Z centrum widać najwięcej
Rodrigo Duterte nie bawi się w półśrodki. Autorytarny przywódca Filipin stwierdził ostatnio, że jeśli ktoś nie będzie chciał zaszczepić się przeciwko covid-19, to wsadzi go do więzienia i zaordynuje zastrzyk w pośladek. W Polsce wybieramy łagodniejsze środki perswazji. Czy odniesiemy sukces?
W Azji Centralnej trwa konflikt o dostęp do wody pomiędzy Kirgistanem i Tadżykistanem. Mediować chce nie kto inny jak Władimir Putin. Napiętej sytuacji w regionie nie pomaga nierówna walka z koronawirusem.
W ostatnich dniach Indie odnotowały największy na świecie dzienny przyrost zachorowań na covid-19 i stały się epicentrum pandemii. Codziennie przybywa kilkaset tysięcy nowych zakażeń, a tysiące osób umierają. Jak do tego doszło?
„Jesteśmy jednocześnie na szarym końcu w liczbie wykonywanych testów i w gronie liderów w liczbie zgonów i zakażeń. To jest absolutna porażka”, mówi były minister zdrowia.
Zdrowie publiczne nie jest wyłączną kompetencją UE, dlatego Unia nie ma narzędzi do koordynowania sytuacji takich jak pandemia. Jeśli chcemy stuprocentowej skuteczności Unii, może należy rozważyć utworzenie Zjednoczonych Stanów Europy.
„Sprzedaż i dostawy szczepionek zawsze są powiązane z wymogami politycznymi. To miecz Damoklesa, który później wisi nad danym państwem. Standardowa operacja Partii Komunistycznej, która uznaje gospodarkę za główne narzędzie wpływu” – mówi dr Michał Bogusz, główny specjalista Programu Chińskiego Ośrodka Studiów Wschodnich.
Rząd przez połowę pandemii głosi propagandę sukcesu, a przez drugą połowę zrzeka się odpowiedzialności za sytuację. PiS mówiło, że „da się”, bo po prostu wystarczy nie kraść, a teraz mówi: „nie da się”.
W połączeniu z dominacją komunikacji cyfrowej, restrykcje skutkują dalszą atomizacją społeczeństwa, która prowadzi do erozji zbiorowej wolności, poczucia wspólnoty i tradycyjnych idei dobra wspólnego.
Pod koniec stycznia obrazy starć z policją i płonących sklepów na ulicach holenderskich miast rozlały się po mediach społecznościowych, wywołując konsternację na arenie międzynarodowej. Należy jednak spojrzeć na te zamieszki jako na kulminację długofalowych procesów społecznych, a nie jako na anomalię. Strategia „odwracania uwagi” od źródeł problemu jest krótkowzroczna.
Szanowni Państwo! Trwa trzecia fala epidemii koronawirusa, która szczególnie mocno uderzyła w Unię Europejską. Czesi i Słowacy notują największe wzrosty zakażeń i zgonów od momentu pojawienia się covid-19. W Polsce najpoważniejsze restrykcje zdecydowano się przywrócić w województwie warmińsko-mazurskim i pomorskim. Jednocześnie rozpędza się masowa akcja szczepień. W związku z tym, część państw postuluje wprowadzenie paszportów […]
„Pierwsze prace nad certyfikatem podejmowane przez UE wskazują na to, że nie będzie to tylko potwierdzenie szczepienia, ale także przeprowadzenie testu, przejście choroby lub odbycie kwarantanny. W ramach jednego dokumentu otrzymywalibyśmy pełny zbiór informacji na temat osoby w relacji do covid-19. W tym systemie paszport szczepionkowy stanowi jedno z narzędzi umożliwiających podróżowanie”.
Z pozoru idea brzmi niewinnie, a „paszport szczepionkowy” wygląda na rozsądne rozwiązanie. Kto nie chciałby wreszcie pojechać bez problemów na wakacje albo pójść do pubu? Jednak istnieją także wątpliwości.
Czy wprowadzenie paszportów oznacza, że niektórzy ludzie szybciej „odzyskają” dostęp do różnych przywilejów? Tak, ale taki jest zamysł! W tym rozwiązaniu z jednej strony chodzi o to, żeby wracać do normalności, odmrażać gospodarki, a z drugiej strony – zachęcać ludzi, żeby się szczepili.
Dowartościowanie transportu zbiorowego, pochwała wspólnej przestrzeni publicznej, budowanie sąsiedzkiej bliskości. Wszystkie pomysły na przyjazne ludziom miasto za sprawą pandemii straciły nagle na aktualności. „Czyżby?”, pyta David Sim. I pokazuje, że od pewnej wizji miasta nie ma odwrotu.
Bez żadnej pomocy dokładaliśmy do restauracji tyle, ile mogliśmy. W tym momencie już nie mamy takich możliwości. Nie otworzyliśmy się po to, żeby komuś coś pokazać – musimy zacząć działać i zarabiać.