Trwa jesienna zbiórka
na działalność Kultury Liberalnej.
Weź udział!
Czego potrzebujemy?
Co dostajesz w zamian?
Kultura Liberalna jest tygodnikiem wydawanym społecznie, to znaczy ukazuje
się dzięki wsparciu osób takich jak Ty. Bronimy wartości demokratycznych
i wolnościowych. Tworzymy idee dla Polski na przyszłość. Jesteśmy niezależni
od polityków i reklamodawców. Prosimy o to, abyś tworzył lub tworzyła
Kulturę Liberalną wspólnie z nami. Dołącz do grona naszych
comiesięcznych Darczyńców.
Z centrum widać najwięcej
„Wałęsa w Kolonos” niejako mimochodem uświadomił mi w ostatni piątek coś, co przeczuwałem, nawet wiedziałem od dawna. Polski teatr, zwłaszcza ten spod znaku szczególnego postdramatycznego progresu, zatracił kontakt z publicznością, zerwał z nią budowane przez lata przymierze.
Żadnego tu skandalu, dużo za to fantazji i współczucia. „Puppenhaus. Kuracja” korzysta z wyobraźni, by stanąć w obronie parametrów życia, które pulsuje nawet pod gruzami okupowanego miasta.
Elfriede Jelinek w „Podopiecznych” werbalizuje lęki Europy związane z uchodźcami, którzy występują w jej dramacie jako wariant figury obcego. Spektakl Pawła Miśkiewicza używa formy otwartej, tym razem aby zadać pytanie o aktualność europejskich wartości wobec kryzysu imigranckiego.
„Tu Wersalu nie będzie!” nie ma w sobie nic z dokumentalnego thrillera, nie tropi też sensacji rodem z Archiwum X. Podstawowy wątek fabularny, czyli śledztwo w sprawie śmierci Andrzeja Leppera, nie grzęźnie dzięki temu w surrealistycznych Klewkach, choć też niekoniecznie wiedzie nas dalej.
Przygotowana na Litwie inscenizacja „Placu Bohaterów” Thomasa Bernharda to esencja teatru Lupy. Brak w niej co prawda imponującej scenografii czy jaskrawości aktorskich kreacji, mamy tu jednak do czynienia z postępującym rozpadem świata oraz gorzką rezygnacją – a także z dosadną satyrą polityczną.
Barbara Wysocka przygotowała sprawnie przeprowadzoną, skromną realizacyjnie i niedosłowną adaptację jednego z najsłynniejszych dramatów Szekspira. Nie dokonuje znaczącego wyłomu w pierwowzorze, przypomina za to uniwersalne prawdy o ciemnej stronie władzy.
Teatr Wieki – Opera Narodowa w Warszawie premierą nowej inscenizacji „Strasznego dworu” Stanisława Moniuszki w reżyserii Davida Pountneya świętował właśnie pięćdziesięciolecie działalności w gmachu odbudowanym po wojnie.
Na tegorocznej edycji gdańskiego festiwalu Wybrzeże Sztuki zagościł m.in Jan Klata ze swoją interpretacją XIX-wiecznego dramatu o aferze w małym norweskim miasteczku. W jego optyce problem się aktualizuje – i wiąże z pytaniami o to, dlaczego nikt nie walczy z krakowskim smogiem.
Ile lat trwa dzieciństwo? Dzięki polityce wicepremiera i ministra kultury, Piotra Glińskiego, mamy szanse na to, by poczuć się jak dzieci nawet teraz.
Śmierć w książkach dla dzieci nie jest niczym nowym. Doświadczenie spektaklu „Gęś, śmierć i tulipan”, opartego na mądrej i nietrywializującej książce Wolfa Elbrucha, sugeruje jednak, że i dla dorosłych wciąż nie jest to przepracowany temat. Czy zatem są oni w stanie przygotować dzieci na podjęcie tematu przemijania?
Bez względu na to, czy recytuje się ze sceny „Pchłę Szachrajkę”, czy monodram, który oscyluje między barwną anegdotą, a filozoficznym traktatem o egzystencji człowieka, to zatrzymanie na sobie wyłącznej uwagi publiczności udaje się tylko najlepszym – takim jak Marian Opania w teatralnym debiucie Konopki.
Pożegnanie Jerzego Treli i Anny Polony ze Starym Teatrem w Krakowie znaczy więcej niż protesty widzów na spektaklu „Do Damaszku” w reżyserii Jana Klaty. Zrywa się ciągłość, upada tradycja. Rozumiana nie jako bezprzykładne oddawanie hołdów przeszłym pokoleniom, ale jako żywy dialog.
Trudno o bardziej wyrazisty przekaz od tego, który za sprawą „The Wall” serwuje słuchaczom Roger Waters.
Doprawdy trudno się było tego spodziewać. Marcin Wrona, autor drapieżnie wadzących się ze współczesnością filmów „Moja krew” oraz „Chrzest”, sięgnął po najsłynniejszy dramat Gabrieli Zapolskiej. Choć może jednak sprzeczność jest tylko pozorna, bo stwierdzenie, że „Moralność pani Dulskiej” to literackie muzeum, lekturowy potworek, którym skutecznie straszy się szkolną młodzież, to nic więcej jak utarty komunał.
Jacek Wakar Joyce bez ograniczeń To rzeczywiście jest przełom. 1 stycznia 2012 roku ochronie pod względem praw autorskich przestały podlegać dzieła Wirginii Woolf, Henri Bergsona, Mariny Cwietajewej, Rabindranatha Tagore, Tadeusza Boya-Żeleńskiego, świętego Maksymiliana Kolbego. Nie wymieniłem wszystkich, a jedynie najgłośniejsze nazwiska. No i nie wymieniłem Jamesa Joyce’a. A właśnie w przypadku autora „Ulissesa” przeniesienie jego […]
