„Sny o Warszawie” to kolejna książka opowiadająca o powojennych wizjach odbudowy Warszawy i kolejna, która pokazuje, że u podstaw koszmarnego, znienawidzonego później socrealistycznego projektu stały w gruncie rzeczy słuszne założenia.
Dowartościowanie transportu zbiorowego, pochwała wspólnej przestrzeni publicznej, budowanie sąsiedzkiej bliskości. Wszystkie pomysły na przyjazne ludziom miasto za sprawą pandemii straciły nagle na aktualności. „Czyżby?”, pyta David Sim. I pokazuje, że od pewnej wizji miasta nie ma odwrotu.
„Nie mówię, że każde osiedle powstałe w PRL-u jest oazą, a każda nowa realizacja deweloperska koszmarem. Ale jeśli porównamy nowe bloki (…) z wykonanym zgodnie z planem osiedlem z lat 70., możemy być zaskoczeni. Nagle okazuje się, że to wśród bloków z wielkiej płyty jest czym oddychać”, mówi autorka książki „Betonia”.
Historia planowania miasta przeplata się na wielu etapach z historią jego nieplanowania i w niektórych przypadkach potrafi skutkować bardzo ciekawymi rezultatami. Jednym z nich są rezerwy komunikacyjne.
Minęło zaledwie 8 miesięcy od nieoczekiwanej śmierci Zahy Hadid, a nowy szef kierowanego przez nią biura – Patrick Schumacher – już wzbudził falę kontrowersji, która wywołała reakcję nawet bliskich zmarłej niedawno architektki.
Opracowywany aktualnie Kodeks Urbanistyczno-Budowlany może rozpocząć nowy rozdział kształtowania przestrzeni miast.
W tym tygodniu cały świat zwraca oczy w kierunku Warszawy, gdzie ministrowie środowiska z różnych krajów świata spotykają się, aby wspólnie wypracować rozwiązania mające powstrzymać widoczne zmiany klimatyczne.