Jakie polskie filmy po 1989 roku zostawiły w nas największy ślad? Którym twórcom udało się najlepiej uchwycić przemiany społeczne ostatniego trzydziestolecia? Swój subiektywny wybór prezentują twórcy i redaktorzy działu „Patrząc” „Kultury Liberalnej”.
Czy Paweł Pawlikowski po raz drugi w karierze uniesie statuetkę Oscara? Jak co roku, tuż przed galą rozdania nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej, przypominamy recenzje nominowanych filmów publikowane w dziale „Patrząc”.
Czy wyprawa czarnoskórego muzyka na utwierdzone w stereotypach rasowych amerykańskie Południe może wywołać zmianę społeczną?
Czy Amerykańska Akademia Filmowa doceni opowieść o spirali przemocy w Ebbing, historię letniego nienasycenia kochanków w Toskanii czy spektakularny fresk o ewakuacji Dunkierki? Jak co roku przy okazji Oscarowej gali przypominamy recenzje nominowanych filmów publikowane w dziale „Patrząc”.
Film McDonagha, zdobywca nagrody BAFTA, jest polityczną alegorią przedstawiającą mechanizmy zarządzania przemocą. Nawiązując do konwencji Południowego gotyku, ukazuje wzajemne powiązania bliskości, troski i przemocy.
Czy film o ocaleniu samolotu wyraża posttraumatyczną tożsamość po 11 września? Ostatnie dzieło Clinta Eastwooda zdaje się przywracać miastu pozytywną legendę oraz wiarę w człowieka, który jest w stanie zapanować nad technologią sprawniej niż komputerowe symulacje.
„Zjawa” Alejandro Gonzáleza Iñárritu to nie tylko opowieść o niesłychanej sile przetrwania kierowanej pragnieniem zemsty. To przede wszystkim obraz, w którym ścierają się uprzedzenia o charakterze rasowym i etnicznym, fundamentalne konflikty współczesnej Ameryki.
Serial „Mad Men” dobiegł końca. Ta kultowa już telewizyjna produkcja stała się błyskotliwym wizualnym odzwierciedleniem kryzysu finansowego, którego początek zbiegł się z datą jego emisji. Ale czy tylko? Do jakiej rewolucji estetycznej przyczynili się twórcy tego serialu?
Adaptacja klasycznej powieści „Kiedy umieram” (1930) kluczowego amerykańskiego modernisty Williama Faulknera to karkołomne zadanie, z którym scenarzysta, reżyser i odtwórca jednej z ról – James Franco – przynajmniej częściowo sobie poradził. Franco brawurowo, choć nie zawsze przekonująco, przekłada na język kina dzieło skupione na własnej literackiej formie.
„American Hustle” to inteligentna i dowcipna intryga, pełna aluzji do amerykańskiej klasy politycznej i jej często niejasnych powiązań ze światem biznesu. Fabuła filmu i dialogi, odsyłające nas do przegranej wojny w Wietnamie i do afery Watergate, jasno wskazują na moralny upadek Ameryki.
Patos powieści Francisa Scotta Fitzgeralda, leżący u podłoża jej trwającej od ponad półwiecza popularności – ugruntowanej obecnością na szkolnych listach lektur, kolejnymi ekranizacjami i interpretacjami krytycznymi – wynika z napięcia między powszechnym pragnieniem bycia lepszym od innych i równie powszechną fascynacją tymi, którzy się wybijają, lub przynajmniej próbują tego dokonać.