„Czas wojny pozostawia wyraźny rys. Jednym z nich jest w moim przekonaniu potrzeba pisania inaczej. Choćby miało się to zacząć od wewnętrznego imperatywu «chcę pisać brzydko», jak niedawno powiedziała mi ukraińska poetka”. O ukraińskiej poezji czasu wojny z Krzysztofem Czyżewskim, animatorem kultury, poetą i eseistą, współtwórcą Ośrodka „Pogranicze – sztuk, kultur, narodów” w Sejnach, rozmawia Krzysztof Renik.
Ideą przyświecającą nowemu przekładowi haiku było – jak się wolno domyślać, patrząc na szlachetną biel kolejnych kartek – pozostawienie czytających sam na sam z poezją, bez jakichkolwiek objaśnień. Skutki takiego podejścia są poważne.
jest noc / patrzę w okno tej kartki papieru / i jakbym śnił / co widzę / muszę tylko naostrzyć ołówek / i śnić dalej / o tym jak spada z agendy / narodowo-katolicka Polska
Poetka, aktorka, autorka jednego z pierwszych łagrowych świadectw. Postać nieprzeciętna, porównywana przez jej współczesnych do Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Dziś jej twórczość przypomina Anna Piwkowska – autorka wyboru wierszy oraz biografii Beaty Obertyńskiej.
Emily Dickinson wolała wnikliwie obserwować rzeczywistość z bezpiecznego dystansu niż w niej aktywnie uczestniczyć. To jednak nie wystarczyłoby do uczynienia z niej pierwszej poetki amerykańskiej XIX stulecia. Trzeba było przynajmniej jeszcze jednego składnika – niepokoju.
Jeden z ostatnich tomów poetyckich Reznikoffa nosi tytuł „Holocaust” i składa się z autentycznych wypowiedzi sprawców Zagłady. Tom ten do dziś zbija z tropu, lecz może właśnie w nim ukryty jest klucz do zrozumienia twórczości Reznikoffa. Pod jego zadumanym, łagodnym spokojem tkwi lęk przed integralną potwornością tego świata.
„Co oznacza ten zaimek «my/nas/nami»? Czy wypowiedziany dzieli, czy przeciwnie – odnosi się do najbardziej intymnej jedności? Usiłując udzielić odpowiedzi na to pytanie, dochodzimy do kolejnego: Jaka jest różnica pomiędzy nami a tamtymi?”. O stosunku człowieka do zwierząt, empatii i cierpieniu oraz o najnowszym tomiku poetyckim Anny Augustyniak pisze Anton Marczyński.
Karolina Wigura i Katarzyna Kasia o poezji w pandemii rozmawiają z poetką Krystyną Dąbrowską oraz Olgą Brzezińską, dyrektorką programową Festiwalu Miłosza.
„Kobiety w «Bosorce» nie dochodzą bezpośrednio do głosu, ale mówią właśnie przez obrazy. Mówią silnym głosem, nie są ofiarami, są pewne siebie, groźne. Jak teraz, kiedy mówimy rządzącym «wy***lać»”. O swojej książce, łemkowskiej tożsamości, historycznych traumach i sile kobiet opowiada Katarzyna Szweda.
Kiedy na początku lat 30. poeta René Char roztrwonił wszystkie pieniądze, które zostały mu po ojcu, z lekcją przetrwania pospieszył mu surrealista Paul Éluard. Awangardowy pisarz nie para się pracą zarobkową. Musi radzić sobie inaczej.
Kiedy Europa dowiedziała się o istnieniu nosorożców? Jaki wpływ na sprawowanie rządów przez chińskich cesarzy miał wiatr? W niezwykłych, zapętlonych ze sobą esejach Eliot Weinberger przypomina o istnieniu rzeczy pierwszych – żywiołów natury, zwierząt, drzew, miłości i wreszcie – poezji.
Tom poetycki Grzegorza Kwiatkowskiego, w którym poeta umieścił starannie przemyślane „głosy/glosy” należące do sprawców, ofiar i świadków Zagłady, zbulwersował krytyków. Jedyny grzech autora polega na tym, że pozwolił sobie nie być jednoznacznym. W naszych czasach, tylko pozornie wielbiących różnorodność, to poważne wykroczenie.
Nagroda Literacka GDYNIA 2020 trafiła w ręce czworga laureatów wyłonionych spośród dwudziestu nominowanych twórców.
Poezja Valéry’ego i Mallarmégo to dwa przykłady literatury, w której sensem dzieła poetyckiego jest ono samo. Nie służy ono niczemu: ani polityce, ani społeczeństwu, ani nawet rozwojowi duchowemu jednostki. Po prostu istnieje jako zbiór słów. Nie można uczynić z nimi czegokolwiek w intelekcie. Można je tylko niemo kontemplować.
Już za tydzień dowiemy się, kto zdobył Nagrodę Literacką Gdynia. Od poniedziałku rozpoczyna się towarzyszący nagrodzie festiwal Miasto Słowa. Obu wydarzeniom patronuje „Kultura Liberalna”.