Film Petzolda to zaskakująca gra z widzem. Stosując niekonwencjonalne analogie historyczne, reżyser dotyka spraw niezwykle współczesnych i uniwersalnych. Jego bohaterowie mogliby spotkać się zawsze i wszędzie – ich los wyglądałby prawdopobnie tak samo.
To było trudne pięć lat: kryzys migracyjny, brexit, konflikt wokół rządów prawa w nowych krajach członkowskich (nie tylko w Polsce i na Węgrzech, ale też w Rumunii czy na Malcie). Europa z większością z tych wyzwań poradziła sobie sprawniej, niż chcieliby jej krytycy, ale trudno pozbyć się wrażenia, że to ciągłe stąpanie po cienkim lodzie. Zmęczona twarz Jean-Claude’a Junckera zdaje się dobrze oddawać stan Unii.
Nominowany do Oscara film Nadine Labaki wpisuje się w szereg obrazów-oskarżeń wysuwanych przez dzieci wobec dorosłych, którzy zgotowali im niechciany los.
Społeczeństwo jest niechętne obcym, przybyszom bardzo ciężko się z nim zintegrować, a jednocześnie są mu coraz bardziej potrzebni. Polska powtarza tym samym najgorsze błędy państw zachodnich, które tak bardzo lubi wytykać i hiperbolizować.
Wygląda na to, że politycy albo nie rozróżniają podstawowych pojęć i nie mają pojęcia na temat migracji, albo udają, że nie mają pojęcia po to, by hasłami podsycać emocje buzujące wśród wyborców.
Jak na razie imigranci potrzebni są polskiemu rządowi wyłącznie jako figura retoryczna, budująca poczucie czyhającego zagrożenia. Oby z tego swojego cynizmu rząd nie otrząsnął się zbyt późno, bo to, że otrząsnąć się musi, jest pewne.
Nie możemy zakładać, że cudzoziemcy, którzy pracują w Polsce, będą funkcjonować w jakiejś równoległej rzeczywistości – oni będą częścią naszej codzienności. Żeby nam się wszystkim lepiej żyło, powinniśmy myśleć o tych kwestiach z wyprzedzeniem.
Najnowszy film Akiego Kaurismäkiego wpisuje się w serię najbardziej udanych skandynawskich obrazów godzących wątek kryzysu migracyjnego z autorskim stylem komedii.
Rzadko zdarza się, żeby na festiwalu filmowym jeden temat dominował tak mocno, jak w tym roku we Wrocławiu kryzys uchodźczy, który pojawił się w najważniejszych pokazywanych tu filmach.
Nie ma znaczenia, że „Winter” ustępuje poprzednikowi. Powstała bowiem płyta naprawdę dobra i, co ważniejsze, doniosła.
Śledząc losy powojennych dipisów i organizowanej dla nich pomocy, czytelnik machinalnie odnosi je do losów migrantów zalewających twierdzę Europa w drugiej dekadzie XXI w. Łatwo dostrzegalne analogie skłaniają przy tym do gorzkich refleksji.
Czy artyści, mówiąc o sytuacji migrantów, mogą przekroczyć etyczne granice? Jaki język wizualny może pozwolić nam wejść w sytuację innego? O estetyce reakcji na kryzys migracyjny rozmawiamy z etykiem, artystką wizualną oraz przedstawicielką UNHCR.
Kim są wykluczeni? Można ich określić jedną zbiorczą nazwą – „zniknięci”: „nikogo nie obchodzą, nikt się o nich nie upomina, gazetom szkoda szpalt na newsy o ich zaginięciu”. Domosławski umiał do nich dotrzeć i ich wysłuchać.
Najbliższy poniedziałek będzie jednym z najważniejszych dni w obecnej kadencji przewodniczącego Rady Europejskiej, Donalda Tuska.
Publiczne komentarze Tuska o kryzysie migracyjnym były najbardziej trzeźwe i użyteczne spośród wszystkich wygłoszonych przez polityków europejskich.