Nie zgadzam się z definicją patriotyzmu i polskości, w którą wierzy Młodzież Wszechpolska czy ONR. Każdy ma prawo do własnego zdania, nie mogę jednak zaakceptować poglądów, które żywo godzą we mnie i tysiące innych osób, które nie wpisują się ich definicje etnicznego Polaka-katolika – pisze Margarit Haurtyunyan ze Stowarzyszenia Projekt: Polska.
Niekwestionowanym celem akcji #MeToo, który bez wątpienia udało się osiągnąć, było pokazanie solidarności ofiar molestowania i przemocy seksualnej. Jest to jednak solidarność w znaczeniu ekskluzywnym, która wyklucza zarówno mężczyzn, jak i część kobiet.
Ostra i histeryczna reakcja wielu mężczyzn na #MeToo, począwszy od prostego negowania, po wyśmiewanie, kpiny, bagatelizowanie i wreszcie atakowanie samych kobiet, wynika po prostu z nieumiejętności zrozumienia, że niektóre zachowania, które mężczyźni uważają za normalne i naturalne, normalne i naturalne nie są.
Sprawa Harveya Weinsteina i akcja #MeToo, która rozgorzała w mediach społecznościowych, pokazują istotną zmianę w myśleniu o rozdziale tego, co publiczne, od tego, co prywatne. Zmianę, która jest ciekawa, ale równie groźna – nie mniej niż czasy, które ją poprzedziły.
„Jest akcja #MeToo, #JaTeż – coraz więcej kobiet opowiada o molestowaniu seksualnym w przeszłości. W przypadku niektórych z nich nie wydaje mi się to prawdopodobne, tak myślę” – refleksją o akcji mającej pokazać skalę molestowania seksualnego nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale i innych krajach, podzielił się znany dziennikarz Andrzej Bober. Pod tekstem – który […]
W końcu powinniśmy zacząć wierzyć ofiarom. To, że im nie wierzymy, że je obwiniamy, sprawia, że one przez lata boją się mówić o swoich doświadczeniach. Także najdrastyczniejsza przemoc, jak gwałt, często nie jest zgłaszana.
Śledząc, w jaką stronę rozwija się akcja, dochodzę do wniosku, że #MeToo staje się „symbolem totalnym” i jak pisze magazyn „Quartz”, właściwie każda kobieta może i powinna opowiedzieć swoją historię. Czy to na pewno dobrze?
Zastanawianie się nad tym, czy w akcji #MeToo chodziło o pokazanie „poważnych” przestępstw seksualnych, czy tylko usłyszanych chamskich komentarzy, albo czy aby na pewno wszystkie kobiety posługujące się hashtagiem dobrze zrozumiały, co ma on sygnalizować, odciąga uwagę od głównego problemu, czyli tego, że kobiety są – tu, w naszej cywilizowanej, białej Europie, na bogatej globalnej Północy – notorycznie molestowane.
Coraz poważniej obawiam się, że nasze czarne parasolki to ostatnie reduty obywatelskiego oporu, który będzie tłumiony przez coraz bardziej opresyjny aparat państwa – pisze Katarzyna Kasia.
Nikola, uczennica jednej z warszawskich szkół, została pobita przez swoje „koleżanki”. Wyróżniała się kolorem skóry, co od razu zwróciło uwagę rówieśniczek, tworzących klub jej „antyfanów”. Nauczyciele wiedzieli, że Nikola jest prześladowana. Nic to nie zmieniło.
Rafał Piasecki, radny PiS-u, który bije żonę, nie jest wyjątkiem – potworem – ale dość typowym produktem naszej kultury i naszych czasów, przykładem niepewnego siebie i sfrustrowanego mężczyzny, który tę niepewność zagłusza poniżaniem i upokarzaniem kobiet.
Gwatemala to dla kobiet kraj wyjątkowo niebezpieczny. Nie mogą czuć się bezpiecznie ani w domu, ani poza nim. Największym zagrożeniem jest jednak zwykle samo państwo, jego prawa, instytucje i funkcjonariusze. A im kobieta jest biedniejsza i gorzej wykształcona, tym państwo jest dla niej groźniejsze, a jej głos słabiej słyszalny.
Obecny rząd z premedytacją nie reaguje, gdy do aktów rasizmu dochodzi na terenie Polski, a ich ofiarami są imigranci lub obywatele należący do mniejszości narodowych lub etnicznych. Trudno nie odnieść wrażenia, że jest to świadomie realizowana polityka.
Szanowni Państwo, ostatniego dnia ubiegłego roku w Ełku młody mężczyzna został zamordowany przez pracowników miejscowego kebabu. Powód? Wszedłszy do restauracji, zaczął odnosić się do nich obelżywie, następnie zaś wziął dwie butelki napoju gazowanego i postanowił wyjść bez płacenia. Ta tragedia szybko stała się jednym z głównych medialnych tematów, a w Ełku i kilku innych miastach […]
Fabularny debiut Bartosza M. Kowalskiego to chłodne spojrzenie na to, jak z frustracji i nudy rodzi się zbrodnia. O tym, w jaki sposób „Plac zabaw” zbliża odbiorcę do rozumienia problemów związanych z dorastaniem nastolatków i naturą przemocy, pisze psycholog.