Warszawa widziała tyle demonstracji w ostatnich latach, że być może wielki niedzielny marsz był tylko jednym z wielu. Przychodzą na myśl jednak tylko dwa momenty w powojennej historii Polski, gdy wyjście na ulice i place Warszawy zmieniło bieg historii. Czy zatem Donald Tusk ma rację, ogłaszając radośnie, że „tej fali już nic nie zatrzyma”? Myślę, że tak.
Dzięki podpisowi prezydenta pod ustawą o komisji „lex Tusk” opozycja dostała moc, którą może teraz wykorzystać, jeśli nie prześpi momentu, a PiS jej nie przebije w grze na emocje. Jednak w tej grze można przedobrzyć i przegrać z kretesem – jak, nie przymierzając, PiS w 2007 roku.
Kto był i widział, ten wie: marsz 4 czerwca to było wielkie wydarzenie polityczne.
Do wyborów zostało kilka miesięcy i rozbudzone nastroje mają warunki do tego, żeby nie wygasnąć. Znów dostały podpałkę, tym razem w postaci komisji „lex Tusk”, a nie tłumi ich to nieznośne pytanie z czasów demonstracji przeciwko wyrokowi TK i przeciwko PiS-owi: ale jak chcecie obalić tę władzę, skoro jeszcze tyle czasu do wyborów?
Idziesz na marsz 4 czerwca? Gratulacje, jesteś nazistą. Nie znamy jeszcze nawet daty wyborów, a rząd i jego propaganda udział w marszu opozycji porównują do symbolu największego ludobójstwa w historii. I co? To dopiero początek.
Tusk zwraca się do ludzi, którzy umieją zapełniać ulice i mają do tego zapał. Szczerze zależy im na końcu rządów PiS-u, bo symbolizują one dla nich wszystko, co najgorsze – PRL, prawicowy rząd Olszewskiego stawiany w kontrze do ich kamienia węgielnego z 1989 roku oraz zamach na praworządność i demokrację. Czy to wystarczająca liczna grupa?
Najwyraźniej łamanie praworządności wydaje się ludziom nudne. Tematy narzucone przez PiS wciąż lepiej się przyjmują, stąd podobieństwo na transparentach opozycji, jak bieda i kłamstwa rządu w hasłach Tuska. Opozycja próbuje przejąć emocje PiS-u. Czy to się uda?