Z centrum widać najwięcej
Otto Nicolai karierę kompozytorską zrobił pośmiertnie i to jednym utworem – „Wesołymi kumoszkami z Windsoru”. Przy okazji 170-lecia ich prapremiery berlińska Staatsoper udowadnia, że kumoszki wciąż są żywe i pełne werwy.
Wokół początków kariery Giuseppe Verdiego, a zwłaszcza wokół powstania „Nabucca”, narosło kilka legend. Ta najbardziej rozpowszechniona mówi o cudownym natchnieniu, które spłynęło na kompozytora, gdy ujrzał tekst „Va, pensiero, sull’ali dorate” [Płyń, myśli, na skrzydłach złocistych].
Czy sugestywna scenografia operowa musi być powtórzeniem konwencji albo prowokacją? Przy okazji premiery „Z domu umarłych” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego ze scenografką Małgorzatą Szczęśniak rozmawia Jacek Kornak.
Bliźniacze inscenizacje „Rigoletta”, grane na scenach w Warszawie i Mediolanie, które zespół kierowany przez Gilberta Deflo stworzył w podobnym czasie, nie tylko prezentują tradycyjne podejście do tego tematu, ale w mistrzowski sposób wyzyskują możliwości, jakie daje ta konwencja. Jednocześnie pod względem wykonania i dbałości o detal plasują się w czołówce najlepszych w swoim gatunku.
Wiem, to temat zupełnie nie na karnawał; w dodatku t a k i karnawał, który świętując, trzeba przeciwstawiać się presji żałoby, narodowej celebracji śmierci.
Świat nam się scyfryzował do tego stopnia, że dociekania – o ile komuś zachce się dociekać – coraz rzadziej sięgają poza klikliwą rzeczywistość wyszukiwarki internetowej.
Ostatnio do znudzenia powtarzane jest pytanie, czy opera była, jest i powinna być rozrywką popularną. Po obejrzeniu „Aidy” w Bregenz myślę, że pytanie to można śmiało przeformułować: czy opera powinna być rozrywką masową.
Manon Krzywe i nieproporcjonalne dekoracje wspaniale sprawdziły się jako dziewiętnastowieczny Paryż, miasto, w którym mieszczańska moralność równie chybotliwie trzyma się pionu co domy zbudowane na scenie Covent Garden przez Chantal Thomas. Spektakl wyreżyserowany przez Laurenta Pelly’ego oczarował lekkością, podbarwianym ironią dowcipem i – last but not least – swoiście francuskim esprit. W roli tytułowej zachwyciła […]
Nie wiedziałem, czego spodziewać się po operze w Bukareszcie. Nie zważając na wymowne spojrzenie zaprzyjaźnionej Rumunki, która zna i polski teatr, i mój gust, poszedłem. I nie żałuję.
Nowa płyta znakomitego walijskiego barytona Bryna Terfla nosi znamienny tytuł Bad Boys. Uwiecznione przez niego arie tworzą swoisty katalog czarnych charakterów świata opery, operetki i musicalu, od Mefistofelesa przez Sportin‘ Life’a aż po Sweeneya Todda.
Berlin. Po miękkich schodach stępuję do raju melomana – piwnicy kulturalnego domu towarowego przy Friedrichstrasse.