Wszystko wskazuje na to, że PiS jakoś przełknie referendum Andrzeja Dudy. Rozmowy toczone między Kancelarią Prezydenta i Senatem wydają się już dotyczyć nie kwestii „czy”, tylko „jak”. Szykuje się więc kolejne prezydenckie referendum, które obywatele powinni zignorować.
Do rzeczywistego osiągnięcia celów, do których zobowiązały się USA i Korea Północna, podpisując w Singapurze wspólną deklarację, wiedzie jeszcze długa i kręta droga. Główną przeszkodą w zakończeniu wieloletniego konfliktu może okazać się zwykły brak zaufania.
Drogi Marianie – myślę o nim w trakcie rozmowy, czuję cię nadzwyczaj wyraźnie i przyjaźnie, odbioru nie zakłóca nic; a to co mówisz, mimo że nie patrzysz w moje oczy, odbija się drobnymi drgnieniami powietrza od moich ubrań, tych jeszcze z małpy włosów na rękach, w końcu od rozciągniętej błony na bębenkach uszu i tarabani w głowie, przynosząc cię już poprawionego, innego niż ten, który siedzi tu przede mną.
W cieniu przetaczającej się dyskusji na temat Placu Defilad zupełnie niezauważony został pewien jego fragment, który już niedługo ulegnie przemianie – chodzi o tzw. „aortę” Warszawy.
Głośna również poza granicami samej Hiszpanii sprawa „La Manady” pokazała wyraźnie, jak bardzo społeczne postrzeganie tego, co jest, a co nie jest gwałtem, rozeszło się ze sztywnymi przepisami prawa oraz ich mało elastycznym interpretowaniem przez sądy.
Najnowszy film Thorntona – pierwszego Aborygena nagrodzonego w Cannes i docenionego w Wenecji – ukazuje burzliwą i tragiczną historię tubylczej ludności Australii. To nadaje jego europejskim sukcesom symboliczne znaczenie.
Szanowni Państwo! Pył po nowelizacji ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej nie zdążył jeszcze opaść, ale ta sytuacja znacząco negatywnie wpłynęła na wizerunek Polski za granicą. „W rzeczywistości stało się to, że zamiast zgasić temat i nawyk słowny do mówienia za granicą o «polskich obozach», zwielokrotniliśmy jego popularność. Jeśli celem było zadbanie o dobre imię Polski, […]
Czasem mam wrażenie, że Polskę opanowały różne grupy rekonstrukcyjne, które w strojach żołnierzy wyklętych, ułanów i dysydentów Marca ’68 przemierzają nasze ulice i udają, że strzelają do „wrogów ojczyzny”, że strajkują, że się narażają. Wmawiamy sobie, że realne problemy roku 2018 możemy odczytać przez opowieści naszych dziadków z czasów wojny i rodziców z czasów komunizmu.
Od prawie trzech lat mamy do czynienia z głębokim upolitycznianiem historii, centralizacją przekazu i marginalizacją środowisk, które reprezentują inny pogląd niż partia rządząca. To pokazał atak na Muzeum II Wojny Światowej, w którym stworzyliśmy wystawę prezentującą zupełnie inną wizję i wrażliwość historyczną niż ta, która miała obowiązywać w Polsce Prawa i Sprawiedliwości.
„Dziennik 1957–1958” to kronika nie tylko rozlicznych kontaktów, lecz także olbrzymiej samotności Herlinga-Grudzińskiego. Zresztą to właśnie intymny obraz człowieka prywatnego, a nie znanego intelektualisty, jest w nich najciekawszy.
„Książka bazuje na historii prawdziwej matki z dwoma niedźwiadkami. Ale ich przygody to efekt mojej fantazji. Za to pomiędzy rozdziałami fabularnymi są notki z wyjaśnieniami, faktami, ciekawostkami”, mówi o swojej książce „Kuba niedźwiedź. Historie z Gawry” Renata Kijowska.
Wizerunek Polski za granicą po 2015 roku uległ zasadniczej zmianie. Mówiąc o potrzebie upodmiotowienia kraju na arenie międzynarodowej, MSZ, przy dramatycznie niskim budżecie polskiej dyplomacji kulturalnej, zakwestionowało wypracowane wcześniej założenia strukturalne i dokonało radykalnej wymiany elit dyplomatycznych i urzędniczych. Z jakim skutkiem?