Szanowni Państwo! Czy PiS chce zaostrzyć ustawę antyaborcyjną? Wiele na to wskazuje, jakkolwiek, według sondażu OKO.press, za zaostrzeniem ustawy antyaborcyjnej jest tylko 15 proc. Polaków, za status quo opowiada się 43 proc. obywateli, a za jej liberalizacją 37 proc. A jednak w Trybunale Konstytucyjnym na rozpatrzenie czeka wniosek posła PiS-u Bartłomieja Wróblewskiego o zbadanie konstytucyjności […]
„Trudno w to uwierzyć, ale na naszych oczach, w XXI wieku, w centrum Europy, rządzący chcą zalegalizować stosowanie tortur wobec własnych obywatelek!” – pisze Katarzyna Kasia, komentując #CzarnyPiątek.
Przeciwnicy PiS-u często krytykują obecny rząd za arogancję. Zaskakująco rzadko natomiast wskazuje się, że jego polityka nie jest tak równościowa, jak jego przedstawiciele chcieliby nas przekonać. Sprawa praw kobiet jest tego świetnym przykładem. Partia, na co dzień mieniąca się zajmującym się sprawami „zwykłych Polaków” sojusznikiem ludu, wprowadza rozwiązania, które najmocniej uderzą w kobiety niezamożne i pochodzące z mniejszych ośrodków.
Irlandia dokonała właśnie pierwszego kroku w kierunku liberalizacji dotychczasowego radykalnie restrykcyjnego prawa antyaborcyjnego.
Możliwe, że machina będąca początkiem końca praw kobiet ruszy już w tym tygodniu. Nie można tego przeoczyć. Jeśli mamy stać się ofiarami, to raczej ofiarami bezwzględności aroganckiej władzy niż naszego zaniechania.
To nie jest felieton, to wezwanie do działania. We wtorek, 5 lipca, organizacje pro-life złożą w sejmie projekt całkowicie zakazujący aborcji. Zebrały pod nim pół miliona podpisów.
Stoję po stronie życia. Na dwóch nogach. Całym sercem i mózgiem. Dlaczego wobec tego nie wzięłam udziału w niedzielnym marszu, który przeszedł przez Warszawę, głosząc hasła zaostrzenia ustawy antyaborcyjnej?
„Rozmawiamy o prawie do życia płodu, dyskutujemy o DNA, a gdzie w tym wszystkim jest kobieta? Chciałam postawić kobietę w centrum tej dyskusji, przywrócić jej godność i pozwolić odzyskać kontrolę nad swoim ciałem” – mówi Katha Pollitt, amerykańska feministka, autorka właśnie wydanej w Polsce książki „Pro. Odzyskajmy prawo do aborcji”.
Konserwatywne argumenty przeciwników aborcji zradykalizowały się w naszym kraju do tego stopnia, że większość protagonistów zapomniała, o co tak naprawdę im chodzi. Liczy się wyłącznie zwycięstwo, nie jego sens. Ten zaś rozsądni przedstawiciele obu stron konfliktu powinni podzielać – jest nim przecież ograniczenie liczby zabiegów aborcyjnych bez naruszania wolności i godności kobiet. Gdy spojrzymy na problem od tej strony, okaże się, że to właśnie do zwolenników złagodzenia przepisów aborcyjnych bardziej pasuje miano pro-life.
Od kilku dni w Internecie rekordy popularności bije ironiczny klip z Indii, w którym kobiety powtarzają zdanie: „To moja wina”. Kobieta jest „winna” temu, że padła ofiarą gwałtu – bo była „wyzywająco” ubrana, bo wieczorem wracała do domu sama, bo wracała do domu wieczorem w towarzystwie, bo zachowała się nieodpowiednio wobec mężczyzny, bo ugotowała pikantny obiad, bo… Coraz bardziej poobijane aktorki dochodzą w końcu do wniosku, że kobieta jest winna gwałtu, bo jest kobietą. I gdyby nie było kobiet, nie byłoby problemu.
Bardzo dziękuję Aleksandrze Musiał za odpowiedź na mój felieton. Cieszy mnie, że tekst poruszył ją do tego stopnia (nawet jeśli tym poruszeniem jest gorący sprzeciw), że postanowiła podjąć polemikę, a tym samym i mnie samą skłonić do kilku refleksji oraz dać sposobność podjęcia dyskusji z drugą stroną.
Magdalena Grzyb, feminizując na łamach „Kultury Liberalnej”, zdaje się sugerować, że jej głos reprezentuje stanowisko wszystkich kobiet.
Na tegorocznym Kongresie Kobiet temat legalizacji aborcji nie znalazł się na sztandarach. Nie znaczy to, że nie był obecny.
Małgorzata Joanna Adamczyk Świat seksbiznesu z perspektywy klienta. Wspomnienia Chestera Browna Chester Brown w swojej wieloletniej karierze odniósł już wiele sukcesów. Jego biograficzny komiks o XIX-wiecznym bohaterze sprawy Metysów i Indian, Louisie Rielu, doczekał się wielu entuzjastycznych recenzji i tłumaczeń na kilka języków. Autobiograficzne opowieści Browna, „Playboy” (Drawn and Quarterly, Montreal 1992) oraz „I Never […]