W zeszłym tygodniu ruch oporu przeciwko birmańskiej juncie wojskowej zdobył Myawaddy, przejmując pierwsze ważne miasto w kraju. Myawaddy jest „bramą do Birmy”, kluczowym dla gospodarki przejściem granicznym z Tajlandią. To tak jakby II RP utraciła Gdynię. Czy to punkt zwrotny i początek końca znienawidzonej junty birmańskiej? Pisze prof. Michał Lubina.
Na rynek właśnie weszło polskie wydanie głośnej książki znanego singapurskiego intelektualisty i byłego dyplomaty, Kishore’a Mahbubaniego, „Has China won?”. Traktuje ona o rywalizacji amerykańsko-chińskiej i jej fatalnym wpływie na współczesny świat. Mahbubani to światowa intelektualna ekstraklasa, a jego dzieło jest ciekawe, zapadające w pamięć, zmuszające do myślenia – i do dania mu odporu.
1 lutego minęła trzecia rocznica wojskowego zamachu stanu w Birmie. Pucz przekreślił transformację ustrojową i zaprowadził kraj na skraj anarchii. Politycznie natomiast okazał się gorzej niż zbrodnią – błędem.
Niektórzy geopolitycy mówią, że trzecia wojna światowa rozegra się na Pacyfiku. Jakie znaczenie w tym kontekście mają styczniowe wybory na Tajwanie oraz te nadchodzące w Stanach Zjednoczonych? Czy prawdopodobna jest wojna o tę wyspę między Chinami a Stanami Zjednoczonymi? Jak wynik wyborów może wpłynąć na dalszą postawę Chin? Czy mieszkańcy Tajwanu czują, że żyją w najniebezpieczniejszym miejscu na świecie? Opowiada o tym prof. Michał Lubina, z Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu UJ.
Już w najbliższą sobotę, 13 stycznia, w tym kraju odbędą się wybory prezydenckie i parlamentarne, których wyniki będą niezwykle istotne dla całego regionu. Czy chiński desant na plaże Tajwanu to realne zagrożenie? Czy mieszkańcy wyspy rzeczywiście czują, że żyją w „najniebezpieczniejszym miejscu na świecie”, jak twierdzi tygodnik „The Economist”? W rozważaniach towarzyszy nam książka Michała Lubiny „Chiński obwarzanek. Od Tajwanu po Tybet, czyli jak Chiny tworzą imperium” wydana przez wydawnictwo Szczeliny. Zaprasza Jakub Bodziony!
Fenomenalny skok cywilizacyjny, pozycja drugiego supermocarstwa świata oraz jednego z najważniejszych graczy politycznych i gospodarczych − dla Chin to wciąż za mało. Na drodze do „wielkiego odrodzenia narodu chińskiego” stoi niezależny Tajwan.
Michał Lubina i Jakub Bodziony podsumowują wizytę Xi Jinpinga, przywódcy Chin, w Moskwie. Dyskutujemy o kłopotach Władimira Putina, granicach przyjaźni chińsko-rosyjskiej, ofensywie dyplomatycznej Chin na Bliskim Wschodzie i w rejonie Pacyfiku oraz o tym, dlaczego w interesie Pekinu jest jak najszybsze zakończenie wojny w Ukrainie.
Jak niedźwiedź znalazł się w objęciach smoka? Michał Lubina opowiada o tym, jak Rosja stopniowo godziła się z rolą młodszej siostry Chin – zarówno w relacjach wzajemnych, jak i na arenie międzynarodowej. Podobnie jak w XVII wieku, gdy kraje te po raz pierwszy nawiązały oficjalne kontakty, Państwo Środka jest dziś ważniejsze, silniejsze i bogatsze. Co Chiny zrobią ze swoją przewagą?
„Gruzja po rewolucji róż” Jana Brodowskiego łączy rzetelność badawczą z atrakcyjnym przekazem. Pokazuje kraj, który utknął w przedsionkach Zachodu, i nie wie, jak się z nich wydostać.
Tochman portretuje ludzi, którzy nie zawsze wzbudzają sympatię. Nie serwuje łatwych, prostych i autorytatywnych ocen, potrafi być krytyczny, nie będąc jednocześnie aroganckim. A to wielka umiejętność.
„W inkwizytorskim pędzie, każde słowo Lubina interpretuje po swojemu, najczęściej na opak, nie przestając wydawać wyroków. […] Pisząc o «Borderline», Lubina bezprzykładnie się wygłupił”, pisze autor „Borderline” o krytycznej recenzji Michała Lubiny.
Jeśli ktoś popełnia błędy faktograficzne, to trzeba mu to wypominać. Taka jest społeczna rola recenzji, pisze Michał Lubina.
Grzegorz Stern podjął ambitną próbę opisu Birmy wychodzącej z dyktatury. Autorowi „Borderline” zabrakło jednak wiedzy oraz empatii. W konsekwencji jego książka może być wzorem, jak nie pisać o tym kraju.
Recenzowanie książki o ludobójstwach nie jest sprawą prostą. Z repertuaru recenzenta wypaść siłą rzeczy muszą sztampy typu „dobry język”, „wartko poprowadzona narracja” czy „przystępny styl”. „Nijakowski atrakcyjnie przedstawił ludobójstwa” brzmiałoby ciut dwuznacznie, „Nijakowski nie poległ na ludobójstwach” – jeszcze gorzej. Skoro recenzować trudno, to co dopiero pisać!
Dzięki dyskusji wokół „Cyklonu” Andrzeja Muszyńskiego poznaliśmy kilka prawd o polskim reportażu: o niezawinionej ignorancji jego recenzentów, o czytelnikach, którzy cenią „literackość” ponad wszystko i o samych reporterach, którzy po drodze stracili pokorę.