„Stoimy przed dużymi wyzwaniami migracyjnymi ze względu na procesy zmian społecznych zachodzących w Afryce. Ale kiedy patrzę na dane, to uważam, że te wyzwania w ciągu jednego pokolenia powinny zasadniczo się zmniejszyć, a w ciągu dwóch pokoleń zniknąć” – mówi prof. Maciej Duszczyk z Ośrodka Badań nad Migracjami.
To, jak władza traktuje uchodźców, jest miernikiem tego, jak traktuje prawa człowieka, czyli fundament europejskiego państwa. A Zbigniew Ziobro porównujący Agnieszkę Holland do nazistek powinien zmotywować nas do obrony nie tylko konkretnych osób, ale i wartości. Narzędzi mamy teraz więcej niż jeszcze dwa lata temu, kiedy mogliśmy najwyżej dostarczać posiłki na granicę i wspierać finansowo organizacje pomocowe. Teraz mamy wybory.
„Pozostajemy zaniepokojeni rzekomym dręczeniem [popełnionym] wobec migrantów na granicy z Arabią Saudyjską”, oświadczył w styczniu podczas debaty w Radzie Bezpieczeństwa o sytuacji w Jemenie zastępca ambasadora Stanów Zjednoczonych w ONZ, Richard Mills. Część czytelników zapewne zakończy już po tym zdaniu lekturę tego komentarza, i trudno by się dziwić. Konkrety są wstrząsające: od stycznia 2022 roku do połowy 2023 saudyjska straż graniczna zabiła setki, a być może tysiące uchodźców z Etiopii.
Według danych szanowanego australijskiego Instytutu Ekonomiki i Pokoju (IEP), w ubiegłym roku blisko połowa (43 procent) ofiar zamachów terrorystycznych na świecie poległa na Sahelu. Większość z nas zapyta pewnie – „Gdzie proszę?”.
„Rozmawialiśmy o syryjskim kryzysie, syryjskich uchodźcach i walce z organizacjami ekstremistycznymi w Syrii”, oznajmił rosyjski minister obrony Siergiej Szojgu tydzień temu w Moskwie, po spotkaniu szefów MON Syrii i Turcji, któremu przewodniczył. Kto ma powody do zaniepokojenia po tym spotkaniu?
Kiedy wybucha wojna, tata – który do tej pory piekł ciasta w cukierni – musi walczyć, a dla niepoznaki udawać krzak. Toda martwi się, że wróg wpadnie na taki sam pomysł. Jak wtedy poznają, kto należy do jednych, a kto do drugich? Książka Joke van Leeuwen, dzięki przyjęciu perspektywy dziecka, w groteskowy sposób ukazuje bezsens i absurd wojny.
Sierpniowy zryw Białorusinów sprzed dwóch lat dawał nadzieję na zmianę za wschodnią granicą UE. Protest istotnie stanowił preludium – ale do procesów, które idą w odwrotną stronę. A polski rząd reaguje na nie fatalnie. O wnioskach, jakie powinniśmy wyciągnąć wobec sytuacji za naszą wschodnią granicą, dyskutują Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin, Filip Rudnik i Jakub Bodziony.
Sierpniowy zryw Białorusinów sprzed dwóch lat dawał nadzieję na zmianę za wschodnią granicą UE. Protest istotnie stanowił preludium – ale do procesów, które idą w odwrotną stronę. A polski rząd reaguje na nie fatalnie. Kryzys na granicy polsko-białoruskiej trwa już rok.
„Spektakl «Odpowiedzialność» został stworzony po to, abyśmy uświadomili sobie, że po pierwsze, na naszej granicy umierają ludzie, a po drugie, że w części państwa zaistniał poza konstytucyjny autorytaryzm” – mówi Michał Zadara w rozmowie z Jarosławem Kuiszem.
Dziesięć miesięcy izolacji spowodowanej stanem wyjątkowym, a później strefą zamkniętą wpłynęło na relacje między ludźmi. Myślę, że dominują żal, złość, ale też poczucie, że to słowo „państwo” niewiele znaczy – mówi Marta Szymanderska-Pastryk z fundacji Ocalenie.
Czy złożenie życzeń urodzinowych szacownemu jubilatowi może być powodem gniewnej interwencji dyplomatycznej? Otóż okazuje się, że tak. Wobec Dalajlamy interwencję podjęło w pierwszych dniach lipca ministerstwo spraw zagranicznych Chińskiej Republiki Ludowej.
Kto odpowie za śmierć uchodźców na polsko-białoruskim pograniczu? To pytanie w swoim najnowszym spektaklu „Odpowiedzialność” stawia Michał Zadara. Szukamy odpowiedzi razem z reżyserem.
„Od 2020 roku żyjemy w nieustannym napięciu i lęku. Inflacja, która przyspieszyła podczas trwającej wciąż wojny, może przerastać wytrzymałość Polaków. Zrozumiałe jest, że chcemy zająć się sobą. Jednak wojna w Ukrainie to też nasz problem”, pisze Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin.
Sposób, w jaki opowiadamy dzieciom o śmierci, wojnie czy migracji, zależy nie tylko od twórców książek, lecz także od rodziców i wychowawców. Ci często wybierają nieopowiadanie o tym dzieciom w ogóle. Watanabe jednak przypomina: milczenie czyni współwinnym.
„Skąd państwo przyjechali?” – pytam, żeby przełamać lody. Szybko jednak żałuję. „Kramatorsk. Obwód doniecki” – odpowiada mężczyzna zdawkowo, ale tyle wystarczy.
