„Wszystko, co w postmodernizmie obiecywało wyzwolenie, przemieniło się w formę podporządkowania”, pisze w swoim manifeście włoski filozof Maurizio Ferraris. I stwierdza, że jedyną drogą do emancypacji jest powrót do oświeceniowej idei Rozumu. Jednak, czy ta propozycja jest dobrym remedium na polityczne radykalizmy, które szerzą się w świecie płynnej nowoczesności?
„Ukrytą tezą tej książki, która nie jest nigdzie wprost wypowiedziana, jest to, że nowoczesność się kończy. A wraz z nowoczesnością kończy się też jej ulubiona forma polityczna, czyli demokracja liberalna”. O książce „Lęk i olśnienie. Esej o kulturze niepokoju” z prof. Leszkiem Koczanowiczem rozmawia Michał Matlak.
Na naszych oczach zmienia się dotychczasowy sposób uprawiania polityki, choć związane z nią namiętności wciąż pozostają te same. W ramach cyklu „Lektury na czas kwarantanny” przypominamy pięć dzieł literackich, które pozwalają lepiej zrozumieć mechanizmy władzy.
Kryzys demokracji, rosnąca fala populizmu, rewolucja w geopolitycznym układzie sił. Na naszych oczach zmienia się dotychczasowy sposób uprawiania polityki, choć związane z nią namiętności wciąż pozostają te same. Tuż przed wyborami w Polsce proponujemy lekturę pięciu dzieł literackich, które pozwolą lepiej zrozumieć i spojrzeć z dystansem na współczesne mechanizmy polityczne.
Książka Wigury może być ważna zwłaszcza dla ludzi identyfikujących się z myślą liberalną. Jej lektura jest formą terapii, ponieważ obnaża liberalne złudzenia co do roli racjonalności w polityce. Dobrze wprowadza też w arkana politycznej praktyki, w samym jej centrum stawiając emocje.
Żyjecie w bańce mydlanej – pisze Mbembe do mieszkańców Zachodu – wasz komfort zbudowano na cudzej krzywdzie i wy to wiecie, choć udajecie, że nie wiecie. Ale nie cieszcie się. Dzisiejszy świat jest poddany przymusowi ciągłej zmiany. Również wy żyjecie na krawędzi zbiorowego szaleństwa.
Wojna zawsze była rodzajem apokalipsy – zdarzeniem, w którym ginęły jednostki i całe cywilizacje. Wciąż jednak zmieniało się i nadal zmienia się jej postrzeganie. Książka Magdalena M. Baran pozwala nam dokładnie prześledzić owe metamorfozy.
Spotkanie z esejem Havla było bodźcem, który sprawił, że zaangażowałem się w ideał demokracji jako ustroju politycznego, w którym rządowi nie są obojętni obywatele, troszczący się nie tylko o dobro ogólne, ale także o osobisty dobrobyt.
Liberałowie powinni zaangażować się bardziej w wypracowanie równych możliwości niż równych rezultatów. Tak rozumiana równość z jednej strony zakłada obecność wolności, a z drugiej sama ją kształtuje.
Koncepcja, zgodnie z którą ludzie jako osoby posiadają pewne prawa oraz mogą domagać się poszanowania tych praw i protestować przeciwko ich naruszaniu, ukształtowała moją dysydencką tożsamość.
Jakimi drogami myśl liberalna przenikała przed 1989 r. do Europy Środkowo-Wschodniej? Kogo czytano i dlaczego? O lekturach, które ukształtowały jego liberalne poglądy, specjalnie dla „Kultury Liberalnej” pisze węgierski filozof i politolog János Kis.
Rafał Wonicki Czy liberał może być republikaninem? Je ne suis pas croyant. Alexis de Tocqueville Jeśli ktoś z czytelników zastanawia się, po co dziś pisać książki o autorach zamierzchłych i mało znanych, a do takich pewnie wielu zaliczy Alexisa de Toqueville’a, to książka Pawła Marczewskiego stanowi dobrą odpowiedź na to pytanie. Marczewski – umiejętnie łącząc […]