Rosja jest obecnie największym państwem zbójeckim na świecie. Rządzi nią prezydent, który porzucił rzeczywistość racjonalnej kalkulacji. W spowijającej krajobraz mgle wojny dostrzegam cztery rzeczy, które powinny zrobić Europa i reszta Zachodu.
„Liberalne centrum popełniło poważne błędy w latach osiemdziesiątych, dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych. Większość z jego przedstawicieli zdaje sobie z tego sprawę, dlatego poszukuje nowych rozwiązań programowych. Pomylili się za pierwszym razem, więc teraz muszą naprawić popełnione błędy” – mówi Martin Sandbu, komentator ekonomiczny „The Financial Times”.
Słynny „Koniec historii” był ważny, ponieważ pomagał rozumieć ówczesny moment historyczny. W nowej książce Fukuyama pisze o zasadach klasycznego liberalizmu, ale nie wpisuje ich w szerszą opowieść, która ukazywałaby liberalizm jako aktualny albo konieczny w odniesieniu do dzisiejszych problemów.
Szanowni Państwo! W ostatnich miesiącach na czołówkach gazet dominuje jeden, oczywisty temat: napaść Rosji na Ukrainę. Jednak na początku maja w Stanach Zjednoczonych debata zwróciła się na chwilę w innym kierunku. Oto w mediach pojawił się przeciek szykowanej przez Sąd Najwyższy opinii w sprawie prawa aborcyjnego. Wyrok ma wywrócić do góry nogami porządek prawny obowiązujący […]
„Wielu przywódców religijnych i państwowych wykorzystuje impulsy duchowe, aby usprawiedliwić autorytarną władzę i łamanie praw człowieka. Myślę, że religia powinna mieć swoje miejsce w życiu publicznym, ale w ramach praw konstytucyjnych i demokracji” – mówi badacz religijnych ruchów antyliberalnych Kevin Vallier.
3 maja Politico opublikowało szkic wyroku Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, zgodnie z którym precedensy w dwóch najważniejszych sprawach dotyczących prawa aborcyjnego w USA powinny zostać odwrócone. Czy to koniec aborcji w Stanach? O tym Jakub Bodziony rozmawia z Piotrem Tarczyńskim, amerykanistą, pisarzem, tłumaczem i współtwórcą Podkastu amerykańskiego.
Wojna ujawnia, w jak wielkiej mierze zachodnia tradycja liberalna wywodzi się z chrześcijaństwa. Niektórzy liberałowie wierzą mianowicie, że każdy może zostać zbawiony – bo przecież rozumne porozumienie jest zawsze możliwe. Mają więc ogromny kłopot ze zrozumieniem wojny. Istnieją jednak sposoby, aby uniknąć takiej pułapki myślenia.
Gdzie w dzisiejszych trudnych czasach szukać pocieszenia? Jaka jest rola religii we współczesnym świecie? Czy konserwatywny liberalizm jest dziś jeszcze możliwy? O tym, a także o uniwersytetach, cancel culture i najnowszej książce Michaela Ignatieffa „On Consolation: Finding Solace in the Dark Times” z autorem rozmawia Michał Matlak.
Szanowni Państwo! Jeśli oceniać po wydarzeniach za oknem, wokeizm nie grozi Polsce. Zaledwie kilka dni temu Sejm uchwalił tak zwane lex Czarnek. Jest to reforma edukacji czy, jak chcą przeciwnicy, pseudoreforma, która ustawia się w opozycji do ideałów uznawanych za postępowe na początku XXI wieku. Centralizacja edukacji plus ultrakonserwatywny nacjonalizm w programie mają być wedle […]
To ja pielęgnuję wartości rodzinne, a nie hipokryci z Ordo Iuris. Mam poglądy feministyczne, dzielę się z mężem obowiązkami, nie wysyłam dzieci na religię ani do kościoła, a zabieram na Paradę Równości. Liberałowie powinni odbić to pojęcie prawicy.
Woke jest nurtem głęboko nieliberalnym i ciążącym ku totalitaryzmowi. Wychodzi od liberalnych idei, jednak pozbawia je kluczowego dla myśli liberalnej spójnika – kleju, który o tyle łączy owe idee ze sobą, że nie łączy prawie wcale. Klejem tym jest niekonsekwencja.
Polska nie jest odosobnionym przykładem tego, że w czasach pandemii ideę wolności zawłaszczyła skrajna prawica i radykałowie. Trzeba umieć pokazać, że ich definicja wolności jest opaczna i fragmentaryczna. Czas na liberałów, którzy zaczną mówić o Polsce jednocześnie liberalnej i solidarnej.
Szanowni Państwo! W powieści Milana Kundery „Nieznośna lekkość bytu” grupa zaangażowanych intelektualistów udaje się z Europy do Kambodży z misją pokojową. Wsiadają na pokład samolotu, lądują na obcym kontynencie, próbują przedostać się na miejsce wydarzeń, ale wkrótce rozlegają się strzały – w zetknięciu z rzeczywistością zawracają z drogi i szybko wracają do domu. Aktywizm zostaje […]
Lata pięćdziesiąte to ważny moment w recepcji dzieła Prousta. To właśnie wtedy z pisarza dla elit, niedostrzegającego mizerii prostego ludu, Proust zmienia się w rewolucyjnego krytyka demaskującego hipokryzję wyższych warstw społecznych. To również w tym czasie ukazuje się głośny szkic Revela „O Marcelu Prouście”. Jego autor wkrótce stanie się czarną owcą lewicowych salonów.
Trzeba zdać sobie sprawę, że jesteśmy tu i teraz, w XXI wieku, z konkretnymi narzędziami. Jeżeli historia mediów czegoś uczy, to tego, że prawidło Marshalla McLuhana się sprawdza – wybory wygrywa ten, kto najlepiej rozumie najnowsze media swojej epoki.