Z centrum widać najwięcej
Zbiór esejów Rebeki Solnit to kłopotliwa książka. Z jednej strony, dobrze pokazuje, jak ciasne kategorie społeczno-kulturowe męskości i kobiecości redukują kobiety do roli milczących matek i gospodyń. Z drugiej – przyjęty przez autorkę genderyzm queer paradoksalnie umacnia i utrwala owe kategorie.
„W linii obecnego rządu nie ma czegoś takiego jak przemoc wobec kobiet, a jedynie przemoc w rodzinie, uważana za zjawisko neutralne płciowo, mimo że statystyki pokazują, iż 90 procent ofiar tej przemocy to kobiety” – mówi dr Katarzyna Sękowska-Kozłowska.
„Kobiety w «Bosorce» nie dochodzą bezpośrednio do głosu, ale mówią właśnie przez obrazy. Mówią silnym głosem, nie są ofiarami, są pewne siebie, groźne. Jak teraz, kiedy mówimy rządzącym «wy***lać»”. O swojej książce, łemkowskiej tożsamości, historycznych traumach i sile kobiet opowiada Katarzyna Szweda.
Poprzez wyeliminowanie kategorii płci biologicznej nie będzie można w ogóle gromadzić rzetelnych danych statystycznych, które pokazywałyby realną sytuację kobiet i mężczyzn w społeczeństwie, w każdej sferze życia społecznego. Skoro nie wiemy, czym różni się funkcjonowanie kobiet od mężczyzn, to nie wiemy również nic o dzielących ich nierównościach i nie możemy z nimi walczyć.
Upokarzające testy na potwierdzenie kobiecości, kłopoty ze znalezieniem trenerów, chroniczny brak środków finansowych i starty, które trwale zapisały się w historii światowego sportu. O losach wybitnych polskich zawodniczek w czasach PRL-u opowiada Anna Sulińska – autorka książki „Olimpijki”.
Może rzeczywiście powiedzenie, że jest się profesorem, a nie profesorką, brzmi bardziej dostojnie, ale jest to właśnie dowód na immanentny seksizm tkwiący w języku i w nas samych, ale językowo niemający wiele wspólnego z tradycją.
W czasach, kiedy deklaracja „jestem feministką” wywołuje serię negatywnej reakcji, a samo pojęcie kojarzone jest z siłami szatana, książka Mony Chollet jest szczególnie potrzebna i ważna. Najwyższy czas odczarować fantazmaty.
Początkowo „Pokazuchę” czyta się jak kronikę wydarzeń kryminalnych. Autorka pisze o ważnych dla Gruzji problemach, przede wszystkim związanych z przemocą domową czy kulturowo sankcjonowanym brakiem równouprawnienia. Problem w tym, że robi to selektywnie.
Sposoby na wspieranie aktywności kobiet na rynku pracy można podzielić na dwie szerokie grupy. Po pierwsze, poprawianie jakości usług publicznych związanych z opieką nad dziećmi. Po drugie, edukacja szkolna i codzienna walka ze stereotypowym postrzeganiem kobiet i mężczyzn w społeczeństwie.
Większej równości na rynku pracy nie osiągniemy bez większego zaangażowania mężczyzn w prace domowe i opiekę nad potomstwem. Żeby do tego doszło, potrzebne są jednak mądre rozwiązania, które nie będą utrudniały – co czyni obecny system – mężczyznom opieki nad własnymi dziećmi.
Mary Beard wzywa do zmiany całego systemu społecznego, który całymi wiekami był budowany w oparciu o męskie spojrzenie na rzeczywistość. Musimy zjednoczyć się jako kobiety i zdefiniować, co jest kobiecym punktem widzenia.
Pierwsze feministki narażały życie i zdrowie, abyśmy my mogły głosować i kandydować w wyborach, pracować, studiować. Jednym z wyrazów naszej wdzięczności i pamięci o nich powinny być żeńskie końcówki nazw zawodów”, mówi zastępczyni Rzecznika Praw Obywatelskich.
Marta Madejska z pytań o przeszłość tka historię łódzkich włókniarek, ich emancypacji i zapomnienia, oferując czytelnikowi znacznie więcej niż tylko kolejny reportaż z „polskiego Manchesteru”.
Z punktu widzenia kobiet, teoretycznie dużo się w futbolu zmienia – mamy kobiece ligi i kobiece drużyny narodowe. Kobiety od lat mają też możliwość sędziować w meczach. Jest tylko jeden problem – wszystko to nadal odbywa się na piłkarskich peryferiach. Ale to tylko kwestia czasu.
Lewicowa emancypacja jest często antagonistyczna, zbudowana na przeciwstawianiu sobie mężczyzn i kobiet. Wymownym przykładem jest hasło „mój brzuch – moja sprawa”. Zgodnie z takim sposobem myślenia aborcja to sprawa wyłącznie kobiet, a mężczyźni mogą albo nas poprzeć albo siedzieć cicho.