Wojna w Ukrainie jest językiem, przy pomocy którego współczesna Rosja przedstawia istotę swojej politycznej tożsamości. Porzucone ciała zabitych cywilów, los zgwałconych kobiet mówią Ukraińcom: „Chcemy was zniszczyć, bo nie macie prawa być suwerennym państwem. Będziecie częścią ruskiego miru lub nie będzie was wcale”.
„Oto ciało moje” Pakieły to zapis bulimicznych doświadczeń narratorki, których źródłem jest opresyjna, katolicka rodzina. To również bardzo źle napisana książka. Niemal każdy, kogo znam, kto przeżył w tym koszmarnym kraju wystarczająco długo, nosi w sobie podobną historię, a nawet gorsze. Jednak większość ma na tyle przyzwoitości, żeby nie upychać swoich formułowanych naprędce wynurzeń w okładki z podtytułem „powieść”.
Nie wiem, co z państwem zrobi ten potężny tekst. Jak przetka sieć waszych wrażliwości. Mogę wyłącznie próbować zdać relację z tego, co „Szczelinami” – ten zapis doświadczeń poetki narratorki, w których odbijają się ciało, tworzenie, miłość, macierzyństwo, samotność i poczucie kresu – zrobiło ze mną.
Na szkoleniach opowiadam, jak wyglądają organizacje skrajne, jak działają, jak werbują, jaką mają propagandę. Ludzie przecierają oczy ze zdziwienia. Nie wierzą, że procesy radykalizacji zachodzą tuż obok, a ekstremiści codziennie werbują młodych ludzi do swoich środowisk. Jako społeczeństwo nie chcemy dostrzec radykalizacji i ekstremizmu – wolimy dyskutować o polaryzacji debaty publicznej.
Polskie władze w rozmowie z zagranicznymi podmiotami posługują się specyficzną odmianą „Ponglish”, języka, który choć z pozoru brzmi jak angielski, to poza Polską jest kompletnie niezrozumiały.
Szanowni Państwo! Walka o język polski trwa. Do tego stopnia, że do niedawna praktycznie nieznane słowo „feminatyw” poważnie liczyło się w konkursie na polskie słowo 2019 roku! Chociaż ostatecznie przegrało z „klimatem”, to porażka ujmy „feminatywom” nie przynosi. Bo o ile o klimacie (z różnym nasileniem) rozmawialiśmy przez cały rok, to publiczna debata wokół „żeńskich […]
Wprowadzanie feminatywów za pomocą moralnego szantażu nie wydaje się dobrą drogą. Prawicy i tak się w ten sposób nie przekona – można za to łatwo zniechęcić nieco mniej rewolucyjnie nastawionych zwolenników wprowadzania żeńskich końcówek do języka.
„Im niższy jest status zawodu, tym nazwy z sufiksem feminatywnym są dla nas bardziej naturalne. Kobieta, która chce dorównać mężczyźnie na polu zawodowym, powinna używać męskiej nazwy. «Kelnerka» jest w porządku, ale «prezydentka» uchodzi za dziwactwo. Tak chyba być nie powinno”, mówi językoznawca, prof. Mirosław Bańko.
Co z tego, że będę opowiadał studentom o tym, że w latach 70. i 80. w sklepach były puste półki, a mięso było na kartki. To może być interesująca historia, ale w jaki sposób miałbym przekonać w ten sposób do swoich całkiem współczesnych racji dwudziestoparolatków przyzwyczajonych do zupełnie innego standardu?
Jeśli opozycja chce wrócić do gry, musi odzyskać pewność siebie i uwierzyć we własne słowa. Musi od nowa wykreować obraz świata opisywany jej własnym językiem. Będzie to jednak trudne po tym, gdy kluczowe pojęcia – na czele z demokracją – zostały zredefiniowane przez PiS – pisze Piotr Krynicki, analizując siłę i możliwości języka w politycznej mobilizacji.
W ostatnich latach w Polsce brutalizujemy się poprzez język, jakiego używamy publicznie. Alarmuje w tej sprawie Rada Języka Polskiego. Rzecz obserwuje w społeczeństwie Jacek Dehnel, aż wreszcie 24 lipca wchodzi na trybunę i przed publicznością demonstracji pod Pałacem Prezydenckim nawołuje, żebyśmy wzięli odpowiedzialność za przestrzeń wspólną, jaką jest język.
Szanowni Państwo! „Doszły nas słuchy, że wybiera się do nas Ryszard Petru. Zapraszamy, ale na widownię, z notatnikiem, by zapisywać co mówią poznaniacy, bo to oni mają głos. Akcja ma wymiar obywatelski” – napisali na swojej facebookowej stronie organizatorzy poznańskich demonstracji przeciwko rzekomym reformom w wymiarze sprawiedliwości. Organizatorzy wielu manifestacji w całej Polsce konsekwentnie naciskali, […]
„Język, który słyszymy z sal sejmowych, wykrzykiwanie jednych na drugich, jest już wyczerpany. Ja prywatnie jestem nim zmęczony i wydaje mi się, że większość innych uczestników poznańskiego «łańcucha światła» również”, mówi organizator protestów w Poznaniu.
Od miesięcy do polskiej debaty publicznej wraca pytanie, jaka ma być opozycja. Jeśli – jak twierdzi między innymi ta gazeta – bycie anty-PiS-em nie wystarczy, jaką strategię należy wybrać?
Kultura i język nie są niczyją własnością, nie da się ich zamknąć na klucz, tego, kto zaklina je jako własne mienie, odpychają od siebie, tego, kto na nie krzyczy, osadzają w lochu wulgarności.