa u Bator, także w „Ucieczce niedźwiedzicy” poznajemy przede wszystkim kobiety. Takie, które zaczynają na nowo – po rozstaniu lub śmierci, i te, które wybrały samotność czy może właśnie wolność. Wspólnym mianownikiem tego zbioru opowiadań jest też smutek.
Sięgając po prozę Chutnik, mamy już pewne oczekiwania. Autorka przyzwyczaiła nas do tego, że będzie kobieco, że znajdziemy się w Warszawie i że będziemy mogły i mogli podsłuchać, o czym i jakim językiem rozmawiają dziś ludzie. Te oczekiwania spełnia również w najnowszej powieści „Tyłem do kierunku jazdy”.
Wizerunek kobiecości wykreowała kultura, tyle że nie okazała się ona kulturą wzbogacającą. Na dodatek wmówiła nam, kobietom, podejście do własnego ciała pełne poczucia winy, wstydu, a bywa, że i wzgardy.
„Jaśmina Berezy” – debiut Karoliny Jaklewicz, w którym autorka porusza kwestie aborcji i eutanazji – wyrasta z oporu wobec ideologizacji spraw, które daleko wykraczają poza wszelkie słowniki pojęć. Wydane po niej „Czarne łabędzie, biały puch” opowiada o współczesnej, niekoniecznie biologicznej rodzinie. To dyskretne prozy, które budują napięcia i nie narzucają odpowiedzi.
O sekretnym notesie Victora Hugo, jego seksualnej żarłoczności i o tym, dlaczego dziś musiałby stanąć pod pręgierzem #MeToo.
Krystyna Kofta, Nina Kowalewska-Motlik, Renata Dancewicz, Paulina Młynarska, Iwona Demko, Katarzyna Szustow, Krystyna Kacpura, Justyna Wydrzyńska, Aleksandra Józefowska, Agnieszka Szeżyńska, Agata Loewe-Kurilla, Patrycja Wonatowska… Co łączy te kobiety? Są ciałaczkami, które według podtytułu książki Karoliny Sulej – wcielają feminizm.
Czy powinniśmy nauczyć się starzeć bez godności? Dlaczego wciąż tak trudno rozmawiać nam na niektóre tematy związane z podmiotowością kobiet, feminizmem czy seksem? O tym Jarosławowi Kuiszowi opowiada Ewa Winnicka, znakomita dziennikarka, reporterka i współautorka właśnie wydanej książki „Jak się starzeć bez godności”.
W nowym odcinku „Widoku z K2” Karolina Wigura i Katarzyna Kasia rozmawiają z dziennikarką i felietonistką Agatą Passent o tym, jaka przyszłość czeka polskie kobiety.
„W historiach tych kobiet odbija się cała polska systemowa nierówność płci”, napisała Magdalena Kicińska o bohaterkach reportażu Sylwii Góry. Połączyło je siostrzeństwo doświadczeń: przemocy psychicznej, fizycznej i instytucjonalnej, zerwanych więzi rodzinnych, poczucia wstydu. I bezdomność. Publikujemy fragment książki, która ukaże się 27 kwietnia.
Staram się wziąć w garść i wyłączyć w głowie film „Hair” Miloša Formana, który wbił mi do głowy hipisiarskie obrzydzenie do każdej formy przemocy. Nie czas na przywołanie klasyki kinematografii, dziewczyno, ludzie giną!
Współczesna proza lubi nam opowiadać o starości na dwa sposoby. Pierwszy z nich ukazuje ją jako pogodny czas rozliczenia z przeszłością. Drugi przedstawia starość jako stan degradacji ciała, cierpienie, samotność. Janko odrzuca obie strategie. Jej bohaterka chce oswoić to, co nieuchronne, ale jednocześnie walczy do ostatka sił, żeby nie przyznać się przed sobą, że starość jest tuż za rogiem.
Jeśli uważacie, że o kobiecej przyjaźni wszystko powiedziała ostatnio Elena Ferrante, to grubo się mylicie. Wizja przyjaźni według Goliardy Sapienzy, również Włoszki z południa – tym razem nie z Neapolu, ale Sycylii – jest o wiele bardziej przekonująca i po prostu zdrowsza.
W XIX wieku męskość definiuje się jako nieskrępowaną demonstrację przewag, równie nieskrępowany wigor seksualny, swobodną władczość i bezdyskusyjną dominację. Ale ta męska pewność siebie ani przez chwilę nie jest absolutna. Przeciwnie, im silniejszy jest nacisk na jej utrwalenie, tym bardziej każdy, kto do niej dąży, obawia się niepowodzenia.
Snyder problemami kobiet interesuje się od lat. Pisała o nich z Kambodży, Afganistanu, Nigru, Hondurasu i Rumunii. Aby opisać spiralę przemocy domowej, nie musi jednak jechać daleko. W jej rodzinnych Stanach Zjednoczonych rocznie ginie tysiąc dwieście maltretowanych w domach kobiet.
„Rozrzucone” Liliany Hermetz pokazują kilka dziesięcioleci trudnej historii Polski w pigułce, choć nie jest to w żadnym wypadku powieść o historycznych rozliczeniach. To sugestywny obraz pogmatwanych losów pogranicza, kompleksów emigracji i współczesności, w której Polki biorą życie we własne ręce.