Najnowszy spektakl flamandzkiego reżysera to tragedia rodzinna rozgrywająca się w zachodniej kulturze nadmiaru. Znakomita gra aktorska staje się tu metaforą życia w późnym kapitalizmie.
Jak zareagował ukraiński teatr na wybuch wojny? Czy proces przygotowywania spektaklu może uzdrawiać z traum – także tych wyniesionych z prywatnych wojen ze światem pełnym uprzedzeń?
Najnowsza edycja festiwalu wyróżniała się różnorodnością inscenizacji „Burzy” oraz dominacją teatru tańca. Po raz kolejny można było natomiast doświadczyć w Gdańsku energii tak charakterystycznej dla szekspirowskich z ducha miast Północy Europy.
„Dziady” zrealizowane przez Pawła Passiniego i Wolnych Kupałowców to swoista autoterapia ludu straumatyzowanego przez historię niesprawiedliwości. „Nastia” w reżyserii Jury Dzivakou to natomiast rozprawa z mitem „rosyjskiej duszy”.
Czy „Dziady” powinny dyżurnie obsługiwać wszelkie narodowe traumy? Najnowsza inscenizacja dramatu Mickiewicza afirmuje rewolucyjny potencjał współczesnej jednostki, nie jest jednak wolna od publicystycznych uproszczeń.
Jego debiutancka autobiograficzna powieść stała się we Francji jednocześnie skandalem i sukcesem. Édouard Louis odsłonił w niej biedę, a jednocześnie homofobię i skłonność do przemocy robotniczego środowiska, z którego wyrósł. Tę historię wykluczonych, którzy jednocześnie wykluczają odmiennych od siebie, przeniosła właśnie na deski teatru Anna Smolar.
„Wałęsa w Kolonos” niejako mimochodem uświadomił mi w ostatni piątek coś, co przeczuwałem, nawet wiedziałem od dawna. Polski teatr, zwłaszcza ten spod znaku szczególnego postdramatycznego progresu, zatracił kontakt z publicznością, zerwał z nią budowane przez lata przymierze.
Żadnego tu skandalu, dużo za to fantazji i współczucia. „Puppenhaus. Kuracja” korzysta z wyobraźni, by stanąć w obronie parametrów życia, które pulsuje nawet pod gruzami okupowanego miasta.
Elfriede Jelinek w „Podopiecznych” werbalizuje lęki Europy związane z uchodźcami, którzy występują w jej dramacie jako wariant figury obcego. Spektakl Pawła Miśkiewicza używa formy otwartej, tym razem aby zadać pytanie o aktualność europejskich wartości wobec kryzysu imigranckiego.
„Tu Wersalu nie będzie!” nie ma w sobie nic z dokumentalnego thrillera, nie tropi też sensacji rodem z Archiwum X. Podstawowy wątek fabularny, czyli śledztwo w sprawie śmierci Andrzeja Leppera, nie grzęźnie dzięki temu w surrealistycznych Klewkach, choć też niekoniecznie wiedzie nas dalej.
Przygotowana na Litwie inscenizacja „Placu Bohaterów” Thomasa Bernharda to esencja teatru Lupy. Brak w niej co prawda imponującej scenografii czy jaskrawości aktorskich kreacji, mamy tu jednak do czynienia z postępującym rozpadem świata oraz gorzką rezygnacją – a także z dosadną satyrą polityczną.
Barbara Wysocka przygotowała sprawnie przeprowadzoną, skromną realizacyjnie i niedosłowną adaptację jednego z najsłynniejszych dramatów Szekspira. Nie dokonuje znaczącego wyłomu w pierwowzorze, przypomina za to uniwersalne prawdy o ciemnej stronie władzy.
Teatr Wieki – Opera Narodowa w Warszawie premierą nowej inscenizacji „Strasznego dworu” Stanisława Moniuszki w reżyserii Davida Pountneya świętował właśnie pięćdziesięciolecie działalności w gmachu odbudowanym po wojnie.
Na tegorocznej edycji gdańskiego festiwalu Wybrzeże Sztuki zagościł m.in Jan Klata ze swoją interpretacją XIX-wiecznego dramatu o aferze w małym norweskim miasteczku. W jego optyce problem się aktualizuje – i wiąże z pytaniami o to, dlaczego nikt nie walczy z krakowskim smogiem.
Ile lat trwa dzieciństwo? Dzięki polityce wicepremiera i ministra kultury, Piotra Glińskiego, mamy szanse na to, by poczuć się jak dzieci nawet teraz.