Po tym, jak jedna z dziennikarek podczas wywiadu z Sigourney Weaver przyznała, że nie wie, kim był Jerzy Grotowski, media zalała fala oburzenia. Nie mam zamiaru ani krytykować, ani usprawiedliwiać niewiedzy. Dziwi mnie natomiast brak zastanowienia się nad sytuacją z nieco szerszej perspektywy.
Nareszcie dostajemy do rąk polską biografię Václava Havla. Aleksander Kaczorowski doskonale unika pisania „na klęczkach” i przedstawia czeskiego dysydenta jako człowieka z krwi i kości. Jego Havel jest ludzki i interesujący, choć od połowy książki narrator zdaje się powoli tracić sympatię do swojego bohatera i… do niektórych wątków jego biografii.
Jeszcze przed gorączką oscarowej nocy na ekrany polskich kin wchodzi nominowany w dziewięciu kategoriach „Birdman”. Choć tytuł sugeruje kolejną opowieść o ratującym świat nadczłowieku, w rzeczywistości jest to porywająca wizja teatralnych kulis. Czy aktor grający superbohatera odnajdzie się w metodzie Stanisławskiego?
Jaką rolę w polskim teatrze odgrywają kobiety? Czy jest w nim w ogóle miejsce na perspektywę kobiecą i co właściwie miałoby wyróżniać takie spojrzenie? Co twórczość polskich artystek mówi o 25-leciu polskiej demokracji?
Danny Boyle, reżyser brytyjskiej inscenizacji „Frankensteina”, sięgnął po figurę gotyckiego sobowtóra: doppelgängera. Frankenstein i jego Stwór stają się jednym, tragicznym bohaterem tej opowieści.
Co twórczość polskich artystek mówi o 25-leciu polskiej demokracji? Czy metody kształcenia artystek i artystów sprzyjają wychodzeniu poza schematy i stereotypy myślowe? Jak wygląda późniejsza sytuacja zawodowa kobiet teatru: reżyserek, aktorek, scenografek, performerek? Co dziś oznacza dyskryminacja w przestrzeni sztuki i czy ma ona związek z płcią lub orientacją seksualną? Czy w kontekście działań artystycznych […]
Jak wygląda rząd i polska polityka z perspektywy krytyka teatralnego? Marnie – pisze Jacek Wakar.
Co o teatrze, o sobie i o wspólnocie mają dziś do powiedzenia najmłodsi europejscy reżyserzy? 9. edycja Festival Premières to doskonała okazja, by przyjrzeć się teatralnej twórczości młodych i zapytać zarówno o kondycję kontynentu, jak i jego teatru.
„Sabat dobrego domu” – przedostatni odcinek „Klątwy”, serialu teatralnego Strzępki i Demirskiego, za nami. Tymczasem z teatru zrobił się kabaret, z dramatu – szereg gagów, a z oryginalnego pomysłu – mało ciekawy szkielet powierzchownych prawd o kliszach w naszym myśleniu o historii Polski. Miejmy nadzieję, że ciekawie napisany, ambitnie zagrany, krytyczny i zabawny sobowtór „Klątwy”, niezdradzający na razie swojej obecności, pojawi się jednak na horyzoncie. Tylko czy są po temu znaki?
Szanowni Państwo, czy świat, w którym żyjemy, zmierza do koniecznego zeświecczenia? Coraz mniej osób bez zastrzeżeń mogłoby się podpisać pod optymizmem odchodzenia od wiary i pozostawiania za sobą religijnego pierwiastka w organizacji społeczeństw. Marcel Gauchet, ceniony francuski socjolog, twierdzi nawet, że religia stopniowo odzyskuje znaczenie w sferze publicznej, albowiem przestała być traktowana przez obywateli jako […]
O czym świadczy zdjęcie z afisza spektaklu „Golgota Picnic”? Co ma ono wspólnego z aferą taśmową i deklaracją wiary lekarzy oraz sprawą profesora Bogdana Chazana? Żyjemy w kraju, gdzie państwo i społeczeństwo obywatelskie skapitulowały. I widać to we wszystkich tych historiach – przekonuje Agnieszka Holland.
O konsekwencjach odwołania spektaklu „Golgota picnic”, wolności artystycznej oraz o tym, jak odróżnić tanią prowokację od wartościowego przełamywania konwenansów, mówi krytyk teatralny.
Błogosławiony niech będzie odbiorca naiwny. Niech będzie błogosławiony, albowiem jego jest królestwo sztuki.
Jeżeli przyjmiemy, że wolność wypowiedzi artystycznej jest nieograniczona, a zatem artysta może powiedzieć i zrobić wszystko, to decyzja o odwołaniu przedstawienia „Golgota Picnic” jest rażącym naruszeniem prawa swobody wypowiedzi. Jednak, czy artysta powinien mieć immunitet? Czy wolno mu więcej, niż pozostałym?
Bez względu na to, czy recytuje się ze sceny „Pchłę Szachrajkę”, czy monodram, który oscyluje między barwną anegdotą, a filozoficznym traktatem o egzystencji człowieka, to zatrzymanie na sobie wyłącznej uwagi publiczności udaje się tylko najlepszym – takim jak Marian Opania w teatralnym debiucie Konopki.