Logikę rozwoju festiwalu na Lazurowym Wybrzeżu można by określić jako krok w przód i dwa kroki w tył. Nie obyło się bez powrotów stałych bywalców Cannes, po raz kolejny zabrakło jednak poszerzenia pespektywy o kino pozauropejskie.
Czy nagrodzony Złotą Palmą film może nam pomóc w zrozumieniu współczesnych nierówności? To raczej zadziwiająco konserwatywna opowieść o niezgłębionych pokładach resentymentu i zachcianek, jakie kryje w sobie ludzka natura.
Najnowszy film laureata Złotej Palmy to kolejna opowieść o więzach rodzinnych, które rodzą się bez względu na stopień pokrewieństwa. To także wyzwanie rzucone patriarchalnej wizji świata, która w Azji Wschodniej wciąż dominuje niemal każdą sferę życia.
Kino Apichatponga Weerasethakula jest kinem pogranicza – istnieje między jawą i snem, prawdą i zmyśleniem. Ten swoisty realizm magiczny odnajdziemy też w jego najnowszym, nagrodzonym w Cannes filmie.
Nominowany do Oscara najnowszy film Joachima Triera nie pozwala się sprowadzić do konwencji komedii romantycznej. To raczej traktat o ludzkim losie, w którym psychologiczna przenikliwość na miarę Ingmara Bergmana spotyka się z ironią współczesnych millenialsów.
Nominowany do Oscara pełnometrażowy debiut Ladja Ly’ego to nowe oblicze francuskiego „kina przedmieść”, ukazującego od końca lat 80. pełne napięć życie na zmarginalizowanych podmiejskich osiedlach.
Nominowany do Złotej Palmy w Cannes „Matthias i Maxime” to nie tylko najbardziej powściągliwy z filmów Dolana, ale też najwyraźniejszy, jak dotychczas, manifest jego quebeckiej tożsamości.
Film nagrodzonych na tegorocznym festiwalu w Cannes braci Dardenne to opowieść o braku łatwych recept na rozwój religijnego radykalizmu.
Film Bonga Joon-ho jest uniwersalną historią o różnicy klas – wątku poruszanym w kinie koreańskim od lat.
Debiutancki film Zsófii Szilágyi to zrealizowany z dokumentalną precyzją obraz jednego dnia z życia rodziny przeżywającej kryzys. Codzienność okazuje się tu siłą niszczącą, a relacje luksusem, na który wciąż brakuje czasu.
W filmie Pawła Pawlikowskiego to, co najważniejsze, pozostaje poza ekranem. Pod pozorem melodramatycznych perypetii kryje się tragiczne zmaganie jednostek – i całej kultury – z żartem historii. To walka, której dramatyzm oddała też debiutancka powieść Milana Kundery.
Autorka filmu „Blask” to od długiego czasu japońska faworytka międzynarodowych festiwali, a jej pozycja wydaje się być niezagrożona. Czy jednak nie czas już zwrócić uwagę na kolejnych twórców z Kraju Wiśni?
Nagrodzony w Cannes film Grímura Hákonarsona ma troje bohaterów: owce, ludzi oraz Islandię. Jego siłą jest jednak nie wyjątkowy i osobliwy sam w sobie islandzki krajobraz, ale szczerość i prostota w opowiadaniu historii o ludzkich charakterach.
Życie intymne osób starszych długo stanowiło zmarginalizowany obszar w sferze dyskusji i artystycznych reprezentacji. O tym, w jaki sposób stereotypy przezwycięża filmowa historia starzejącej się striptizerki, pisze edukatorka seksualna z grupy Ponton.
Jedni nazywają go genialnym dzieckiem i nowym mistrzem kina, inni – narcyzem i snobem. Filmy Xaviera Dolana polaryzują filmową publiczność. Kim jest ten młody twórca, który wciąż poszukuje dla siebie miejsca we współczesnym kinie?
