Po raz pierwszy w życiu, pomimo mojej fascynacji Rosją, nie czynię rozróżnienia pomiędzy Kremlem a rosyjskim społeczeństwem. Nie jest mi nikogo żal. Myślę o moim znajomym z Ukrainy, który wybudził mnie w nocy wiadomością: „W Kijowie totalna masakra. Nie wiem, czy dożyjemy rana”.
Trwające od początku stycznia protesty w Kazachstanie zwróciły na ten kraj uwagę całego świata. I jednocześnie pokazały, jak mało o nim wiemy. Krzysztof Renik w swojej najnowszej książce „Kazachskie stepy. Ziemie przeklęte?” wyjaśnia rolę tego autorytarnego państwa na geopolitycznej szachownicy. Publikujemy jej obszerny fragment.
Jeśli prowadzi się indywidualizujące polityki publiczne, to nic dziwnego, że jednostki stają się głuche na argumenty odwołujące się do „archaicznych” idei – wspólnoty czy solidarności.
Aleksandra Sawa rozmawia z młodymi aktywistami, Zuzanną Karcz oraz Dominikiem Kucem, o powodach zaangażowania i nie-zaangażowania w działalność Strajku Kobiet.
„Lekarze będą pod presją oczekiwań dwóch stron: zwolenników pro-life i pro-choice. To jest dla nich bardzo niekomfortowa sytuacja, a dla pacjentek niebezpieczna” – mówi prof. Ewa Łętowska.
Zmiana w Rosji może nadejść nie dzięki samemu Nawalnemu, lecz dzięki procesom, które rozpoczął.
„Film dokumentalny «Pałac dla Putina» i zatrzymanie Aleksieja Nawalnego skatalizowały rosnące w rosyjskim społeczeństwie niezadowolenie i niezgodę na korupcję rządzących. Ale scenariusz, w którym reżim wchodzi w dialog z protestującymi i oddaje władzę, to czysta fantastyka”, mówi Lew Gudkow, rosyjski socjolg i dyrektor niezależnego ośrodka badania opinii publicznej Centrum Lewady.
Ostatni raz wrogom demokracji udało się wedrzeć do Kapitolu w 1814 roku, kiedy brytyjskie wojska maszerowały ulicami Waszyngtonu. Tym razem do szturmu nawoływał prezydent Stanów Zjednoczonych.
Koronawirus wytworzył nową agendę polityczną i nowe emocje. Trump przegrał wybory, ale istnieją trendy, które pozwalają mu dalej podważać amerykańską demokrację – takie jak gniew. W kolejnych miesiącach gniew będzie działać tak, jak w przypadku Black Lives Matter i protestów w obronie praw kobiet: wystarczy jedna iskra, żeby zapłonął wielki ogień.
Szanowni Państwo! W czasie ostatnich trzech lat zaufanie do policji spadło w Polsce aż o 22 punkty procentowe. Z badań opinii publicznej wynika, że policji ufa obecnie zaledwie 44 procent obywateli i obywatelek. Można przypuszczać, że na spadek zaufania obywatela do policjanta wpłyną kolejne obrazki z ostatnich miesięcy: wynoszenie i zatrzymania pokojowo protestujących osób, w […]
Przemoc funkcjonariuszy nie jest zjawiskiem nowym ze względu na klasę społeczną, której dotyka, ale ze względu na skalę, w jakiej do niej dochodzi. Ta przemoc stała się również bardziej selektywna. Obecnie to studenci, emeryci i młode kobiety doświadczają jej częściej niż chuligani, pseudokibice, osoby promujące neofaszystowskie hasła.
„Służąc w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, przeżyłem triumfy kilku partii – każda z nich zmieniała organizację i priorytety służby o niemal 180 stopni. To, co różni obecną władzę od wszystkich poprzednich, to ostentacja w działaniach. Zawsze w odpowiedzi na symetryzm («przecież wszyscy tak robili») przywołuję niezbyt kulturalny, ale bardzo obrazowy przykład: wszyscy sikają do basenu, ale tylko jeden pan robi to z trampoliny”.
Wiele osób odczuwa, że systemy polityczne, które dotychczas organizowały nasze życie, są już niewystarczające. Łakniemy nowej, wielkiej narracji. Czy taka powstaje właśnie w Białorusi?
Pokolenie 60+ lubi mówić, że to im zawdzięczamy wolność. Wolność ta jest jednak umiarkowana – rządy mężczyzn, którzy nie chcą aborcji, skostniałe szkoły tkwiące w pruskim modelu edukacji, państwo słabe dla silnych i silne dla słabych nie tworzą wolnego świata dla osób urodzonych w latach 80., 90. czy dwutysięcznych.
W Polsce elity i poszczególne grupy społeczne wzajemnie się nie słyszą. Pozostaje nadzieja, że wkrótce pojawi się potrzeba wysłuchania drugiej strony. W przeciwnym razie wszyscy utoniemy.