W ostatnich dwóch tygodniach obserwujemy niepokojące wzmożenie w stosunkach polsko-ukraińskich. Intelektualiści, eksperci i politycy dwoją się i troją, by wszystkie pojawiające się wątpliwości i nieporozumienia należycie wyjaśnić, mając na uwadze oczywiście „wspólne dobro” wzajemnych relacji. Niestety, poziom deklaracji nie idzie w parze z rzeczywistymi działaniami.
Coraz poważniej obawiam się, że nasze czarne parasolki to ostatnie reduty obywatelskiego oporu, który będzie tłumiony przez coraz bardziej opresyjny aparat państwa – pisze Katarzyna Kasia.
Sympatycy prezydenta Donalda Trumpa widzą w nim znakomitego biznesmena i twardego negocjatora. Jeśli przyjmujemy to założenie, powinniśmy zapytać, co takiego wynegocjował od polskich władz?
Wizyta Trumpa w Polsce wygląda trochę jak kuksaniec dany Europie Zachodniej. Można ją odczytywać jako sygnał wspierający kraje Europy Środkowej i krytykę polityki ekonomicznej Niemiec.
„Opozycja białoruska jest bardzo podobna do Polaków. Jak im coś nie wychodzi, to zawsze mówią, że odnieśli moralne zwycięstwo. A że nigdy im nic nie wychodzi, to już są moralnie niezłomni”, mówi były charge d’affaires RP na Białorusi.
Nie sposób zrozumieć, jakie procesy myślowe towarzyszą w ostatnich tygodniach politykom PiS-u wypowiadającym się na temat relacji Polski z Unią Europejską. Ale w równoległym świecie poważnej polityki dokonują się zmiany, których skutki odczujemy wszyscy.
Szanowni Państwo, Prawo i Sprawiedliwość po objęciu władzy zapowiadało rewolucję w polityce zagranicznej. Oskarżało przy tym swoich poprzedników o nieudolność, brak kompetencji, służalczość wobec Brukseli i Berlina, a nawet celowe działanie wbrew narodowemu interesowi. Obecny szef służby zagranicznej w wywiadzie dla niemieckiego „Bilda” stwierdził, że „poprzedni rząd realizował określony lewicowy program […] Nowej mieszanki kultur […]
„Dla mnie polskość to nie są mesjanistyczne majaki o nurzaniu się we krwi patriotów. Nie chodzi o to, żeby zostawić po sobie biało-czerwoną flagę łopoczącą na kupie gruzu. Stać nas na patriotyzm, który zamiast niszczyć, buduje”, mówi były szef MSZ.
Nikt nie wie, czego naprawdę chce Jarosław Kaczyński. Do mnie nieustannie dzwonią politycy z innych krajów europejskich z pytaniem, czego chce prezes PiS-u, gdy chodzi o politykę europejską. Nikt tego nie wie.
Szanowni Państwo, „kontrrewolucja kulturalna”, Caracale i Mistrale, szczyt NATO, uchodźcy czy Komisja Wenecka… Wszystkie te pojęcia i osoby raz po raz pojawiają się w polskich mediach od lewej do prawej strony. Polska polityka zagraniczna już dawno nie zajmowała tak ważnego miejsca w debacie publicznej. Od dawna też nie było tak wielkich sporów o jej kierunek […]
Dyplomacja europejska PiS-u opiera się na wizji polityki, w której sojusze są tylko chwilowe i taktyczne, a debatuje się jedynie przy stole negocjacyjnym. Nie ma zresztą o czym rozmawiać, bo interesy są z góry znane, zaś racja jest po stronie polskiego rządu. Za tą fasadą pewności kryją się kompleksy maskowane głębokim relatywizmem.
Trzeba przyznać, że coś się PiS-owi udało. Doprowadził do pierwszej w historii ogólnopolskiej akcji protestacyjnej kobiet. Nawet władze komunistyczne nie mają na koncie takiego sukcesu.
„Czarny protest” udowodnił, że godność człowieka jest wartością jednoczącą ponad podziałami.
„Dzięki Bogu, że Pan przyjechał”. Nie mniej, ni więcej – to właśnie powiedział Aleksandr Łukaszenka polskiemu ministrowi spraw zagranicznych, Witoldowi Waszczykowskiemu, podczas ich spotkania. Białoruski prezydent potrafi być uroczy.
Po wypowiedzi Antoniego Macierewicza na temat przyczyn katastrofy smoleńskiej czy po kolejnych niefortunnych wywiadach ministra Waszczykowskiego komentatorzy zadają pytania, czy takie słowa mogą mieć negatywne skutki dla pozycji Polski za granicą. Tymczasem należałoby zadać pytanie odwrotne – czy mogłyby mieć jakiekolwiek skutki pozytywne?