Z centrum widać najwięcej
„Kiedy jedynym narzędziem, którym dysponujesz, jest młotek, każdy problem wygląda jak gwóźdź”. Znaczna część polskiej opozycji popełnia błąd opisany w tym powiedzeniu. Gwoździem jest każde działanie władzy, a młotkiem porównania do PRL.
„Dziś każdy powinien być Klementyną Suchanow”, pisze w komentarzu dla „Gazety Wyborczej” Magdalena Środa. Ma być „zdeterminowany, bez strachu i przekonany, że albo teraz, albo nigdy”. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co to właściwie znaczy.
Pamiętam, jak w setkach wywiadów pytano mnie o to, jakie rezultaty dał Kongres Kobiet, jakie ustawy powstały dzięki jego postulatom? Prawie żadne, ale nie o to chodziło. W polityce nie wszystko daje się interpretować poprzez programy, cele, efekty, partie i wielkość narcystyczną przywódcy.
Polki możemy dziś podzielić na te, które pamiętają czasy, kiedy przerywanie ciąży było legalne, i te, które całe swoje świadome życie przeżyły już w „wolnej” i pro-life-owej Polsce. Nasze matki i my, dorosłe ich córki. Są to dwa radykalnie odmienne doświadczenia, które fundamentalnie rzutują na stosunek do praw reprodukcyjnych przeciętnej Polki.
Szanowni Państwo, „Czy uznaje się pani za feministkę?”, zapytano Angelę Merkel na niedawnej konferencji poświęconej obecności kobiet w życiu publicznym. Wydawać by się mogło, że po tylu dekadach w polityce, po setkach wywiadów i tysiącach rozmów z wyborcami odpowiedź nie sprawi kanclerz Niemiec problemu. A jednak wydawała się tym pytaniem zaskoczona. I co więcej, nie […]
Jeśli PO wygra kolejne wybory, to czy zatrzyma autorytarne narzędzia, które sobie wypracował Kaczyński, czy je odrzuci? Kwestia aborcji może być tu papierkiem lakmusowym, bo stosunek do praw reprodukcyjnych kobiet jest stosunkiem do ich autonomii, do ich społecznego uznania, wreszcie do ich praw jako praw człowieka. Jeśli rządy uznają wszystkie prawa kobiet, to jesteśmy w demokracji, jeśli nie, to dryfujemy w kierunku średniowiecza. I wielu za nim tęskni.
„Pojęcie »feminizmu« zostało zawłaszczone przez bardzo konkretną grupę, która pod feminizm podciąga bardzo konkretne postulaty, pod którymi ja nie mogę się podpisać”, mówi konserwatywna publicystka.
Sytuacja, gdy w Polsce rządzi partia, której wkład w debatę równościową sprowadza się do uwulgaryzowania definicji słowa „gender”, a na czele urzędu zajmującego się równością stoi osoba podważająca fakt występowania nierówności i dyskryminacji na tle płci, sprzyja radykalizacji środowisk feministycznych. Jednocześnie, wewnątrz samego środowiska uwypuklają się istniejące od dawna podziały i sprzeczne oczekiwania.
„To jakaś porażająca naiwność – to przekonanie, że gdyby udało się nas zagonić siłą, żebyśmy ze skrzywionym uśmiechem na twarzy przytulili się na demonstracji do Ryszarda Petru i Grzegorza Schetyny, to demokracja w Polsce byłaby uratowana. Nie byłaby. Byłaby jeszcze słabsza”.
Nie dla zysku” to książka opisująca globalny kryzys nauk humanistycznych. Czy zawarte w niej tezy i rekomendacje sprawdzą się także w polskim kontekście?
„Nie dla zysku” Marthy Nussbaum to ważna praca, a zarazem głos wołającego na puszczy. To dramatyczny apel o obronę tego, co dla naszej cywilizacji najważniejsze, najbardziej płodne, najbardziej perspektywiczne – nauk humanistycznych. Marginalizowanie ich to kres kultury w jej dotychczasowej formie.
Kim są kobiety na rynku pracy w Polsce – grupą szybko awansującą czy dyskryminowaną, przygniecioną przez szklany sufit? Jak ćwierćwiecze transformacji wpłynęło na ich status zawodowy?
Na jednym z satyrycznych rysunków z cyklu „Andrzej Rysuje” widzimy chłopca przy konfesjonale, który szepcze księdzu: „Moi rodzice się rozwodzą”. Ksiądz odpowiada na jego wyznanie: „Nie kuś mnie, mały zboczeńcu”.
Uniwersytet to miejsce szczególne. Jego misją jest nie tylko techniczne kształcenie, ale i wychowanie, przekazanie studentom nie tylko wiedzy, jak coś zrobić, ale też wpojenie pewnego standardu, etosu i wartości tego, jak być we wspólnocie – uniwersytet podtrzymuje i tworzy określone standardy obywatelskie, takie jak standard argumentacji czy dyskusji publicznej.
Uniwersytety to ta przestrzeń publiczna, która jest zaworem bezpieczeństwa dla wszystkich –niezależna od władzy sakralnej i imperialnej, tym bardziej niezależna od władzy pospolitości i wandalizmu. Ta przestrzeń nie jest wyłącznie nasza tu i teraz. Parafrazując hasło reklamowe pewnej znanej firmy produkującej zegarki, można powiedzieć, że uniwersytet nie jest naszą własnością, my tylko mamy zaszczyt przechowywać go dla następnych pokoleń.
