„Bunt Prigożyna pokazał, że można rzucić rękawicę Putinowi. Co więcej – okazało się, że ta próba nie spotyka się ze spodziewanymi konsekwencjami. Brak błyskawicznego ukarania sprawców chaosu sprawia, że można się poważnie zastanowić, po co na Kremlu od dwudziestu lat wciąż siedzi ten sam człowiek” – pisze Filip Rudnik.
Nie ma w tym granym bez przerwy spektaklu przerwy chwili zawahania czy zmęczenia materiału. Philipp Stölzl sprawił, że ani przez chwilę nie mamy wrażenia, że wszystkie zastosowane efekty specjalne zostały jedynie dla popisania się możliwościami realizatorskimi. Co więcej, dyrygent, Matthias Pintsche, dostarczył co najmniej tyle wciągających efektów muzycznych, co reżyser teatralnych. Jakaś wspaniała synergia wystąpiła w tym Wagnerze.
Zachęcamy do odsłuchania któregoś z licznych nagrań „Śpiewaków norymberskich”. Okoliczności przyrody sprzyjają, a z wizytą w Deutsche Oper warto zaczekać, aż nowa inscenizacja okrzepnie pod batutą Stenza lub aż produkcję przejmie nowy dyrygent.
Ostatnia premiera, którą berlińska Deutsche Oper przygotowała w roku 2021, domyka Wagnerowski „Pierścień Nibelunga” w nowej jubileuszowej produkcji nawiązującej do historii gmachu DOB i syntetyzującej różne tropy wagnerowskich interpretacji.
Niedawno w Filharmonii Berlińskiej można było usłyszeć wykonanie „Parsifala” Ryszarda Wagnera pod dyrekcją Simona Rattle’a. Jest kilka powodów, dla których okazało się ono niezwykle piękne i pełne, a niektóre z nich sięgają w głąb historii i natury tego nieoczywistego dramatu muzycznego.
Szczególna epoka kultury zwana romantyzmem przyniosła ze sobą i pozostawiła po sobie między innymi jasny kod komunikacyjny obowiązujący w salach koncertowych. Jeśli wykonanie utworu było „dobre” (cudzysłów nie jest tu oznaką ironii, lecz historycznej konwencjonalności kryteriów estetycznych), publiczność klaskała, wydawała okrzyki, wstawała z miejsc.
Pewien dziewiętnastowieczny dyrygent mawiał, że bez względu na to, na której stronie otworzy się partyturę „Holendra tułacza”, czuć podmuch morskiego wiatru.
Joanna Kusiak Pop-Niemiec, telenowele i piłkarze słuchający Bacha Steffen Möller przez ostatnią dekadę pełnił w polskim życiu publicznym pokazową rolę Niemca, który jest naprawdę miły. Bycie miłym Niemcem – na przemian rolnikiem w telenoweli i euroentuzjastą w wieczornym show – usytuowało go jak najdalej od niemiłych niemieckich intelektualistów w stylu Sloterdijka. Möller w mediach jest […]
Trzeci akt „Zygfryda” składa się z trzech rozmów, z których żadna nie jest łatwa.
Paweł Majewski Ogień częściowo wygaszony Biografia to chyba najtrudniejszy w uprawie gatunek prozy niefikcjonalnej. Wymaga wzięcia na siebie odpowiedzialności za nadanie kształtu, a może i sensu życiu innego człowieka. Biograf może ułatwić sobie to zadanie i wlać cudze istnienie w którąś z licznych form, jakie ma do dyspozycji. Frank E. Manuel określił życie Newtona w […]
„Search” to mały przycisk w samochodzie, dzięki któremu wyszukuję i odbieram kolejne stacje radiowe. Nigdy nie wiem, co za chwilę usłyszę. Może country, może pop, a może klasykę.
W Kalifornii deszcz, jak wiadomo, nie pada nigdy. Kalifornia to miejsce ciepłe, o zdrowym klimacie. Wszyscy ludzie pragną życia w ciepłym, zdrowym klimacie, najlepiej w pastelowych krajobrazach, z dostępem do morza.
Patrice Chéreau zaprojektował jubileuszową inscenizację „Pierścienia Nibelunga”, którą wystawiono w stulecie premiery w roku 1976 w Bayreuth, w taki sposób, by nie pozostawić widzów i słuchaczy bez emocji. Recenzje prasowe były w większości miażdżące (chwalono tylko prowadzenie orkiestry przez Bouleza). Musiało upłynąć sporo lat, zanim wagnerzyści oswoili się z tą wizją.
Berlin. Po miękkich schodach stępuję do raju melomana – piwnicy kulturalnego domu towarowego przy Friedrichstrasse.
Lutosławski napisał niegdyś (i wyrażał tę myśl niejednokrotnie), że destrukcja muzyki Zachodu po tysiącletnim okresie jej konstruowania, zaszła na linii Wagner-LaMonte Young.