Podobno temat aborcji nie miał być przez ten rząd ruszany. Podobno mieliśmy poprzestać na tzw. kompromisie. Jak się okazuje, rząd najwyraźniej nie nad wszystkim panuje. Ale naruszanie strefy intymnej polskich obywatelek może okazać się dla władzy pomysłem samobójczym.
Na przykładzie społecznych przekształceń w Iranie widać, że próby wtargnięcia przez państwo w szeroko pojętą sferę ludzkiej intymności muszą prędzej czy później wywołać opór.
Szanowni Państwo, „wojna o aborcję” jest w Polsce jednym z rytualnych sporów, a sam stosunek do aborcji – jedną z tych płaszczyzn, na której Polacy chętnie definiują się politycznie i światopoglądowo. Można było oczekiwać, że spór wróci, i faktycznie wrócił, szybciej, niż mogliśmy się spodziewać. Jeszcze w grudniu Beata Szydło mówiła, że jej rząd nie planuje zaostrzenia […]
„Obrona słuszności zasady świętości życia nie rozpoczyna się ani nie kończy zapisem w ustawie. Nadmierna pryncypialność w tej materii łatwo może się okazać przeciwskuteczna”.
„Sekularyzacja nie jest nieuchronna, lecz przyspieszenie tego procesu jest w Polsce coraz bardziej możliwe. W dużej mierze na własne życzenie Kościoła” – mówi redaktor naczelny „Więzi”.
Jeżeli Episkopat w kraju ponoć tak katolickim jak Polska musi dla osiągnięcia swoich celów dobijać się o wsparcie do władz świeckich, by wspomogły go sankcjami karnymi, to znaczy, że jest straszliwie słaby i niedołężny.
Rozmowa o aborcji powinna przestać opierać się na założeniu, że stanowisko Kościoła katolickiego stawia się w jej centrum.
Obecny rząd zdaje się nie wiedzieć, czyje ręce dźwigają ten kraj. Może jak odmówią dźwigania, to rząd się ocknie? Bo inaczej będzie jak w tytule tego felietonu.
Niechlubna polityka kontroli urodzin w Chinach jest znana na całym świecie jako przykład brutalnej ingerencji w prywatność i podstawowe prawa człowieka. We wdrażaniu tej polityki ważną rolę odgrywa także aborcja.
Decyzja Trybunału Konstytucyjnego, który uznał, że lekarz ma prawo odmówić wykonania swojej pracy, powołując się na tzw. klauzulę sumienia, po raz kolejny zmusza do postawienia pytania: „w jakim państwie żyjemy”?
Polska religijność zwykle nie wykracza poza poziom dewocjonaliów z przykościelnego sklepu. Może dlatego tak łatwo się z nią utożsamić: nie trzeba myśleć, tylko na hasło rzucić kamieniem. Kto pierwszy rzuci, ten ma rację.
Dlaczego państwo polskie nie respektuje przepisów, które samo ustanowiło? Ten problem to wypadkowa braku konsekwencji w działaniach państwowych instytucji oraz paradoksalnego zbiegu oportunizmu, fundamentalizmu i braku wyobraźni społecznej.
Emocjonalna debata w kwestii działań i zaniechań prof. Bogdana Chazana zmierza na utarte drogi awantury między zwolennikami i przeciwnikami dopuszczalności aborcji. To bardzo wygodne dla wszystkich uczestników tego rytualnego konfliktu: obie strony mogą potwierdzić „słuszność” swoich racji i podbudować wartość polityczno-moralnego ego. A największym wygranym tej batalii zdaje się sam Chazan.
Szanowni Państwo, w ubiegłym tygodniu zdymisjonowano dyrektora warszawskiego Szpitala im. Świętej Rodziny, profesora Bogdana Chazana. W obliczu „zderzenia cywilizacji życia i śmierci”, które zdominowało działy opinii i komentarzy, sama dymisja wydaje się ledwie epizodem. O co tak naprawdę walczą uczestnicy sporu? O prawa pacjenta, legalność aborcji, klauzulę sumienia, deklarację wiary, dobre imię lekarza, a może […]
Dla ochrony sumienia lekarza i praw pacjenta niepotrzebna jest zmiana prawa. Wystarczy konsekwentnie egzekwować to już istniejące, przekonuje Ewa Łętowska.