Spektakle operowe w reżyserii Harry’ego Kupfera wywołują wyjątkowe przeżycia teatralne. Są zaangażowane społeczno-politycznie i prezentują pogłębione psychologicznie portrety bohaterów. Kilkanaście z nich trwale i znacząco zmieniły świat teatru operowego.
Ketewan Sepaszwili proponuje wyłącznie muzykę, w której widzi dużą wartość. Nic w jej grze nie zdradza inspiracji tandetną programowością! Tylko faktura, harmonia, artykulacja i dynamika, muzyka w postaci absolutnej.
Pojęcie stylu późnego ma u Saida wiele znaczeń. „Późność” może odnosić się do biografii twórcy, historii w długim trwaniu albo też do stanu kultury. Czy wobec tego da się w ogóle powiedzieć, czym ów „styl późny” jest w swoich razem wziętych odsłonach i reprezentacjach?
Dwudziesta edycja Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga van Beethovena (Warszawa, 12–25 marca) nie zapowiadała się tak jubileuszowo, jak można się było spodziewać po okrągłej rocznicy. Obyło się bez fajerwerków w programie i wśród zaproszonych artystów, choć nie zabrakło takich gwiazd jak Emerson String Quartet, Thomas Hampson, Rudolf Buchbinder, Xavier de Maistre czy Bernarda Fink.
Nazwisko Witolda Lutosławskiego kojarzone jest często z muzyką „poważną”, co w praktyce oznacza muzykę „trudną w odbiorze”. Jednak twórczość muzyczna Lutosławskiego obejmuje też gatunki „lekkie” – szlagiery rozrywkowe pisane pod zaczerpniętym z „Lilli Wenedy” pseudonimem Derwid oraz pieśni do słów poezji dziecięcej.
Paweł Majewski Ideologia dźwięku Max Weber zauważył, że muzyka Zachodu jest jedną z form zachodniej racjonalności. W niedługi czas potem pierwsza i druga awangarda muzyczna oraz teoria krytyczna skojarzona z muzyczną kompetencją Teodora Adorno uczyniły sporo, by spostrzeżenie Webera straciło aktualność. „Odbiór” muzyki – jeszcze pod koniec XIX wieku dość jednolity i jednoznaczny – rozwarstwił […]
Dostałem nuty… Na pierwszy rzut oka nuty to nuty, które trzeba grać. Co jednak, gdy trzeba je grać razem z całym zespołem? Wtedy zaczynają się schody. Nazywam się Beat Furer i przepraszam za to miejsce. Mówię do koleżanki: To był taki żart. Kwintole, które trzeba zgrać z trąbką… …i puzonem. Koncert już niedługo, więc […]
Zacznę od tłumaczenia: „yellow”, czyli żółty, „lounge” – hol, foyer, kanapa, przechadzka.
W ramach definicji muzyki współczesnej pojawiło się wiele pojęć charakterystycznych dla tej stylistyki.
Kiedy młody utalentowany człowiek szybko zostaje gwiazdą, jego artystycznemu rozwojowi zagraża wiele. Tym większym fenomenem wydaje mi się Lang Lang, postać lansowana niemal jak piosenkarz czy aktor – tyle że w innym środowisku.
John Ruskin, w liście z 6 lutego 1881 Muzyka Beethovena zawsze brzmi w moich uszach tak jak worek gwoździ, którym ktoś potrząsa, od czasu do czasu dla urozmaicenia upuszczając młotek. René Leonormond, 1913 Nie będzie nowego Beethovena, tak jak nie będzie już drugiego Kolumba. Andre Previn, 1978 Symfonię Beethovena można gonić całe życie, ale nigdy […]
W poprzednim odcinku przypisałem symfoniom Gustava Mahlera (1860 – 1911) długość dwukrotnie większą od przeciętnej. To wcale nie przesada – kiedyś policzyłem, że jego dziewięć symfonii trwa w sumie dwa razy tyle, co tyle samo symfonii Beethovena. Ich długość to, w dzisiejszych, zabieganych czasach, dość uciążliwa cecha. Dlatego polecę tu najkrótszą symfonię kompozytora.
Jeśli szukacie muzyki z pierwszych dekad dwudziestego wieku, lżejszej niż Strawiński, szybszej niż Debussy i mniej podniosłej niż Richard Strauss, to czeski kompozytor Leoš Janáček (1854-1928) jest dla Was. Oto dwa krótkie utwory, od których poleciłbym zacząć.
Recenzje. Wolne Słowo, 21 XI 1911 Obejrzał się – czeka, aż ostatni szmer wśród zapóźnionych słuchaczy zamrze już sala zastygła w milczeniu. Uderza kilkakrotnie pałeczką w pulpit: uwaga! wzniósł batutę. Wyrwały się dźwięki, jakby zarysowane w powietrzu ruchem jego pałeczki. Co on czyni? Czy to Herkules wyzywający do boju lwa lerneńskiego? Albo Kroton rozdzierający byka? […]
„Pam papipam param pam pam”. Czy poznajecie, co to za pasaż? Nie? Nie szkodzi. Ja tylko żartowałem. A może to: „tatata taaaam”. O! Tego już nie wypada nie poznać… To może jeszcze kawałeczek dla ułatwienia: „tatatatam tatatatam tatatataaam, tatatatam tatatatam tatatataaam, tatatataam, tatatataam, tatatatam tam taaam”. Oczywiście. To jest początek V Symfonii Beethovena. Każdy zna.