Losy cesarzowej Sisi w filmie Kreutzer pokazują, że gorset patriarchalnych zasad da się poluzować – ale płacąc za to bardzo wysoką cenę. I z wątpliwym efektem.
„Porządek dnia” Érica Vuillarda do swoiste memento. W niewielkiej, nagrodzonej Nagrodą Goncourtów książce autor ujawnia kulisy polityki ustępstw prowadzonej przez Zachód wobec Hitlera. Dziś lektura tej opowieści automatycznie przywodzi na myśl politykę resetu w relacjach z Putinem i wojnę w Ukrainie. Tylko czy historia może nas czegokolwiek nauczyć?
Każdy, kto chce poznać klimat panujący w Europie w przededniu I wojny światowej, powinien przeczytać tę książkę. „Świat wczorajszy” to jednak osobliwa lektura. Z jednej strony otrzymujemy trzeźwy opis wojny i dwudziestolecia. Z drugiej – przesłodzony obraz epoki habsburskiej. Skąd ta podwójność? Odpowiedzi należy szukać w biografii Zweiga.
Po szesnastu latach od publikacji „Śmierci w bunkrze”, w której wyjaśniał tajemniczą śmierć swojego ojca nazisty, Martin Pollack proponuje nam inne śledztwo. Kim była ciotka Pauline – spokojna, na wskroś przeciętna gospodyni, która zginęła z rąk Słoweńców? Opowieść Pollacka o jej życiu rozbija wszelkie utarte narracje polityczne i narodowe.
Istnieje tylko jedno zdjęcie, z którego patrzą na nas jednocześnie Hitler i Wittgenstein. Żaden rys twarzy nie zapowiada ich przyszłych losów, jednak my już widzimy w nich zbrodniarza i filozofa. Sprawę komplikuje dopiero historia tej fotografii.
„W Niemczech czy Austrii mieszkania wynajmuje się na kilka lub nawet kilkanaście lat. Ludzie mieszkający w takich mieszkaniach traktują je jak swoje. W Polsce mieszkanie na wynajem nie jest uznawane za «dom». Dom to jest coś, co się ma na własność i co można przekazać kolejnemu pokoleniu”, mówi socjolog z Polskiej Akademii Nauk.
O środkowoeuropejskich problemach z pamięcią i dialogiem, austriackiej prowincji i potencjale lokalnych wspólnot mówi „Kulturze Liberalnej” austriacki pisarz Martin Pollack.
Polski rząd, kiedy mówi o historii, robi to w skrajnie nieprofesjonalny sposób. To dowód słabości i braku umiejętności. Najgorsze jest jednak to, że Polacy, którzy chcą być postrzegani jako silny, suwerenny i niezależny naród, ciągle dowodzą, że nie przepracowali własnej historii. To prawdziwy kłopot.
„Polska cierpi z powodu utraty reputacji – nie jako wyrzutek, ale raczej pogubiony członek rodziny”, mówi wydawca „Die Zeit” i analityk spraw międzynarodowych Josef Joffe.
Jeśli kolejne dziesięć lub piętnaście lat będzie wyglądało tak jak poprzednie, będziemy mieć ogromny problem. Przesuniemy się w stronę Węgier lub Polski, o których nie wiemy, czy nadal są liberalnymi demokracjami. Może są to demokracje nieliberalne, a może państwa jednopartyjne, tylko z demokratyczną fasadą? – zastanawia się Edward Luce, amerykański korespondent „The Financial Times”, w rozmowie z „Kulturą Liberalną”.
Procedura uruchomienia artykułu 7 wobec Polski skończy się zapewne na wielkim szumie. Rząd stwierdzi, że wyszedł z procedury „karnej” zwycięską ręką, ponieważ od początku miał rację, a Unia nadal pozostanie bezradna w kwestii tego jak skutecznie postępować wobec państw łamiących zasady praworządności.
Dekret króla Arabii Saudyjskiej, Salmana ibn al-Aziza, umożliwił kobietom prowadzenie pojazdów, a Austria wprowadziła zakaz noszenia burek, nikabów i innych strojów zakrywających twarz lub całe ciało. Choć pozornie obydwa projekty sprzyjają upodmiotowieniu muzułmanek, w rzeczywistości ten drugi nie ma z nią nic wspólnego.
Wyniki wyborów prezydenckich w Austrii zostały przyjęte z entuzjazmem przez szeroko pojęty obóz liberalno-demokratyczny, który spiesznie obwieścił koniec marszu populistów i odwrócenie trendu zapoczątkowanego w Europie Środkowo-Wschodniej oraz właśnie w Austrii.
Austriackie winiarstwo w 1985 r. otrzymało potężny i bolesny cios od swoich rodzimych winiarzy. W winach eksportowanych na niemiecki rynek odkryto glikol etylenowy, toksyczną substancję występującą np. w płynach do chłodnic. Miała ona poprawić słodycz i strukturę win, które nie mogły osiągnąć odpowiednich rezultatów w naturalny sposób.
W latach 70. książka Heinza Hegera przełamała na Zachodzie tabu wokół doświadczeń homoseksualnych więźniów obozów koncentracyjnych III Rzeszy. Po 40 latach ukazuje się w Polsce i ma podobną rolę do odegrania.