Jakie mody artystyczne i obuwnicze królowały w tym sezonie na deskach teatrów? Którym reżyserom nie udało się okiełznać zamiłowania do dydaktyki albo eksponowania na scenie samych siebie?
Kim jest idealny odbiorca „Teatru”? To chłopak lub dziewczyna w wieku licealnym lub studenckim, zainteresowani teatrem i Portugalią, najlepiej uczący się języka portugalskiego i uczęszczający na zajęcia teatralne. To niewielka publiczność. A szkoda.
Najnowsze prace Augustynowicz wskazują ponad wszelką wątpliwość, że mamy wśród polskich inscenizatorów wreszcie kogoś, kto jest w stanie podjąć rękawicę rzuconą niegdyś przez największych, których dziś brakuje.
Ile w twórczości Grotowskiego było z alchemii, a ile z rzemiosła? Na ile można go uznać za wirtuoza, a na ile za hochsztaplera? To niektóre z pytań stawianych w nowym spektaklu Katarzyny Kalwat.
Tak jest co roku – wypełnione po brzegi teatralne sale, potem długo w noc rozmowy w klubie festiwalowym, przez który przewijają się prawie wszyscy. Krakowska Boska Komedia przez jedenaście lat zdobyła wśród polskich festiwali teatralnych pozycję jedyną w swoim rodzaju.
Po seansie w Och-Teatrze wiem już, dlaczego Iwan Wyrypajew najbardziej ceni właśnie ten swój dramat. Ano dlatego, że „Osy” są o daremności naszej na ziemi szamotaniny, pustce słów i afektów, szukaniu Boga i sensu poczynań człowieka.
Nekrošiusa zestawiam z garstką największych. Każdy z nich mówi lub mówił całkiem innym teatralnym językiem, ale też każdy budował na scenie światy odrębne, absolutnie domknięte, z których nie dało się usunąć nawet jednego elementu.
Całkiem przyjemne lato mieliśmy w tym roku w ostatnim tygodniu października w Radomiu. Śmiejemy się z koleżanką, że jak rok parzysty, jak październik, to czas do Radomia. I jest nam z tym zupełnie nieźle. Pisał Gombrowicz co prawda, że Radom nie jest poematem nawet o poranku. Nigdy nie był i wciąż nie jest – nie da się ukryć. Ale ma Międzynarodowy Festiwal Gombrowiczowski, który mnie do Radomia co dwa lata nieodmiennie przyciąga.
„Wałęsa w Kolonos” niejako mimochodem uświadomił mi w ostatni piątek coś, co przeczuwałem, nawet wiedziałem od dawna. Polski teatr, zwłaszcza ten spod znaku szczególnego postdramatycznego progresu, zatracił kontakt z publicznością, zerwał z nią budowane przez lata przymierze.
Czy sugestywna scenografia operowa musi być powtórzeniem konwencji albo prowokacją? Przy okazji premiery „Z domu umarłych” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego ze scenografką Małgorzatą Szczęśniak rozmawia Jacek Kornak.
Chińskie konferencje prasowe, podczas których starannie wyselekcjonowani dziennikarze zadają kilka jeszcze bardziej starannie wyselekcjonowanych pytań, to koncentrat nudy i pustosłowia. Jednak nieprzewidywalny element ludzki potrafi wnieść odrobinę spontaniczności i życia nawet do tak niesprzyjającego środowiska.
Spektakl duetu Janiczak/Rubin zwiedził wiele miast, regularnie wyciągając na ulice publiczność zbrojną w transparenty. W przypadku tego przedstawienia teatralna fikcja spiera się o widza ze wzburzoną rzeczywistością.
Żadnego tu skandalu, dużo za to fantazji i współczucia. „Puppenhaus. Kuracja” korzysta z wyobraźni, by stanąć w obronie parametrów życia, które pulsuje nawet pod gruzami okupowanego miasta.
Wystawiona w Teatrze Powszechnym „Klątwa” była największym artystycznym skandalem ostatnich miesięcy. Uwaga skupiła się na kilku „gorszących” scenach, podczas gdy spektakl prowokuje ważne pytania o związki między sztuką i polityką. Niestety, Oliver Frljić nie udziela satysfakcjonujących odpowiedzi.
Krzysztof Garbaczewski w „Kosmosie” przekształca tkankę utworu Gombrowicza w zestaw emocjonalnych skojarzeń. Czy reżyser, podążając śladami głównego bohatera powieści, odnalazł klucz do jego scenicznej interpretacji?