„María de Buenos Aires” to utwór wystarczająco pociągający dla oczekujących rozrywki i wystarczająco intrygujący dla zainteresowanych mistycyzmem; wystarczająco odjechany dla miłośników surrealizmu i wystarczająco poruszający dla romantyków. Dlatego szkoda, że tego spektaklu nie wyprodukowano na głównej scenie TW–ON, a na kameralnej.
Teatr Wielki–Opera Narodowa zaprezentowała pierwszą premierę operową w tym sezonie artystycznym – od dawna zapowiadaną inscenizację „Halki” pod dyrekcją Łukasza Borowicza i w reżyserii Mariusza Trelińskiego.
Bieżący sezon w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej jest bardzo szczególny: na całą jego pierwszą połowę nie zaplanowano ani jednej premiery operowej (co nie zdarzyło się od wielu lat). Tym większą uwagę przykuła więc inscenizacja „Carminów Buranów” Orffa.
O „Halce” Stanisława Moniuszki do libretta Włodzimierza Wolskiego napisano już naprawdę wiele i nic w tym dziwnego – jest to bodaj najpopularniejsza polska opera. Niemniej pewne aspekty tego dzieła pozostają nieznane, i to nie tylko szerszej publiczności, lecz także badaczom i muzykom.
„Billy Budd” to pod pewnymi względami najbardziej oczekiwana z produkcji TW–ON zaplanowanych na ten sezon, głównie dlatego, że muzyka Benjamina Brittena pojawia się na polskich scenach operowych niezwykle rzadko.
Poprzednią inscenizację „Toski” na deskach TW–ON w sezonie 2004/2005 w reżyserii Gianmarii Romagnolego zagrano tylko siedem razy i już nie wróciła. Nie ma pewności, czy tegoroczna produkcja w reżyserii Barbary Wysockiej będzie miała dłuższy żywot.
Jednym z rezerwatów lat 90. jest Teatr Wielki–Opera Narodowa, z tą różnicą, że dysponuje jednym z największych budżetów wśród instytucji kulturalnych w skali kraju. Rezultaty są takie, że – pozostając w poetyce spożywczej – dostajemy salceson, w którym do galarety trafiają kawałki mięsa różnej jakości.
Zapraszanie zagranicznych orkiestr jest swojego rodzaju wyznacznikiem statusu imprezy muzycznej, co wynika ze zrozumiałych powodów organizacyjno-finansowych.
Ostatnia produkcja sezonu, „Carmen” Georges’a Bizeta, zapowiadała się na jedną z najgorętszych premier tego roku – sukces mieli jej zapewnić soliści i dyrygentka z importu oraz znany aktor w charakterze reżysera. Zamiast triumfu była jednak klęska, mimo że od początku realizatorzy dysponowali sporym kapitałem – i to nie tylko finansowym.
Wystawienie „Ognistego anioła” w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej pod pewnymi względami kojarzy się z historią tego utworu. Ma się wrażenie, jakby wizja reżysera, Mariusza Trelińskiego, kroczyła podobnie krętymi drogami, co praca kompozytora, ale dotarła w zupełnie inne miejsce.
Stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości Narodowy Instytut Fryderyka Chopina postanowił uczcić przywołaniem z zaświatów warszawskiego fortepianu Chopina oraz koncertem, który zagrał na nim Krzysztof Książek z towarzyszeniem orkiestry Collegium 1704 pod batutą Václava Luksa.
W przypadku reżyserii w pełni zadziałał efekt „hameryki” – sprowadzono gniot przypominający amatorskie ciasto francuskie złożone z wielu niedopasowanych i źle rozwałkowanych warstw, a do tego odgrzewane w mikrofalówce.
Pomysł wystawienia wartościowego, choć zapomnianego przykładu polskiego modernizmu w muzyce zasługuje na pochwałę; ponadto strona muzyczna spektaklu miała swoje mocniejsze strony. Reżyseria spektaklu okazała się jednak pasmem rozczarowań z nielicznymi wzlotami, które zdarzały się tu i ówdzie, jak smyrneńskie rodzynki w mocno zakalcowatym cieście.
Jeżeli warto pójść na to przedstawienie, to dla Edyty Piaseckiej. Rozbudowana wokalnie rola Fiorilli dała jej okazję do popisu, którą śpiewaczka w pełni wykorzystała. Nieczęsto zdarza się słyszeć w TW – ON partię tak przemyślaną i dopracowaną w szczegółach.
Nie ma artystów do wszystkiego, różne dziedziny wymagają różnych predyspozycji i umiejętności. Truizm? Tylko pozornie, ponieważ wyraźnie daje się zaobserwować przekonanie, że jak ktoś jest świetny w czymś, to może – a nawet musi – być świetny we wszystkim.