„Większość ludzi, których nazywamy ekstremalnymi nacjonalistami, twierdzi, że bycie Polakiem czy Amerykaninem jest wyłącznie sprawą dziedziczenia – opiera się na tym, skąd pochodzisz, i nic nie możesz z tym zrobić. Bardziej umiarkowany i moim zdaniem rozsądniejszy pogląd mówi, że naród może być taki, jakim chcemy go uczynić. Powinniśmy starać się stworzyć lepszy naród”, mówi amerykański socjolog, były dyrektor London School of Economics.
Kiedy ogląda się „XIII poprawkę”, zwłaszcza w epoce Donalda Trumpa, trudno oprzeć się wrażeniu, że mamy do czynienia z czymś znacznie więcej niż zwykłym dokumentem. To studium prześladowań doświadczanych przez czarnoskórych Amerykanów i traktat moralny, który ma poruszyć widza i wpłynąć na to jak postrzega rzeczywistość.
Ekipa aktualnie rządząca Polską bardzo dużo ryzykuje, wdając się we flirt z narodowcami, ponieważ inwestuje w ten sposób w tworzenie ich politycznego potencjału.
Skrajni nacjonaliści jawią się dziś jako osoby umiarkowane tylko dlatego, że potępiają rasistowską retorykę, wylewającą się z komentarzy organizatorów Marszu. Jak długo będziemy zamykać oczy i udawać, że zwykłe potępienie słów o „separatyzmie rasowym” jest dowodem umiarkowania? – pisze Michał Żakowski z Projektu: Polska.
Prawicowi publicyści, którzy tak prężą się i wiją, tłumacząc, że marsz niepodległości to wyraz patriotycznego przywiązania do katolickiej tradycji naszego kraju, wolą chować głowy w piasek lub udawać, że nic się nie stało?
PiS chce wydawać miliony złotych na promocję Polski – budować instytucje, kupować reklamy, a nawet kręcić hollywoodzkie superprodukcje. Ale kiedy partia faktycznie może coś zrobić dla poprawy naszego image’u, nie potrafi wykonać kroku najprostszego pod słońcem: potępić głupich, rasistowskich haseł i zachowań.
Nie zgadzam się z definicją patriotyzmu i polskości, w którą wierzy Młodzież Wszechpolska czy ONR. Każdy ma prawo do własnego zdania, nie mogę jednak zaakceptować poglądów, które żywo godzą we mnie i tysiące innych osób, które nie wpisują się ich definicje etnicznego Polaka-katolika – pisze Margarit Haurtyunyan ze Stowarzyszenia Projekt: Polska.
Drugi etap odbywający się po ateńskim w Kassel tegorocznego Documenta ostrzega przed wikłaniem sztuki w ideologie nacjonalistyczne, otwiera na problem migracji i uchodźstwa oraz mierzy się z kwestią wolności sztuki. Prowadzić to może jednak do poczucia nadmiaru wrażeń.
Barry Jenkins uważa swój film za dramat o dorastaniu osób LGBT. Jednak „Moonlight” jest czymś więcej. Nie ignorując bohaterów i bohaterek, nie czyniąc z nich symboli i metafor, reżyser porusza tematy, które dotykają każdego widza.
Narodowy radykalizm jest dziś tak samo niebezpieczny, jak był w latach 30., kiedy prowadził do tworzenia gett ławkowych i pogromów. Jego tolerowanie w mediach to historyczna bezmyślność.
Szanowni Państwo, ostatniego dnia ubiegłego roku w Ełku młody mężczyzna został zamordowany przez pracowników miejscowego kebabu. Powód? Wszedłszy do restauracji, zaczął odnosić się do nich obelżywie, następnie zaś wziął dwie butelki napoju gazowanego i postanowił wyjść bez płacenia. Ta tragedia szybko stała się jednym z głównych medialnych tematów, a w Ełku i kilku innych miastach […]
„Mowa nienawiści wobec konkretnej grupy społecznej, jeśli jest tolerowana, może prowadzić do coraz głębszych podziałów społecznych, a co za tym idzie do coraz poważniejszych przestępstw. W ten sposób można moim zdaniem patrzeć na ostatnie wydarzenia w Ełku”, mówi prawniczka z Biura Rzecznika Praw Obywatelskich.
Wielu Austriaków chciałoby dziś sprowadzić skojarzenie swojego kraju z piwnicą do opowieści o odosobnionym psychopacie. Ulrich Seidl zagląda natomiast pod podłogi domów swoich rodaków i zastanawia się, ile ze znalezionych tam dziwactw to tylko ekscentryczność, a ile – świadectwo ukrytych koszmarów.
Po kilku dniach od wybuchu zamieszek, Baltimore zniknęło ze światowych mediów. Nie na długo jednak – problemów tego miasta nie rozwiąże zawieszenie sześciu policjantów oskarżonych o brutalne potraktowanie jednego czarnego Amerykanina.
Temat walki o prawa niebiałej mniejszości nie jest w amerykańskim kinie niczym nowym. Ava DuVernay zrywa jednak w „Selmie” z tradycyjnymi kliszami: chowa wybitną jednostkę za działaniem wspólnoty, a co więcej – kontestuje figurę białego zbawcy.