Jak to się stało, że Stany Zjednoczone – wciąż najpotężniejsze państwo na świecie – są na szarym końcu statystyk, jeśli idzie o zdrowie i edukację ich obywateli czy prawdopodobieństwo śmierci przed 29. rokiem życia? I dlaczego wszystkie te wskaźniki lecą tam na łeb, na szyję? W reportażu Kristof i WuDunn za odpowiedź służy podróż po prowincji tego olbrzymiego kraju.
„Powrót do Edenu” to melancholijna, mądra opowieść o rodzinie, przemijaniu i trudnym życiu we frankistowskiej Hiszpanii. Paco Roca po znakomitym „Domu” znów udowadnia, że jest jednym z najciekawszych europejskich twórców komiksów.
Człowiek z krwi i kości czy geniusz? Przyjaciel poetów, bogaczy i przedsiębiorców czy wielki mistyfikator? W „biografii” Podedwornego mieszają się fakty i fikcja, które sprawiają, że debiut Sadulskiego czyta się z tym większą ciekawością.
Jelena Kostiuczenko od ponad dekady opisuje rosyjską codzienność w sposób, który może – a nawet powinien – szokować. Rosja jest tu okrutna, a ludzkie życie nie jest warte ni kopiejki. Ostrze tej krytyki tnie jednak głęboko i dotyka również takich problemów, które przekraczają granice obwodów i państw.
„Najpierw został stworzony Mauritius, a dopiero później raj; i to właśnie raj jest kopią Mauritiusa”, miał powiedzieć Mark Twain. Nie dajmy się jednak zwieść. Każdy ziemski raj ma również swoją ciemną stronę. W „Ewie ze swych zgliszcz” Anandy Devi aż nadto dobrze ją poznajemy.
„Partie konserwatywne i prawicowe mają nie pozytywny, ale raczej ambiwalentny stosunek do państwa dobrobytu. Opowiadają się za selektywnymi inwestycjami – zarówno jeśli chodzi o przedmiot inwestycji, jak i odbiorców – a nie w kategoriach szeroko zakrojonych projektów, które historycznie charakteryzowały państwo dobrobytu w różnych krajach”, mówi specjalistka ds. polityki społecznej z Uniwersytetu w Oksfordzie.
Śmierć studentki, która w wieku 24 lat ważyła 21 kg i mierzyła zaledwie 135 cm, odbiła się szerokim echem w chińskich mediach. Trudno o mocniejsze „sprawdzam!” wobec oficjalnych przekazów władz o zbliżającym się końcu ubóstwa w Chinach.
„Eksperci wielokrotnie ostrzegali, że pieniądze z programu 500 Plus, wypłacane również rodzinom, w których porzuca się pracę i w efekcie nikt nie pracuje, to recepta na trwałą i dziedziczoną biedę. Jeśli chcemy nie tylko złagodzić materialną dotkliwość biedy, ale również wyciągać z niej ludzi, musimy zachęcać ich do aktywności, a nie wypychać z rynku pracy”, mówi główny ekonomista Platformy Obywatelskiej.
Do listy hamulców transformacji energetycznej, obok paleoliberalizmu à la Korwin i pisowskiego fetyszu suwerenności, można dopisać jeszcze lewicowy populizm.
Nominowany do Oscara film Nadine Labaki wpisuje się w szereg obrazów-oskarżeń wysuwanych przez dzieci wobec dorosłych, którzy zgotowali im niechciany los.
„Na tym polega problem z Macronem – jego zapowiedzi od faktycznych działań dzieli przepaść. Większość zmian, które wprowadza, to zmiany symboliczne lub – jak mówi się w Stanach Zjednoczonych – kosmetyczne”, twierdzi znany francuski publicysta.
Dwie fotografie z terenów Pewuki są jak awers i rewers II Rzeczpospolitej. W zbiorowej pamięci zachowaliśmy ten pierwszy obraz – schludny, elegancki i połyskujący blichtrem, uosobiony przez budowę Gdyni, modernistyczne drapacze chmur i świat tych, którzy sobie pożyli, z łatwością zapominając o drugiej stronie rzeczywistości – rzeszach ludzi, którzy pożyć nie mieli za co.
Szanowni Państwo! Gospodarka lub kultura – to w największym skrócie dwie odpowiedzi najczęściej udzielane na pytanie: „skąd się wzięli populiści?”. W szeroko rozumianym obozie liberalnym do tej pory zdecydowanie dominowała teza, według której populizm jest obecnie na fali wznoszącej ze względu na gospodarkę. Czkawką odbija się kryzys finansowy z 2008 roku, kiedy to obywatele Zachodu […]
„Cały ten system to jest system nieustającego napięcia, nowego niewolnictwa. Niemal każdy z nas ma jakiś kredyt bankowy, a niektórzy tragiczne, lichwiarskie pożyczki. Społeczeństwo z takim batem przestaje być społeczeństwem zrelaksowanym, otwartym na liberalne wartości”, mówi słynny kompozytor.
W dłuższej perspektywie Iran nie uniknie frakcyjnych walk o władzę. Momentem wyzwalającym może być śmierć najwyższego przywódcy, który ma już 78 lat. Okres „bezkrólewia” może wówczas osłabić dominującą formę władzy, a niektórym dać nawet nadzieję na jej zmianę.