Czy Amerykańska Akademia Filmowa doceni opowieść o spirali przemocy w Ebbing, historię letniego nienasycenia kochanków w Toskanii czy spektakularny fresk o ewakuacji Dunkierki? Jak co roku przy okazji Oscarowej gali przypominamy recenzje nominowanych filmów publikowane w dziale „Patrząc”.
Bracia Dardenne’owie zwykli łączyć w swoich filmach wrażliwość społeczną z wyważonym realizmem. Jednak po „Nieznajomej dziewczynie” można im zarzucić nadmierną dosłowność przekazu i skłonność do moralizowania.
Debiut fabularny Jana P. Matuszyńskiego bez odwołań do polityki pokazuje 30 lat historii Polski widzianej z okien mieszkania jednej z niezliczonych rodzin wypełniających blokowiska. A że ta akurat rodzina składa się z trzech szczególnych osobowości, również wnętrze jej domu prezentuje się wyjątkowo.
„Siedmiu wspaniałych” to remake filmu będącego remakiem innego filmu. Fuqua dostarcza więc silnego bodźca do namysłu nad istotą kultury remiksu. Jednocześnie serwuje widzom po prostu miłą dla oka strzelaninę.
Film Dona Cheadle’a, reżysera debiutanta i wykonawcy głównej roli, przynajmniej w połowie przeczy idei klasycznego filmu biograficznego. Surrealistyczny Miles Davis zawłaszcza ekran swoim gigantycznym ego, a narkotyczne sceny wypełniają fabułę, dopóki nie pojawia się umoralniająca puenta.
Bajecznie bogata starsza pani jest zdolna kupić sobie dowolne marzenie. Ani to odkrywcze, ani zaskakujące. Nie mam pojęcia, w jakim celu Stephen Frears usiłował przez dwie godziny mi wmówić, że to mnie obchodzi.
Film Davida Ayera o oddziale złożonym z niebezpiecznych socjopatów ze świata komiksów DC jest lepszy niż „Batman v Superman”. Tym gorzej dla niego. To ostatnie było przynajmniej dość złe, by zasłużyć na serię szyderczych dowcipów. „Legion samobójców” jest tak nudny, że zapomina się o nim po chwili.
„Zakładnik z Wall Street” jest dzieckiem kina lat 70. – tej wyjątkowej w dziejach Ameryki dekady, kiedy producenci filmowi mogli zarabiać na realizacji filmów ambitnych i zaangażowanych politycznie. To jednak wizja o wiele bardziej optymistyczna. A być może po prostu naiwniejsza?
Mimo tytułu, z pewnym nadużyciem odwołującym się do amerykańskiej wojny secesyjnej (w angielskiej wersji tytułu: Civil War), „Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów” nie jest epickim konfliktem o pryncypia, a raczej knajpianą bójką między rozemocjonowanymi facetami.
Z najnowszego filmu twórcy „Spalonych słońcem” wyciągnąć można okrutną naukę o interpretowaniu historii w dzisiejszej Rosji: silny dyktuje warunki słabemu, a martwych można wspominać, lecz nie należy im współczuć.
Najnowsza adaptacja prozy J.G. Ballarda nie pozostawia złudzeń. W porządek społeczny oparty na rosnących podziałach majątkowych trwale wpisane jest napięcie, któremu potrzeba naprawdę niewiele, by przerodzić się w rzeź.
Na tle gigantycznych dekoracji filmu do złudzenia przypominającego klasycznego „Ben Hura” dwóch najwytrwalszych sceptyków kamery wygłasza swoje credo. Bracia Coenowie wyznają przewrotnie: warto wierzyć tylko w kino, tylko ono nas zbawi.