Z centrum widać najwięcej
Polska na życzenie Stanów Zjednoczonych zorganizowała międzynarodową konferencję dotyczącą bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie. Wydaję się, że w naszej miłości do USA tym razem posunęliśmy się za daleko.
Ukrytym kontekstem wypowiedzi zawartych w „Wielogłosie…” są kontrowersje, które wywołują prace artystyczne w rodzaju „Berka” Artura Żmijewskiego. Jednak problem wolności sztuki to tylko połowa zagadnienia. Znacznie ważniejsza wydaje się dziś odpowiedź na inne pytanie: jak sprawić, by za kilkadziesiąt lat „Berek” Żmijewskiego nadal bulwersował?
Nie jest bez znaczenia, z jakim bagażem rodzinnych historii zasiadamy do lektury książki Canina. W moich nie było miejsca na historie związane z Żydami. Byli oni bezimiennymi bohaterami trzeciego planu, bez większego znaczenia dla losów rodziny i Polski. „Przez ruiny i zgliszcza” wywracają za jednym zamachem tę całą konstrukcję.
Z podkreślonych w książce faktów niezbicie wynika, że Holokaust był improwizowany przez różnych wykonawców. Hitler nigdy nie wydał im konkretnego rozkazu, wyrażał tylko swoje ogólnikowe życzenia i oczekiwał od podwładnych własnej inicjatywy.
„Lemkin wiedział, że jeśli nie zagwarantuje się systemu prawnej ochrony najsłabszych grup w społeczeństwie, samodzielnie niezdolnych do przeciwstawienia się silniejszej większości, to ci ludzie pozostaną całkowicie bezbronni”, mówi o Rafale Lemkinie dr Wojciech Kozłowski.
Konwencję ONZ w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa uchwalono 9 grudnia 1948 roku. Było to spełnienie wieloletnich starań Rafała Lemkina. Poniżej publikujemy fragment jego autobiografii, w której odsłania polityczne kulisy swoich zabiegów.
„Mirabelka” to historia o przeszłości i przyszłości – choć nierozerwalnie związana z Warszawą, równocześnie mówiąca o uniwersaliach. Wciągająca i poruszająca opowieść zapewnia nie tylko czytelniczą ucztę, ale skłania też do refleksji o przemijaniu.
Ożywiona zabawka i lalkarz, żywcem wyjęci z „Dziadka do orzechów i Króla Myszy” E.T.A. Hoffmanna, muszą stawić czoła pustoszącym Kraków nazistom. R.M. Romero zabiera czytelnika do świata pełnego magii i niesamowitości, opowiadając o wojnie w poruszający sposób.
„Dom cioci Lusi” to opowieść o Zagładzie Żydów skierowana do najmłodszych czytelników. Krótka, uproszczona narracja prowadzona z perspektywy małej dziewczynki świetnie posłuży jako wprowadzenie kilkulatków do tego trudnego tematu.
Na Ukrainie krytycznej wobec UPA historiografii nie ma w zasadzie wcale, ukraińskim współudziałem w Zagładzie zajmują się niemal wyłącznie badacze spoza Ukrainy, a publiczna dyskusja na trudne tematy zamarła, okopując się na pozycjach obronnych.
Rozmowy, które zebrał Mikołaj Grynberg, przypominają studium socjologiczne i niewątpliwie uzupełniają wiedzę o marcowych i pomarcowych prześladowaniach rasowych, bezradności ofiar, mendowatości prześladowców i bezprawiu, za które do dziś nikogo nie ukarano.
Katastrofa Holokaustu zmieniła nastawienie Żydów sceptycznych co do możliwości budowy swojego państwa, w tym Żydów religijnych. Od końca II wojny światowej większość Żydów na świecie widziała w utworzeniu państwowości historyczną konieczność dla narodu, którego 6 milionów obywateli zostało w Europie wymordowanych i którego wielowiekowa kultura europejskiej diaspory została właściwie unicestwiona.
Tytułowa bombka – prezent od zaprzyjaźnionej staruszki – inicjuje serię niefortunnych zdarzeń, które przytrafiają się głównej bohaterce. Ninka odkrywa w szafie przejście prowadzące do świata z przeszłości i poznaje tragiczną wojenną historię starej kamienicy.
„Dzisiaj wielu może marzyć o kryzysie na miarę lapsusu językowego typu «San Escobar», który był śmieszny i niewinny. Obecna sytuacja jest kłopotliwa” – mówi były minister spraw zagranicznych w rozmowie z „Kulturą Liberalną”.
Najbardziej szokujące to jest to, że – mimo iż ta ustawa została przez polskie władze przyjęta – Izrael nie wezwał swojego ambasadora na konsultacje do Tel Awiwu. To znaczy, że nie było żadnego kryzysu dyplomatycznego, chociaż powinien być, ponieważ to bardzo poważna sytuacja.