Wszyscy jesteśmy zgodni, że debata publiczna wymknęła się spod kontroli. Pomysłów na zmianę tego stanu rzeczy próżno jednak szukać wśród ortodoksyjnych liberałów, radykalnej lewicy i alt-rightu. To beneficjenci chaosu. Rozsądne propozycje padają dziś ze strony Watykanu i byłych pracowników Doliny Krzemowej.
Tragizm opowieści o „Solidarności” polega na zredukowaniu całego ruchu społecznego do kilku postaci, które następnie weszły ze sobą w konflikty polityczne.
W nowej odsłonie projektu dyskutujemy o kapitalizmie po pandemii. Co różni, a co łączy przedstawicieli nowego pokolenia polskiej lewicy, konserwatystów i liberałów? Odnośniki do wszystkich tekstów znajdziecie Państwo poniżej. Zapraszamy do lektury! Wirus, kryzys i koniec świata [Magazyn Kontakt], Hubert Walczyński. Nie wzrost, a rozkwit [Kultura Liberalna], Jakub Bodziony. Ewolucyjny reformizm zamiast moralnego wzburzenia [Klub […]
W tekście Wirus, kryzys i koniec świata autor obwinia kapitalizm za wszystkie grzechy tego świata. Rozwiązaniem problemów ma być sięgnięcie po ideę degrowth. Czy faktycznie żyjemy w świecie, który produkuje tak wiele dóbr, że wszyscy możemy żyć w dobrobycie, ale bez wzrostu?
Chociaż „porozumienie Jarosławów” zapobiegło wyborczej katastrofie, umowa dwóch posłów jest kiepskim kompromisem, na którym zyskują politycy, a traci państwo.
Musimy przyjąć – i przekonać do tego Polaków – że państwo dobrobytu to nie tylko instrument dzielenia dochodu, ale także warunek jego wytwarzania. Instrument kreowania wartości, a nie wór bez dna, który zużywa to, co wypracowali inni.
Czemu ma służyć państwo dobrobytu i czy dotychczasowe rozwiązania wprowadzone przez Prawo i Sprawiedliwość realizują te cele? A jeśli nie, to co należałoby zmienić? Tekst Klubu Jagiellońskiego nie przybliża nas do odpowiedzi na te pytania.
Polityczny spór o polski model państwa dobrobytu może okazać się jednym z najważniejszych w nadchodzących latach. Dyskutując o kształcie nadwiślańskiego welfare state rozmawiamy tak naprawdę o wielkiej etycznej umowie społecznej, która ma łączyć obywateli polskiej wspólnoty politycznej. Proponujemy kierunkowe rozwiązania jak ta umowa mogłaby wyglądać z perspektywy konserwatywnej.
W debacie o relacjach państwo–Kościół katolicki widzę problem podobny, jaki był z postulatami „obrony Konstytucji”. Wątpię w to, że wielu deklaratywnym obrońcom ustawy zasadniczej naprawdę chodziło o to, co można było oficjalnie usłyszeć, czyli o przywiązanie do jej zapisów i gwarantowanych nią praw i wartości.
Opublikowany właśnie raport Klubu Jagiellońskiego, który podsumowuje politykę rządu Prawa i Sprawiedliwości w latach 2015–2019, jest dla owych rządów druzgocący. Przed opozycją ostatni tydzień, by zrobić wszystko, co w jej mocy, żeby scenariusz samodzielnych rządów PiS-u się nie spełnił.
W nowej odsłonie projektu dyskutujemy o kobietach na rynku pracy. Co różni, a co łączy przedstawicieli nowego pokolenia polskiej lewicy, konserwatystów i liberałów? Odnośniki do wszystkich tekstów znajdziecie Państwo poniżej. Zapraszamy do lektury! 1. Nie ma jednego uniwersalnego rozwiązania. Trzy modele wsparcia pracy kobiet [Klub Jagielloński] – Karolina Olejak 2. Nie musimy być supermankami [Kultura […]
Próba znalezienia jednej jedynie słusznej odpowiedzi na pytanie o to jak wspierać kobiety w ich aktywności na rynku pracy jest z góry skazana na porażkę.
Zadaliśmy ideowym przedstawicielom prawej strony sceny politycznej następujące pytanie: „Czy nie jest tak, że współczesny populizm miażdży konserwatyzm, a nie liberalizm?”. Oto odpowiedzi.
Dyskusji o kierunkach zmian w ochronie zdrowa powinna przyświecać idea zaszczepienia systemu ochrony zdrowia przeciwko toczącym system społeczny chorobom. Przy potrzebie kontroli jakości i dostępności usług medycznych, problem prywatyzacji zdaje się mieć mniejsze znaczenie. Pod warunkiem, że zdrowie, pozostając pod publiczną kontrolą, nie stanie się obiektem dzikiej komercjalizacji.
Wracamy z nową odsłoną „Spięcia”, wspólnego projektu pięciu redakcji o różnych profilach ideowych, od prawicy przez centrum do lewicy.