Czy chińskie społeczeństwo zdane jest wyłącznie na komunikaty scentralizowanej telewizji publicznej? Nie do końca. Wystarczy włączyć program jednej z rosnących w siłę telewizji regionalnych, by przekonać się o coraz bogatszej ofercie nowatorskich chińskich seriali.
Emitowana przez pierwszy kanał państwowej telewizji noworoczna gala to w Kraju Środka wielkie wydarzenie. Zaangażowanemu w jej realizację Feng Xiaogangowi poprzeczkę zawieszono więc bardzo wysoko: miał tchnąć ducha nowoczesności w jej trącący myszką wizerunek. Poniósł jednak fiasko, i to na całej linii, zaś wywołany tym lament chińskich mediów wciąż niesie się echem po wąwozach Jangcy.
„Smak życia” („L’auberge espagnole”, 2002) oglądałam już trzykrotnie. Nie oznacza to, że uważam ten film za jakieś epokowe osiągnięcie w historii kinematografii. Nie. Wracam do niego jednak – i zapewne będę wracać nieraz – ze względów czysto sentymentalnych. Sprawia on, że czuję, jak rozchodząca się z serca fala ciepła przyjemnie rozlewa się po wszystkich częściach mojego ciała, przywołując miłe wspomnienia. Kto jako student miał kiedykolwiek okazję wyjechać na wymianę międzynarodową w ramach programu Sokrates/Erasmus, doskonale wie, o czym mówię.
Oglądanie filmów Jia Zhangke nigdy nie sprawiało mi przyjemności. Do tej pory oglądałam je wszystkie na DVD i żadnego z nich nie obejrzałam „na raz”. Musiałam sobie robić przerwy: na zaparzenie herbaty, umycie rąk lub otwarcie okna. Wszystkie te filmy wywoływały we mnie dziwny dyskomfort; wszystkie emocjonalnie uwierały. Były jak uderzenie w twarz mokrą szmatą, na co reagowałam odruchowym wzięciem nóg za pas. Choćby na chwilę.
W języku mandaryńskim funkcjonuje coś na kształt francuskiego c’est la vie. O ile jednak stwierdzeniu c’est la vie towarzyszy często bezradne rozłożenie rąk na znak, że życie należy brać takim, jakim jest i nie wybrzydzać, o tyle chińskiemu powiedzeniu生活的酸甜苦辣[1] częściej towarzyszy przeciągłe westchnienie.