Szanowni Państwo! Na początek koszmarny cytat: „Kobieta przesiąka poglądami człowieka, z którym sypia. Ostatecznie (Natura czy Bóg – nie będziemy się spierać) nie po to tak skonstruował mężczyzn, by setki tysięcy plemników się marnowały; wnikają one w ciało kobiety i przerabiają ją na obraz i podobieństwo mężczyzny, do którego ona należy”. Trudno w ogóle tę […]
„PiS ma większość i ostatecznie może zrobić, co zechce. W tej sytuacji są dwa wyjścia: albo abdykować, usiąść w tylnych ławach i powiedzieć: «Trudno, nie możemy nic zrobić»; albo starać się w miarę możliwości pokazywać inne standardy i wpływać na sposób pracy Sejmu. My to robimy i będziemy robić konsekwentnie”, mówi posłanka Lewicy.
W ostatnich dniach w naszym światku medialnym miała miejsce ciekawa wymiana zdań. Najpierw Tomasz Lis zaatakował Jana Hartmana na Twitterze za „prymitywny antyklerykalizm” – ten nawoływał, by nie chrzcić dzieci i nie posyłać ich do kościoła i tym samym „trzymać dzieci z dala od zboczeńców i ciemnoty”. Hartman odgryzł się następnie na łamach „Polityki” [nr 21/2019], pisząc o „oportunizmie” liberalnego mieszczaństwa, które czyni cnotę z umiarkowania.
Poseł Marek Suski to człowiek rozsądny. Wie, kiedy można, a kiedy nie warto mieć poglądów. Realizm posła Suskiego to przykład braku ideologicznego zacietrzewienia i zwycięstwa twardej kalkulacji nad etyczną przesadą.
„Wracamy do epoki chaosu, państw na wpół upadłych, sparaliżowanych, podzielonych, która przez większość czasu była w Europie normą. Nie ma już liberalnego świata, do którego państwa postkomunistyczne mogłyby dołączyć. Nie mówię, że zniknął całkowicie, ale jest w kompletnej rozsypce”, mówi słynny brytyjski filozof polityki.
Przeprowadzanie wywiadów z osobami dalekimi od naszej agendy za każdym razem budzi emocje. W zasadzie za każdym razem pojawiają się pytania, po co w ogóle liberałowie mieliby rozmawiać – to akurat przykłady z naszych łamów – z Małgorzatą Terlikowską, Bronisławem Wildsteinem czy Markiem Jurkiem?
Szanowni Państwo, 20 marca mija sto dni od powołania Mateusza Morawieckiego na premiera. Kiedy 11 grudnia 2017 roku Morawiecki obejmował urząd, wreszcie skończył się tasiemcowy serial polityczny pt. „rekonstrukcja rządu”. Wyjaśnienie przyczyn zastąpienia popularnej Beaty Szydło nie było proste. Ze strony PiS-u dotarły do nas dwa podstawowe uzasadnienia dla zmiany na szczytach władzy. Po pierwsze, […]
Obecnych działań premiera nie można zrozumieć, nie uwzględniając jego radykalnych doświadczeń z Solidarności Walczącej. A te burzą lansowany przez PiS obraz bezstronnego eksperta.
Główną formą działania Solidarności Walczącej było współtworzenie niezależnego ruchu wydawniczego i wydawanie czasopism. I tu Solidarność Walcząca miała ogromny dorobek. Wydawała ponad sto tytułów czasopism.
Wbrew popularnym mitom II Rzeczpospolita była krajem zawieszonym między modernizacją a głębokim zacofaniem. Kamil Kijek pokazuje, jak z otaczającą rzeczywistością i wyzwaniami nowoczesności radzili sobie młodzi polscy Żydzi.
Szanowni Państwo! „Jeśli wierzysz, że jesteś obywatelem świata, jesteś człowiekiem znikąd. Nie rozumiesz, co oznacza słowo «obywatelstwo»”. To nie wypowiedź działacza radykalnej prawicy, ale słowa brytyjskiej premier Theresy May wypowiedziane w październiku zeszłego roku na konwencji Partii Konserwatywnej. „Nie oczekujemy, że różne kraje będą podzielały te same kultury, tradycje czy nawet systemy rządów. Ale oczekujemy, […]
Prawicowi publicyści, którzy tak prężą się i wiją, tłumacząc, że marsz niepodległości to wyraz patriotycznego przywiązania do katolickiej tradycji naszego kraju, wolą chować głowy w piasek lub udawać, że nic się nie stało?
Przypadek Katalonii to w szerszej perspektywie głosowań niepodległościowych problem regulacji międzynarodowych dotyczących warunków pokojowej secesji, która kończyłaby się uznaniem przez ONZ nowopowstałego bytu politycznego za państwo. Warunki te, na co wskazują historyczne przykłady, wymagają przynajmniej zgody obu stron na rozstanie.
Choć uczucia Katalończyków są szczere, wszystkie argumenty za niepodległością Katalonii są z gruntu fałszywe.
Polki możemy dziś podzielić na te, które pamiętają czasy, kiedy przerywanie ciąży było legalne, i te, które całe swoje świadome życie przeżyły już w „wolnej” i pro-life-owej Polsce. Nasze matki i my, dorosłe ich córki. Są to dwa radykalnie odmienne doświadczenia, które fundamentalnie rzutują na stosunek do praw reprodukcyjnych przeciętnej Polki.