Z centrum widać najwięcej
Nie wydaje się obecnie możliwa tak radykalna zmiana całego systemu, jaką proponują zwolennicy emerytur obywatelskich. Główny powód to koszty związane ze spłatą zobowiązania wobec osób, które już nabyły uprawnienia na zasadzie ubezpieczeniowej.
Emerytura obywatelska jako świadczenie uniwersalne, wypłacane każdemu obywatelowi ze względu na wiek, z pozoru wydaje się rozwiązaniem solidarystycznym. Co najmniej niepokojące jest jednak to, że jednym głosem popierają ją neoliberalne think thanki i część środowisk lewicowych. Niestety, to lewica pomyliła bramki.
Niezależnie od wprowadzenia emerytury obywatelskiej, na dłuższą metę jedynym roztropnym rozwiązaniem problemów nie tylko polityki emerytalnej jest wzmocnienie wspólnot rodzinnych.
Bez reformy nasz system zabezpieczenia na starość ulegnie zapaści. Ratunkiem może być potraktowanie emerytur jako niskiego świadczenia socjalnego dla wszystkich i zachęcanie do samodzielnego oszczędzania.
W 1930 roku John Maynard Keynes przekonywał, że około roku 2015 powinien nadejść czas, kiedy kapitalizm pozwoli nam zaspokoić wszystkie nasze potrzeby, a tydzień pracy spadnie do 10 lub nawet 5 godzin. Dlaczego zatem pracujemy coraz więcej?
„Sedno problemu, jeśli chodzi o pieniądze i szczęście, stanowią porównania społeczne: czy porównuję się z naprawdę bogatymi ludźmi? Czy porównuję się z innymi naukowcami, czy może z gwiazdami filmowymi i sportowcami? W Ameryce zawodowy sportowiec – nawet przeciętny – zarabia w ciągu roku więcej niż topowy profesor przez dwadzieścia lat. To dla mnie dość przykre”, mówi słynny amerykański psycholog społeczny.
„Przeciętny Polak czy Polka nie odczuli żadnych negatywnych konsekwencji rządów PiS-u. Żadnych. […] Jeśli już jakaś lewica ma Prawo i Sprawiedliwość zastąpić, to będzie to lewica konserwatywna”, mówi socjolog i kulturoznawca, autor książki „Inna Rzeczpospolita jest możliwa”.
„Demokracja umrze w sposób podobny do starzejącego się człowieka – stopniowo kolejne organy zaczną zawodzić, aż dalsze funkcjonowanie stanie się niemożliwe”, mówi brytyjski politolog z Uniwersytetu w Cambridge.
Liberalizm nie jest neutralny i nie jest tylko proceduralizmem. Jest także oparty na emocjach, pasjach i namiętnościach politycznych – choć kanalizowanych przez ramy prowadzenia sporów – a jednym z podstawowych celów, do jakich zmierza, jest umożliwienie jednostkom wspólnej realizacji ich modeli dobrego życia – pisze Rafał Wonicki, filozof polityki.
Dotąd, przez jej sztukę, miałem Joannę Rajkowską za kogoś agresywnego, pewnego siebie, spodziewałem się, że wie, gdzie skierować pięść, jakie wykrzyczeć hasło, choć robiły to za nią jej projekty, otwarte, a jednak wskazujące winę, coś nieukojonego w nas wszystkich. Myliłem się.
Problem opozycji to nieszczęśliwy splot dwóch okoliczności. Po pierwsze, tak z perspektywy PO, jak i Nowoczesnej, każda ich wersja będzie lepsza niż nieliberalne rządy Prawa i Sprawiedliwości. Po drugie, opozycja nie wie, w co wierzyć, by skutecznie odsunąć PiS od władzy.
Szanowni Państwo, czy Mark Zuckerberg to drugi Gutenberg? W światowej debacie publicznej porównania szefa Facebooka do twórcy prasy drukarskiej stają się coraz bardziej powszechne. Ostatnio posłużył się nim na łamach „Foreign Affairs” słynny brytyjski historyk i ekonomista Niall Ferguson z Uniwersytetu Oksfordzkiego. Mimo wielu oczywistych różnic, panów może łączyć jedno – stworzyli wynalazek, nad którym […]
„Kapitalizm zmierza w kierunku tworzenia coraz większej liczby, coraz gorzej płatnych, niewymagających wysokich kwalifikacji prac. Mamy do czynienia z wyborem: chcesz zwiększyć ilość niskopłatnej pracy, czy zmniejszyć ilość pracy ogółem? Ja wolę tę drugą opcję”, mówi brytyjski dziennikarz ekonomiczny.
Choć zgadzam się z tymi, którzy mówią, że obecny system jest nie do utrzymania, to jednak trudno mi sobie wyobrazić, jak mielibyśmy go zmieniać – wyznaje profesor Andrzej K. Koźmiński, ekonomista, profesor zarządzania, współtwórca Akademii Leona Koźmińskiego.
Lider kojarzy się z osobą, która gotowa jest nie tylko zabierać głos w ważnych sprawach, lecz także wskazywać drogę, którą podążają inni. Osobom, które uznaje się za liderów polskich partii politycznych, taka definicja nie jest chyba jednak znana. Czy istnieją szanse na stworzenie takiej narracji, w której figura przeciwnika będzie tylko dodatkiem, a nie główną osią politycznej narracji?