Po każdym kontrowersyjnym ruchu partii Jarosława Kaczyńskiego, twitterowi komentatorzy pytają ironicznie, czy w dalszym ciągu mają „nie straszyć PiS-em”. Byłoby to nawet zabawne, ale problem polega na tym, że osoby, które mówiły w 2015 roku, by „nie straszyć PiS-em”, miały rację. Taktyka straszenia PiS-em w 2015 roku po prostu przegrała. Sprawa jest potwierdzona empirycznie.
Francuski sąd konstytucyjny uznał, że kupowanie seksu za pieniądze jest formą przemocy, naruszeniem zasady równości i utrzymał w mocy prawo penalizujące prostytucję po stronie klientów. Słusznie.
Pierwsza połowa lat 50. to okres najgłębszej zależności od ZSRR i najgwałtowniejszych prób objęcia całej rzeczywistości ideologicznym scenariuszem. Owemu skryptowi brakowało jednak spójności, a społeczeństwo miało nań swoje sposoby. Doskonale widać to na przykładzie Planu Sześcioletniego.
„Idioci” należeli do tych dzieł von Triera, które wprawiły mnie w furię. Miałem ich za akt skrajnego narcyzmu, niemal faszystowskiego w swej wymowie wyniesienia się ponad innych, tych gorszych, co nie przyjmują naszej „wolności”. Obraz „Idiotów” zmienia jednak teatr.
Pomnik księdza Jankowskiego wrócił na swoje miejsce. To dobrze. Czy powinien stamtąd zniknąć? Jak najszybciej. Ale decyzją lokalnych władz, którą Kościół powinien poprzeć. Co zrobić, by tak się stało? Przestać korzystać z usług Kościoła. To droga żmudna, ale na dłuższą metę jedyna.
Poprzednią inscenizację „Toski” na deskach TW–ON w sezonie 2004/2005 w reżyserii Gianmarii Romagnolego zagrano tylko siedem razy i już nie wróciła. Nie ma pewności, czy tegoroczna produkcja w reżyserii Barbary Wysockiej będzie miała dłuższy żywot.
Apollinaire jako autor „Kubistów” wciąż pozostaje poetą. „Kroniki artystyczne” ukazują nam kogoś zupełnie innego – dziennikarza. Osobę spętaną przez wszystkie ograniczenia związane z publikacją prasową: wielkość kolumny, odbiorcę, czas przeznaczony na stworzenie tekstu. Siłą rzeczy artysta musi przedzierzgnąć się tu w rzemieślnika.
„Faworyta” to zaskakujący zwrot w karierze Giorgosa Lanthimosa. Przejrzysta fabuła i przystępna forma najnowszego dzieła arthousowego reżysera ujęły członków Amerykańskiej Akademii Filmowej, którzy nagrodzili Oscarem, odtwórczynię głównej roli kobiecej, Olivię Colman.
Szanowni Państwo, miało być pięknie. Warszawski Szczyt Bliskowschodni miał być areną rozmowy na temat pokoju na Bliskim Wschodzie, a jego organizacja miała w opinii rządu wywindować pozycję Polski w relacjach międzynarodowych. Nie wszystko poszło jednak zgodnie z planem. Problemy zaczęły się jeszcze przed rozpoczęciem obrad. Premier Izraela Benjamin Netanjahu w drodze na szczyt napisał na […]
Polska oraz Izrael postrzegają politykę historyczną bardzo podobnie. Oba kraje konkurują o to, który z narodów przedstawi swoje przeszłe cierpienia jako bardziej unikalne – pisze Karolina Wigura.
„To jest wspólna deklaracja dwóch panów i tak się złożyło, że oni są premierami Polski i Izraela krajów. Morawiecki kłamał, bo wiedział, że jedyne, co zrobił, to wymusił na Bibim poparcie dla polskiej linii politycznej, żeby zorganizować szczyt V4 w Izraelu. Bibi kłamał, bo wiedział, że nie mówi w imieniu Izraela, tylko własnym”, mówi Konstanty Gebert.
„Wciąż potrzebne są pełniejsze ujęcia historii. Dopiero to dałoby podstawę do uczciwego porozumienia, które zawsze będzie musiało uwzględniać różne perspektywy, żydowskie i polskie”, mówi Bronisław Wildstein w rozmowie z Tomaszem Sawczukiem.
„Ulubionymi wrogami w okresie wyborczym są nie Polacy, a arabscy wyborcy uznawani przez izraelską prawicę za piątą kolumnę i lewica oskarżana o działanie na niekorzyść bezpieczeństwa narodowego. Konfrontacja opozycji z obozem Netanjahu jest bardzo brutalna. W niej Polska nie odgrywa ważnej roli”, mówi korespondent Le Monde w Izraelu.
Książki-zabawki cieszą się nieustającą popularnością od XIX wieku. W książkowym formacie skrywają nieksiążkowe właściwości. Tak jak seria „Piżamorama”, której ruchome obrazki inspirowane techniką animacji ombro cinema zachwycają czytelników w każdym wieku.