Kluczowym elementem zdjęcia jest treść. Tuż po określeniu, co jest przedmiotem danego zdjęcia, trzeba jednak zadecydować o adekwatnym sposobie jego wyeksponowania. Umiejscowienie elementów w kadrze i zachodzące między nimi relacje, zarówno przestrzenne jak i kolorystyczne, określa się poprzez odpowiednią kompozycję.
Za każdym razem, kiedy chwytam aparat czuję dreszcz emocji – czy i tym razem uda się uchwycić coś niepowtarzalnego, coś, czego nie widziałem wcześniej?
Postęp technologiczny w dziedzinie cyfrowego zapisu obrazu w ostatniej dekadzie sprawił, że aparat przestał być czynnikiem ograniczającym produkcję warsztatowo idealnych fotografii.
Dla większości posiadaczy aparatów fotograficznych proces tworzenia zdjęcia kończy się na etapie naciśnięcia spustu migawki. Zrzut fotografii do folderu na komputerze i stworzenie pokazu slajdów dla rodziny i przyjaciół to najdalej idące kroki w cyfrowej obróbce.
Silny obraz wzbudza emocje bez względu na środki, jakimi został utrwalony. Nikt poza garstką specjalistów nie dekonstruuje twórczości Van Gogh’a do poziomu grubości użytych pędzli i rodzaju włosia, z jakiego powstały.
Każda forma ekspresji artystycznej podlega subiektywnej ocenie. Fotografia nie jest wyjątkiem. Nie ma recepty na zdjęcie, które rzuci na kolana dowolnego odbiorcę. Jest jednak kilka prostych zbiegów, dzięki którym nasze zdjęcia mogą stanąć powyżej poziomu produkcji wakacyjnego „pstrykacza”.
Fotografia jest jednym z tańszych sposobów na podróże w czasie. Niestety cyfrowy bilet na tego typu podróże bardzo łatwo zgubić, dlatego warto zadbać o odpowiednie przechowywanie tych najcenniejszych zdobyczy.
Sprawne operowanie nastawami aparatu wymaga praktyki, ale zasady działania można opanować w ciągu jednego popołudnia z pomocą instrukcji obsługi i wdzięcznego obiektu testowego. Aby odzyskać fotograficzną niezależność, warto przejść na pozornie trudną stronę zielonego kwadracika i wypróbować tryby półautomatyczne.