Polski rząd, kiedy mówi o historii, robi to w skrajnie nieprofesjonalny sposób. To dowód słabości i braku umiejętności. Najgorsze jest jednak to, że Polacy, którzy chcą być postrzegani jako silny, suwerenny i niezależny naród, ciągle dowodzą, że nie przepracowali własnej historii. To prawdziwy kłopot.
Kiedy zaczęłam badania wśród polskich imigrantów w Chicago poświęcone czasowi wolnemu, często słyszałam od ludzi: „Czas wolny? W Ameryce nie mamy czasu wolnego!”. Wypowiedź ta zabarwiona bywała ironią, goryczą lub pewną dozą tonu pouczającego. To potwierdzenie znaczenia czasu wolnego jako papierka lakmusowego kulturowej specyfiki danego miejsca i tożsamości jednostki.
Dziennikarz zajmujący się kulturą to dzisiaj fach wyjątkowo niewdzięczny, a może nawet wstydliwy. Wystarczy otworzyć niemalże pierwszy z brzegu polski tygodnik albo dziennik i wnioski nasuwają się same. Kultura jest w nich niepotrzebnym balastem, piątym kołem u wozu. Czymś, co jest, bo jakąś atrapę zachować mimo wszystko wypada, ale w gruncie rzeczy lepiej byłoby prawdopodobnie całe to towarzystwo od kultury rozpędzić na cztery wiatry, a zaoszczędzone strony przeznaczyć na reklamy. Przynajmniej byłby jakiś konkret.
Jeffrey Goldfarb Jak być rozsądnie antyamerykańskim? […]* Był taki czas, jeszcze nie tak dawno temu, kiedy w oczach mieszkańców Europy Środkowej i Wschodniej Stany Zjednoczone zdawały się nieomylne. Nie było drugiego miejsca na ziemi, gdzie Amerykanów witano by z szerzej otwartymi ramionami. Mam wrażenie, jakby to było wczoraj, kiedy z trudem wyjaśniałem moim zaskoczonym przyjaciołom, […]
Eco nigdy nie był przeciwnikiem kultury masowej. Mówiąc jego językiem, był zarazem „dostosowany” i unikał ślepych zachwytów. Być może dlatego w swojej książce stanowczo opowiada się po stronie „dostosowanych”.