Od kiedy Wiktor Janukowycz został wybrany na prezydenta w 2010 roku, udało mu się skupić w swoich rękach ogromną władzę. Władzą tą dzieli się z wąskim kręgiem swoich najbliższych krewnych i współpracowników, zwanych potocznie „Rodziną”.
ANDRUSIECZKO: Co dalej z Majdanem? (23 grudnia 2013 r.) GATHMANN: Rosja siedzi przy stole (20 grudnia 2013 r.) MOTYL: Ukraina nie będzie już taka jak przedtem (13 grudnia 2013 r.) KENNEY: Eurorewolucja (13 grudnia 2013 r.) JASINA: Kijów – rewolucja godności (11 grudnia 2013 r.) SZEPTYCKI: Internetowa rewolucja – wydanie ukraińskie (5 grudnia 2013 […]
Na pewno każdy, kto przeżył rewolucję 1989 roku lub czuje się jej spadkobiercą, wzrusza się, gdy przy okazji większych ulicznych protestów na całym świecie pojawia się pytanie, czy odbywają się one w duchu demokratycznych zmian sprzed dwudziestu pięciu lat?
Po wtorkowej, nocnej pacyfikacji na kijowskim Majdanie mamy pewność, że tradycyjny sposób rozwiązywania problemów preferowany przez Unię Europejską jest w wypadku Ukrainy nie do zastosowania. U naszego wschodniego sąsiada nie ma rządu, z którym można by rozmawiać i który dotrzymuje zobowiązań.
Minister Sikorski jedzie na Ukrainę. Jego podróż jest przykładem dobrego użycia zasad dyplomacji. Minister jedzie tam wprawdzie jako reprezentant naszego państwa, ale niejako z obowiązku i pod przymusem. Nie dlatego, że chce stanąć na kijowskiej trybunie w miejscu, w którym stanął Jarosław Kaczyński, ale z uwagi na wcześniejsze zobowiązania.
Jedną z pierwszych „rewolucji” nowego typu były wydarzenia w Mołdawii w 2009 roku znane jako „twitterowa rewolucja”. Następnie po ten oręż sięgnęli uczestnicy Arabskiej Wiosny. Wreszcie przyszedł czas na Ukrainę.
Rewolucji podobno nie można przewidzieć i nie da się nią pokierować. Rewolucja jest procesem wymykającym się wszelkiej kontroli, a jeżeli takowej podlega, to w istocie jest zamachem stanu.