Siedzimy, o co poprosili nas pracownicy teatru – nie na widowni, lecz na scenie. Ściśnięci w brzuchu wieloryba, który połknął Pinokia, albo może – jak wskazywałaby scenografia – między skamieniałymi żebrami gigantycznego dinozaura. Wtem po obu stronach szkieletu zrzucone zostają płachty półprzejrzystego materiału. Gasną światła. Rozpoczyna się magia. My tymczasem znajdujemy się już w samym środku baśni.
„Medea” to znakomity debiut teatralny Doroty Kędzierzawskiej. Gdyby Eurypides pisał swój dramat dziś, czy dałby dzieciom głos? Udzieliły go im australijskie autorki. Medea, zdenerwowana, z papierosem w ręku, obwinia dzieci za swój los. Jazona nie ma. Boga chyba już też nie.
Drugi odcinek „Klątwy”, awangardowego połączenia dwóch światów – teatru i wysokojakościowych seriali – wprawia w konsternację. Zamiast lekcji religii dostajemy lekcję cierpliwości w poszukiwaniu nowych podniet w szybko zużywających się tematach z „Don’t Mess with Jesus”.
„Pożar w Burdelu”, prezentowany przed wielką publicznością w Nowym Teatrze i Muzeum Historii Żydów Polskich, odkrywał nowe znaczenia ważnych miejsc na mapie stolicy. Mimo coraz większego rozgłosu i szansy na przywrócenie pojęciu „kabaret” artystycznego znaczenia pozostaje rozrywką dla stosunkowo wąskiej grupy warszawiaków.
Nie będzie rewolucji – ale Klątwa, której skutki odczuje Polska, nie przejdzie bez echa. Monika Strzępka i Paweł Demirski mierzą się nie tylko z treścią zbliżającej się apokalipsy na ziemiach polskich, lecz także z bardziej nieoczywistą formułą serialu teatralnego, dotąd nieznanego w rodzimym teatrze.
Pożegnanie Jerzego Treli i Anny Polony ze Starym Teatrem w Krakowie znaczy więcej niż protesty widzów na spektaklu „Do Damaszku” w reżyserii Jana Klaty. Zrywa się ciągłość, upada tradycja. Rozumiana nie jako bezprzykładne oddawanie hołdów przeszłym pokoleniom, ale jako żywy dialog.
Moja chwilowa absencja w „Kulturze Liberalnej” spowodowała, że ominąłem coś, czego ominąć niepodobna. Nadrabiam więc czym prędzej rażącą zaległość.
Z gwiazdami filmowymi jest tak, że pamięta się o nich długo po tym, jak przestały świecić na filmowym firmamencie – czasem nawet po wielu latach. Nie wszystkie jednak mają tyle szczęścia. Dlaczego jednych wymazujemy z pamięci, a innych – przeciwnie?
Chętnie napisałbym o piłce nożnej, bo dawno nie pisałem, a tegoroczna jesień w najważniejszych europejskich ligach, a przede wszystkim w Lidze Mistrzów, jest wyjątkowa.
Coś się stało – uświadomiłem sobie po raz wtóry, kiedy jadąc metrem, na ekranie wyświetlającym newsy zobaczyłem znajomego irokeza Jana Klaty. Narodowym Starym Teatrem w Krakowie, którym od stycznia kieruje reżyser, zajęli się ostatnio wszyscy. Także ci, co normalnie teatrem się brzydzą, bo pisanie o nim nie przynosi oczekiwanej liczby klików i nie zwiększa egzemplarzowej sprzedaży.
Deszcz nagród i skrajnie entuzjastyczne recenzje zazwyczaj pomagają filmowi, skupiają na nim uwagę, przyciągają publiczność. Bodaj w piątek wieczorem jechałem tramwajem z centrum na warszawską Pragę i na własne uszy się o tym przekonałem.
Szanowni Państwo, W dniach 17-20 października 2013 w Warszawie odbędzie się pierwsza edycja EYE ON CULTURE FESTIVAL. Wydarzenie ma na celu przybliżenie kultury państw dawnego bloku wschodniego, dialog na temat naszej tożsamości i świadomości oraz ukazanie społecznego kontekstu sztuki. Podczas festiwalu zostaną zaprezentowane zjawiska teatru plastycznego, lalkowego oraz powiązania formy dramatycznej i muzycznej. W programie […]
Z całkiem pokaźnej sterty tygodników, która czekała na mnie po powrocie z urlopu – rzuciłem się na nią łapczywie – przynajmniej jeśli idzie o tematy kulturalne niewiele ciekawego wyczytałem.
Chociaż od wiadomości o śmierci Krzysztofa Nazara minął już ponad tydzień, wciąż ją w sobie noszę, powracam do niej myślami.
Dwa zdarzenia, które choć we wspólnym mianowniku mają teatr, to pierwszemu blisko do telewizyjnego filmu, drugiemu natomiast tylko odrobinę dalej do rockowego koncertu.