Z centrum widać najwięcej
Kiedy Europa dowiedziała się o istnieniu nosorożców? Jaki wpływ na sprawowanie rządów przez chińskich cesarzy miał wiatr? W niezwykłych, zapętlonych ze sobą esejach Eliot Weinberger przypomina o istnieniu rzeczy pierwszych – żywiołów natury, zwierząt, drzew, miłości i wreszcie – poezji.
Tom poetycki Grzegorza Kwiatkowskiego, w którym poeta umieścił starannie przemyślane „głosy/glosy” należące do sprawców, ofiar i świadków Zagłady, zbulwersował krytyków. Jedyny grzech autora polega na tym, że pozwolił sobie nie być jednoznacznym. W naszych czasach, tylko pozornie wielbiących różnorodność, to poważne wykroczenie.
Nagroda Literacka GDYNIA 2020 trafiła w ręce czworga laureatów wyłonionych spośród dwudziestu nominowanych twórców.
Poezja Valéry’ego i Mallarmégo to dwa przykłady literatury, w której sensem dzieła poetyckiego jest ono samo. Nie służy ono niczemu: ani polityce, ani społeczeństwu, ani nawet rozwojowi duchowemu jednostki. Po prostu istnieje jako zbiór słów. Nie można uczynić z nimi czegokolwiek w intelekcie. Można je tylko niemo kontemplować.
Już za tydzień dowiemy się, kto zdobył Nagrodę Literacką Gdynia. Od poniedziałku rozpoczyna się towarzyszący nagrodzie festiwal Miasto Słowa. Obu wydarzeniom patronuje „Kultura Liberalna”.
„Feuillets d’Hypnos” to zbiór krótkich not i aforyzmów René Chara, który powstał w okresie niemieckiej okupacji. To właśnie w nich francuski poeta postawił jedno z najważniejszych politycznych pytań epoki przełomu: jak zachować ducha braterstwa i politycznej wolności, który zrodził się w wyjątkowym czasie wojny? I czy w ogóle jest to możliwe?
W Bibliotece Narodowej Ossolineum ukazała się niedawno opasła antologia poezji grupy „Żagary”. Lektura na dziś? Jak najbardziej. Żagarystów określa się zazwyczaj jako poetów katastroficznych, a debata publiczna od kilku lat wygląda coraz częściej jak manifest katastrofizmu. Są jednak pewne różnice.
Zginęła tragicznie zanim jej talent rozkwitł na dobre. Dziś jej postać i poezja są odkrywane na nowo. O Zuzannie Ginczance nadal jednak wiemy zaskakująco niewiele. Izolda Kiec zbiera fakty, ale też stara się wyjaśnić to, co w przypadku tej poetki niewyjaśnialne – znaleźć przyczyny jej nieszczęśliwych miłości i domniemanej samotności.
W tym roku kapituła nagrody wybierała spośród rekordowej liczby 537 tytułów. Wśród nominacji m.in. „Zdrój” Barbary Klickej, „Płuczki” Pawła Piotra Reszki i przekład Prousta autorstwa Wawrzyńca Brzozowskiego.
Wielotomowe wydanie dzienników Seferisa było wydarzeniem w Grecji końca XX wieku. Zawiera on zapisy na tematy prywatne i publiczne, noty poetyckie, uwagi osobiste i polityczne, lecz żaden z tych rodzajów zapisów nie osiąga wyraźnej przewagi. Świat widziany przez Seferisa jest jak gdyby zamglony, niezbyt wyraźny i trudny do uchwycenia.
Piszę dziś o kobietach, o żydowskich twórczyniach i o języku jidysz. Piszę dziś o naszym literackim dziedzictwie, którego nie znamy i o które nie dbamy. Podobnie jest z większością autorek, których twórczość zawarta została w zbiorze „Moje dzikie kozy”. I dlatego antologia poetek jidysz jest tak ważna.
Po pięćdziesięciu pięciu latach od śmierci T.S. Eliota biblioteka Uniwersytetu w Princeton udostępniła listy poety do jego młodzieńczej miłości Emily Hale. Równocześnie światło dzienne ujrzała skierowana do czytelników i czytelniczek nowo otwartej kolekcji nota Eliota, zawierająca gorzkie wyznanie miłości. Twitter T.S. Eliot Estate oszalał. Czy listy Eliota do Hale rzeczywiście zmienią nasz sposób interpretacji jego poezji?