Przez ostatnie 30 lat sojusz tronu i ołtarza stał się czymś wszechobecnym i przerażająco oczywistym – nie mam tu na myśli ścisłej współpracy kościelnych hierarchów i polityków, ale takie zdawać by się mogło drobiazgi jak msze towarzyszące wszystkim uroczystościom, wszechobecność kleru katolickiego w przestrzeni publicznej oraz monopol na obsługę ważnych egzystencjalnie momentów.
„Proszę pamiętać, że integralną częścią aparatu państwa jest przymus. Jeżeli sfery działania państwa i religii mieszają się, to rodzi się niebezpieczeństwo, że religia sięgnie po przymus państwa”, mówi znawca prawa wyznaniowego Paweł Borecki.
Rozdział Kościoła od państwa jest w Polsce fikcją. Obecny rząd nic z tym nie zrobi, Episkopat w aktualnym składzie sam nie ograniczy swoich wpływów, a inne siły polityczne nie mają realnej władzy. Zmiana będzie więc możliwa albo w wyniku sekularyzacji, albo poniesienia jej sztandaru przez ludzi z wnętrza Kościoła. Niezależnie od jej źródeł, jest ona konieczna.
Za rok wybory parlamentarne w Polsce. Jest o co walczyć. I nie o zmianę u steru władzy tu chodzi, ale o to, czy po wyborach obudzimy się w Polsce demokratycznej i liberalnej, czy w państwie wyznaniowym.
Magdalena M. Baran Co się komu należy W okolicy, w której mieszkam, sporo się buduje. Krajobraz robi się niemiły. Blok na bloku, ludzie zaglądają sobie do okien, a krakowska komunikacja (wywracana właśnie do góry nogami) wciąż kuleje. Gdzieniegdzie zostały jeszcze małe działeczki, na których da się upchnąć to czy owo. Jedna z nich, położona przy […]